
Mes gjuhës së dashurisë dhe më shumë se dashuri ( Parathënia e Vëllimit poetik “Lulëkuqja që mbin në mur” i autores Xhemile Adili ) Nga Rami Kamberi “Unë dhe bari ka gjysmë shekulli … Continue reading
Mes gjuhës së dashurisë dhe më shumë se dashuri ( Parathënia e Vëllimit poetik “Lulëkuqja që mbin në mur” i autores Xhemile Adili ) Nga Rami Kamberi “Unë dhe bari ka gjysmë shekulli … Continue reading
Poezi nga Mite Tabaku Buzëqesh Buzëqesh o bukuri e një thjeshtësie të frikshme E lëre zanin tand ndër qiej të kumboi E ndoshta frymë e flladit që ty t’përkëdhel Bukurin e tij veshëve t’mi do … Continue reading
Poesie da Lumo Kolleshi SUL PENTAGRAMMA DELLA TRISTEZZA “Tu tenti di raccogliere il vento” Dissi al cuore come corda di chitarra Sul pentagramma della tristezza. “Tu tenti di inaridire il mare” Dissi all’occhio – luna falciata … Continue reading
Valter Dauti: Po të mos ishte Dritëroi, sot do të isha ngrysur veteriner. Valter Dauti u lind në Luaras të rrethit të Kolonjës në 12 tetor 1962. I prirur drejt letërsisë dhe nën ndikimin e poetit të mirënjohur … Continue reading
Poezi në dy gjuhë (shqip- italisht ) nga Agim DESKU
Ç’farë nuk është thënë këtë mbrëmje
Çfarë nuk është thënë këtë mbrëmje
Sonte lexoj diçka të bukur mes rreshtave
Ëndrrën e syve tuaj që është bërë pikturë
Varur në mur si lirikë e mbrëmjeve me hënë
Edhe në mes shpirtit tim e varur sikur flet më mua.
Sa e bukur kjo ëndërr edhe pse nuk i dua më ëndërrat
Sonte rri zgjuar e flas me këtë pikturë
Të varur në mur dhe në shpirtin tim
Të dytë flasim bashkë vargut tim.
Që Ti, ma bën hyjnor,e ku më gjën këtë frymëzim
E më falë fjalë që shpejtojnë zemrën e mbyllin spitale
E hapin lulishte me lloje aromash si dashuritë hyjnore
Që edhe zoti vetë një ditë, secilin e bekon dhe uratë i jep.
Ndërsa ne të dyve na dërgon në parajs aty ku fillojnë puthjet
Aty ku të kërkoja me vite e ja se si na gjeti përendia
Sonte jemi të bekuarit e zotit ,pa mëkate të kësaj bote
Sonte e gjetëm dashurinë e vetme ,ëndrrën e kërkuar vite e vite.
Nëpër secilin varg poeti,nëpër secilën shpirt të Tij
Dhe në këtë mbrëmje asgje nuk është thenë për TY
Të gjitha fjalët e bukura janë zënë mes veti
Secila lufton me vetën për vargun e poetit.
Në dyluftim kanë marr shpirtin e tij,
Ëndrrën dhe dashurinë e vargut
Kanë edhe frymëzimin Tënd mike,
Kanë dashurinë e parë që e ruanjnë kujtim.
Për secilin varg që e shkruajnë me shpirt e zemër
Se sonte jam poeti YT,jam vargu yt,
Që poetin e mbyet kjo ëndërr
Dhe nuk i do më ëndërrat,do ti djegë.
Një ditë në zjarrin e puthjeve
Sonte mbeti vetëm frymëzimi ynë
Bashkë me poetin që rri zgjuar këtë mbrëmje
Nën tingujt e këngës sate e të ndriqimit të hënës.
Që di të ndriqon vetëm dashurinë e parë
Që rri vetëm afër zemrës sate
Dhe vulos bashkë me secilin varg
Me shkronja ari,eh sa bukur shkruhet emri Yt.
