Poezi nga Farida Ramadani

 

 

Përsëri kthehem

 

Përse,  kur më prek,

zemra “thumbon” fort?

Ashtu  rënë në naivitet,

s’normalizohet dot ?

 

Lëshuar, si një vegim,

në robim  për një çast,

Ndjek emocionin tim,

në të gjithë trupin “plas”.

 

Si një ndjenjë e ngrirë,

si një lojë e vështirë,

Asqë e përfill ndryshimin,

refuzon kalkulimin…

 

Merre shpirtin tim,

vishe…

E ndiej thellë në deje…

Por, e di,  s’të bën dot…

Do të hidhet në sulm

zhgënjimi,

S’qenka  numri yt!…

 

Lodhesh në kotësi…

Ah,  sa keq ndihet,

kjo fjalëzë  “Lumturi”,

Përmblidhet  në  pak fjalë

dhe kur s’ndihet mirë,

Për pak, fare pak rri…

 

 

 

Më ke lakmi

 

Kur flas,

Ti je aty.

Kur lexoj,

përbri të kam.

Kur nis këngën ,

këndojmë  të dy.

Kur bëlbëzoj,

duke bëlbëzuar

dhe   Ti  “rri”…

Po kur bërtas,

përse bërtet dhe Ti?!

E kuptoj,

më ke lakmi.

Të padit,

ndriçimi në sy.

 

 

 

Lot i lirë

 

Si ortek i vogël,

loti rrëshqet mbi faqe,

papushim,

si margaritar shkëlqen,

si e fshehka  lumturinë!…

 

Një zemër e “sëmurë”,

me ngulm kërkon shërim,

Botë e mjegullt,

do të pastrojë vështrimin,

kërkon   vezullimin…

Më vonë e ndiej, e ndiej,

do të niset në ndriçim…

Në rrugën diellore atje tej …

Loti do të mbetet,

diku në një cep,

krejt si lot në harrim…

 

 

 

Zëri yt

 

Si nga një orkestër fantastike,

tingujt tuaj vijnë,

shtyjnë njëri – tjetrin…

arrijnë shpejtësinë …,

Vërshojnë me ton të lartë

tek unë, në çdo qelizë,

sa maja e e maleve të shpirtit,

ngelen në  çudirë…

 

Herë i ndjej lehtë,

nën lëkurë më prekin totalisht.

Tashmë e  mësuar

në këtë rrekëtim …

 

Eh, kështu më ke  formuar!

Simfoni plot melankoli…

Ndjenjë e dashuruar….

Spirancë e ankoruar

në shpirtin tim.

 

Vargje melodish derdhur…

Lloj, lloj ndjenjash përdredhur,

Vallëzojnë me violinë,

ashtu të freskëta  rrinë ….

 

 

 

Legjenda e reve

 

Vështrova   qiellin,

veçova retë,

Si ngjasonin:

ngjeshur fletë – fletë…

Përqëndrova sytë

atje lart, lart,

Aty ku ndjenjëhapur

më latë…

 

Shikoja  Universin

e pafund,

sy mekur…,

sikundër  në “gjumë”.

Eh,  reja më  dukej

aq origjinale,

Panoramë e “trishtë”

në detaje!…

 

Vështroj,

një karrocë  me dre.

Një vashë,

po e  nget nxitimas.

Asqë mendon

t’i vëjë  fre.

Figuracioni i  reve

prin buçimas…

 

Mendja e saj

vazhdoi të soditë,

por  asgjë,

s’po kishte kuptim,

s´donte ,

aspak të priste:

Përqafimin

me lumturinë!

 

S’e ndieu

Dëshpërimin.

Papritur,

karrocën  ndali,

zbriti, si shtojzovalle,

zbriti

me tonin e zbritjes:

hopa, hopa…

Rimblodhi retë

ngadalë, e lehtë – lehtë…

 

Magjepsur

prej  bukurisë,

retë  u  aktivizuan

vezulluese,

nisën  të gjitha

menjëherë,

në rol të damës,

në pistën vallëzuese …

 

Ashtu të lehta

çliruar nga emocioni

s’lanë asnjë re,

jashtë pistës,

Shoqëruan

vashën e bukur

të pikëtakonte,

djalin e dritës …

 

Duartrokitën retë,

tërë  dashuri.

Me kënaqësi

shijuan skenën.

Para syve,

u shfaq një çudi .

Për një moment

heshtën….

në bëlbëzim …

 

Ylberët lëshuan

tërësisht  ngjyrat,

t’ju ndriçonin

“princeshave”

gjithë fytyrat ,

U shndërruan

në të bukura…

 

Rifilluan

me figura të reja…

Thurja e tyre

më me ëndërr,

më me finesë,

Dashuria

shpaloste sekuencat ,

si legjendë,

mbetur,

si një film  i pambaruar

në të shfaqur,

plot fantazi në qiell…

 

 

 

Me qiellin: katër

 

Nga larg

dëgjova zërin tënd,

kur një pupël

po vështroja …

Fillova të fryj,

për  ta mbajtur lart.

Sa më shikove,

erdhe me vrap…

 

Frymëruam së bashku të dy,

buzëqeshëm,

deri në marrëzi.

Ajo  valëvitej,

lodronte me ne…

Përcillnim frymën, pa fre,

Kështu u bëmë tre!…

 

Qielli u mahnit,

me marrëzinë tonë,

Të katërt në melankoli,

qëndruam deri vonë.