Para pak ditësh u njoftua se poeti shqiptar Dhimitër Pojanaku sapo kish fituar në një konkurs ndërkombëtar në Milano çmimin poetik prestigjioz ”Poezi a Popujve”. Ndoshta në më pak se dhjetë ditë, pas jurisë milaneze, është Roma që kurorëzon poezinë e poetit të dhimbjes e dashurisë, Dhimitër Pojanakut. Ai ka marrë çmimin “Miqtë pa kufi”, pasi poezia tij ka mundur të renditet e katërta, në këtë konkurrim poetik ndërkombëtar. Në “Premio Letterario Amici Senza Confini –edizione 2014-2015”, morën pjesë dhjetëra poetë nga Italia dhe bota. Pojanaku nuk flet shumë për këtë çmim të papritur, ndërkohë që vëmendja e tij ishte përqendruar tek konkurrimi për çmimin ”Bukovski”. E pyeta për këtë çmim, por poeti hesht, nuk flet! Çuditërisht ka ngulur vështrimin në një pikë fundore të qiellit. Kam dëgjuar tepër për heshtjen që flet,por nuk e doja tani. Eh, tekat e poetëve, tekat janë pafund, por japin shpirt njerëzor.

Nga Raimonda Moisiu

Përsëri për nënën…

(Poezia fituese e Dhimitër Pojanakut në disa konkurrime ndërkombëtare)

Të panë mbrëmë tek pragu i shtëpisë, Nënë,

Më thanë.

Të përmendi dhimbja ime?

Kjo, e reja?

Më hidhtakja ndër shoqe?

Të erdhi në fjetore,

Në shtretërit kuti-kuti,

T`i shpluhurosi lehtë supet,

Mos të pickoi në mishin prej dheri,

Mos të gërvishti me thonjtë mace në kockat e bardha,

Të la vraga?!

Të lëndoi kërciret?

Apo,

Mos e thirre ti, Nënë, dhimbjen time?

Atë, më të renë?

Atë, flamën?

Gjuhë nepërkën?

E prite ngritur?

E thirre të përdridhte belin për të hutuar rojat,

E ti’a mbathnit tok,

Për pak orë?!

Të panë tek mbaje dhimbjen time përkrahu, Nënë!

I ratë rrotull shtëpisë,

Pëshpëritnit vesh më vesh,

Ndërruat mendje,

Ikët në majë të gishtave,

E të dyja,

Qeshnit rrugicave.

Më thanë!