Emri,Yll,ka shumë ,në qiell janë
Janë sa dashuria ime që ndjej për ty mikja ime
Si zjarre që presin cunamet te shuajnë flakën e ndjenjave tuja
Dhe ja që edhe vijë të rri dritareve të pasqyrës sate.
I zgjuar deri në mengjesin e ardhshëm pranveror
Që lulet presin të qelin si dikur buzëqeshjeve tona
Kur unë e ti u këndonim idilave
Të atyre pejsazheve të bukurive përrallore.
Dhe ja erdhi mrekullia e ime që vetëm zoti di të krijojë
Një dritë në fund të dritarës sime.
Che cosa non e detto questa sera
Stasera leggo qualcosa di bello tra i versi
il sogno degli occhi tuoi che e fatto come un quadro
appeso al muro come lirica delle sere con la luna
e in mezzo dell’ anima mia,appeso come se dormisse con me
che bello! questo sogno, anche se non amo piu’i sogni
stasera resto sveglio e parlo con questo quadro
appeso al muro e nell anima mia.
Insieme parliamo nei miei versi
che tu gli fai divini, dove trovi l’inspirazione
e mi hai donato le parole che salvano ilcuore e chiudono gli ospedali
e aprono i giardini con tante arome come gli amori divini
che anche il Dio stesso un giorno ad ognuno benedisce
invece a noi due ci manda in paradiso li’ dove cominciano i baci
li’ ti cercavo negli anni,vieni ed ecco come ci si trova il signore.
Stasera siamo dei benedetti dal signore senza i peccati di questo mondo.
stasera abbiamo trovato l’unico amore,cerchato in anni interi
tra ogni verso del poeta,tra ogni sua anima
e in questa sera niente per te non e’ detto
tutte le belle parole hanno litigato tra di loro
ognuna lotta con se stessa nel verso del poeta
in un duello hanno preso la sua anima,il sogno e l’amore dei versi
hanno anche la tua inspirazione ,amica
hanno il primo amore che custodiscono come ricordo
per ogni verso che scrivono con anima e cuore
se stasera sono il tuo poeta ,sono il tuo verso
che questo sogno soffoca il poeta
e non vuole piu’ i sogni , gli brucera’
un giorno nel fuoco dei baci
stasera e’ rimasta solo la nostra inspirazione
insieme al poeta che sta’ sveglio in questa sera
sotto i suoni della tua canzone e il splendore della luna
che ti fa brillare,solo con il primo amore
che sta’ solo vicino il tuo cuore
e che timbra insieme ogni verso
con lettere d’oro,come si scrive bene il tuo nome
il nome Stella…..ha,molti, nel cielo sono,
sono quanto amore che sento per te amica mia
come i fuochi che aspetano i Tsunami che spengono il fuoco dei tuoi sentimenti
ed ecco che vengo a stare nelle finestre dell’ tuo specchio,
sveglio ,fino alla nuova mattina della primavera,
che i fiori aspetano di sbocciare come una volta nei nostri sorrisi,
quando tu ed io cantavamo agli idoli di quei paesaggi delle bellezze favolose
ed ecco e’ arrivata la mia meraviglia che solo il Dio creo’.
Una luce in fondo della mia finestra.
Kënga e heshtjes
Nga vie kjo këngë
Nga cili det frymëzimesh më vie
Mëthuaj ,ty të pyes mike
Të dytë jemi pranë pasqyrës.
Presim të vijnë fjalët
Degjojmë heshtjen
Bashkë me Mocartin
Të tretë këndojmë.
Vargjet ikin me TY
Bota sillet rreth meje
Unë shkruaj poezinë tënde
Lexoj çfarë të thot zemra.
Herë bëhëm mbret i kësaj mbretërie
Që më pushton e më prangos mendimin
Me fundos cunameve të Niagares
Të përmbytëm për një çast valëdrinit tim.
Duke kërkua prap ëndrrat,
Jonuk dua të më humbasin
Janë të vetmet që më sjellin kujtimet tua
Dashurinë e zjarrtë te zemrës.
Që nuk di te ikën nga kjo botë
Por rri më mua në secilin varg më flet
Më buzëqesh,më puth nga largë
Është ky vargu YT apo imi nuk e di.
E di që me vite e prita këtë varg të gjallë
Është edhe këngë e heshtjes
Që degjohet nëpër avenytë De La Pari
Mbrëmjeve kopshtiti tënd apo atij të shpirtit.
Herë të ëndërrave
Më falë mike i dua prap ëndrrat e mia
Të lutëm falama një ëndërr plot puthje që më djeg si zjarr
E më dërgon ferrit të Dantës.
Aty ku pres dhe përkulëm unë princi i kësaj bote
I gozhduar në njëmijë gozhda vetëm pse u bëra kryeneq
Pse të deshta vetem TY,pse të prita me vite
Pse nuk dija të urreja dashurinë.
Pse u bëra më i krisuri i kësaj bote ,
I vargjeve që janë frymëzimi yt besnik
Që nuk vdes pa këtë ëndërr
E di shkova largë ,më dërguan cunamet.
Në shpirtin tënd u gjenda përballë dashurisë tënde
Përqafimit të lotit tim,sa afër kishe qënë
Nuk e dija është kohë që vjenë më mua
Dhe ikë kur kam gjumë,kur kam uri.
Kur kam ejtje më ikën,pse,pse
Asnjëri nuk e di cila është dhimbja ime
Cila është lumturia,cila është bota e kësaj nate
Që vetëm dëgjon dhe në heshtje më mërr pranë.
Më përqafon kujtimin tim,
Sae bukur është jeta me TY
Sa ëngjëll bëhesh sonte
Sonte të veshi me fustan nusërie.
Të veshi më buzëqeshen time
Dhe të falë secilin varg që e shkruaj sonte
E di edhe ti, qëje frymëzim i heshtjes
Ku më dëgjon tregimin tim që e marr për pak kohë.
Sonte e krahasoj emrin tënd me Doruntinën
E secilës kohë që ikën bashkë me kujtimet tona.
LA CANZONE DEL SILENZIO
Da dove arriva questo canto
Da quale inspirazione arriva
dimmi tu, a te chiedo amica.
Tutti e due siamo vicino allo specchio
aspetiamo che arrivano le parole
ascoltiamo il silenzio
insieme a Mc Cartin
tutti e tre cantiamo
e i versi vano con te
Il mondo gira atorno a me
io scrivo la tua poesia.
Leggo cosa mi dice il cuore.
A volte divento il re di questo regno
che mi occupa e mi catena il pensiero
mi affonda nei Tsunami di Niagara
mi immergo per un attimo nel mio Valedrini
cercando ancora i sogni
no,non voglio che si perdono
sono le uniche che mi portano i tuoi ricordi.
L’amore passionale del mio cuore
che non sa andare da questo mondo
ma sta’ con me ,in ogni verso ,mi parla
mi sorride, e mi bacia da lontano
e’ tuo questo verso o il mio non lo so
lo so da tanti anni aspetavo questo verso vivo.
E una canzone del silenzio
che si ascolta in Aveny della Pari.
Le sere nel tuo giardino quello dell’ anima
a volta dei sogni
mi perdoni amica,voglio ancora i miei sogni
ti prego un sogno pieno di baci,che mi bruciano come il fuoco
E mi manda nell’ inferno di Dante
li’ dove aspetto e mi inchino io, il principe dell mondo
inchiodato in mille chiodi,solo di essere stato testardo.
Perche’ l’amavo solo te,perche da tanti anni ti aspetavo
perche’non sapevo di odiare l’amore
perche’ sono diventato il piu’ pazzo di questo mondo
dei versi che sono il tuo piu’ fedele inspirazione.
”
Che non muore senza questo sogno.
Lo so andai lontano,mi mandavano i Tsunami
nella tua anima mi trovo di fronte al tuo amore
l’abbraccio della mia lacrima ,quando vicina mi sei stata
non lo sapevo e’ un tempo che arriva con me
e sei andata quando ho fame quando ho sete
qual’ e’ la felicita’, qual’e’ il mondo di questa sera
Che solo ascolta in silenzio e mi prende vicino
mi abbraccia il mio ricordo
che bella e la vita con te
che angelo diventi stasera
stasera indosi un abito nuziale
ti vesto con il mio sorriso
e ti dono ogni verso che scrivo stasera
lo sai anche tu ,di essere l’inspirazione del silenzio
e senti il mio raconto che lo prendo per un po’
stasera paragono il tuo nome con la Doruntina
di ogni tempo che va insieme ai nostri ricordi.
Choose a sticker or emoticon.
Poezi nga Bardhyl Maliqi Kushtuar kolonelit Luan Godo, rënë në krye të detyrës më 1.07.1993 Ai nuk ishte thjesht “babai”, ashtu si thjesht “Luani” s’ishte, ti ishe e vogël , Ilirjana, atë kur qeshte-oh, … Continue reading
Ora zero e asaj nate Tregim nga Teuta Sadiku Pas pemës me gjethe të mëdha nxorra aparatin fotografik dhe nxora një fotografi.Ja dhe një tjetër pa rënë në sy të njerzve që mbanin … Continue reading
Poezi nga Vjollca Koni Shkëputur nga Vëllimi poetik ” Bio” BIJA JONË GJERAQINË Dua të kthehem nga kam ardhur, Atje ku kam pasur shtëpinë, Se jam rritur mes lajthatash, … Continue reading
Poezi nga Luljeta Gjosha Pashollari KËTË BOTË TË TRAZUAR, SI DO TA NDREQIM Ikin ditët një nga një dhe rrjedha e jetës na merr. Takon shpesh njerëz, që dimrin ta kthejnë në verë, Të paktë … Continue reading
Mundësia e tretë e Këlcyrës Nga Kujtim Mateli Në historinë e Shqipërisë, Këlcyra është një nga qytetet me jetëgjatësinë më të madhe. Kalaja antike e shënon atë në disa shekuj para Krishtit, por ndoshta është nga të … Continue reading
Shtëpia Botuese “ADA ” publikon librin “ Cicërima në kafazin anti – natyrë “ të autorit DENLIU dhe redaktim të Albana Subashit . Numri i botimit 39 Autori : DENILU Titulli : Cicërima në kafazin anti – natyrë … Continue reading
Shtëpia Botuese “ADA ” publikon Vëllimin poetik “SHTIGJE DASHURIE “ të autores Arta Hysenaj dhe redaktim të Demir Gjergjit . Titulli: SHTIGJE DASHURIE Autore: Arta Hysenaj Redaktor: Demir Gjergji Përgatiti për botim: Roland Lushi … Continue reading
LIRIA NË KALENDARIN POETIK NGA : NEXHAT REXHA Botimet artistike vijnë nëpër të kohë të ndryshe dhe ato ruajnë në vete periudhën e të ndodhura,në një mënyrë ato edhe rishfaqin; pamje,ndjenja e përjetime të hapësirës kur jeton, … Continue reading
Poezi nga Xhemile Adili Shkëputur nga Vëllimi poetik ” Lulëkuqja që mbin në mur” Dëshmi nga Olimpi im S’e kuptoj Ç’është kjo ndjenjë kaq e fortë, Në këto ditë maji Të … Continue reading
Cikël poetik nga Engjëll I. BERISHA Zemra larg syve Meqë s’të dua të rri larg një mijë e një vjet rrugë drite me mendje mund të më bësh vizitë tash, sa çelembyll sytë, menjëherë se … Continue reading
Cikël poetik nga Liliana Shkodrani Baçi REPETITA JUVANT (nga forca e përseritjes diçka mbetet –nga latinishtja) Ngaqë bëra shpesh atë që s’desha Prej fantazive fëminore Krijova në sferën e bëmave Mendime aq të brishta Sa mbolla … Continue reading
Cikël poetik nga Adem Zaplluzha Shkëputur nga Vëllimi poetik ” Një shi prej bryme ” TË THASH SE SONTE NUK KA VDEKJE Sërish po të them Se sonte nuk ka vdekje Mes këtyre pemëve … Continue reading
SARË GJERGJI (PhDc) Tel.: 044 132 368, E-mail: stublla_gj@hotmail.com Lindi më 15.12.1965, Stubëll e Epërme, Viti, Kosovë. Studimet për letërsi i kreu në Universitetin e Prishtinës. Katër semestrat e magjistraturës dhe provimet i ka përfunduar … Continue reading
Poezi nga Rami Kamberi MES DASHURIVE PA DASHURI Dikur diku pa hir Preka dashurinë me fjalën të dua sa zana e malit Që gurin e plas me një puthje Iu kuqësua fytyra, shpirti iu … Continue reading
PRESS RELEASE FOR IMMEDIATE RELEASE: VICARIOUS PSYCHOLOGY English Translation of Psychological Thriller Addresses Ripple Effect of Abuse [Toronto, ON – June 28, 2015] After the successful publication of her book The Devil I Paid For Advice … Continue reading
MITET SI KONCEPTE ANALITIKE NË TEKNOLOGJINË E KOMUNIKIMIT Nga: Dr. IRENA GJONI (Kumtesë e mbajtur në Konferencën shkencore “Java e Albanologjisë” Prishtinë 16 – 18 qershor 2014, me temë bosht Folklori dhe teknologjia e komunikimit: Raporte … Continue reading
PËRSIATJE ITAKA E ELLADËS SIME Nga Edmond Shallvari S’di si më vajti mendja aty ku s’ta pret mendja se mund të të vejë ndonjëherë, kur je duke bërë frapenë. Po ja që mendja, e … Continue reading
Gjeografia e një poezie Nga Rami KAMBERI Të lexosh e të japësh mendim mbi poezinë, nuk do të thotë vetëm të jesh poet apo kritik letrarë ose më shumë, një studiues i letrave, por një … Continue reading
Qyteti im – bir i Melisës dhe hyut të detit,
në tre mijë vjet me frymën tënde jam rritur,
jam rritur në furinë e vazhdueshme të rrëmetit.
Në tre mijë vjet kam pirë lotët e tu të kripur,
buzë detit duke vështruar sytë e tu të vdekur.
Sa herë prej vendit ke lëvizur, ti qyteti im,
prej tërmetesh të llahtarshëm i rrënuar.
Vidhisur, themelesh shkatërruar.
Mua, birin tënd,
po këtu ku më ke lindur, më ke gjetur,
me shpirtin prej Taulantësh të mëkuar.
Mijëra vjet, qyteti im, të kam pyetur.
Por ti veç ke heshtur me heshtjen tënde,
prej dheu të kripur
e bregu të përcëlluar.
Klithmës sime të çmendur
një herë të vetme s’i je përgjigjur.
Veç krahët e përgjakur katërsh m’i ke hapur
e supit më ke mbështetur ballin e përhumbur.
Në rrahun prej algash
m’a ngrite shtratin prej guri.
Shtratin shekullor që Epidami kish ngulur thellësive.
Netëve të kthjellta aty kam fjetur,
futurimin duke ëndërruar mbi krahët e trandafiltë,
të jetës tënde të pagjunjëzuar,
dehur prej dhimbjesh dhe dashurive.
O varri im i madh!
O varr gjysmë i mbuluar!
Në tre mijë vjet,
gjithë mendinet e mia për ty kam kryqëzuar.
Gjymtyrëve të tua të djegura kam vrapuar i përvëluar,
duke iu frikur përherë fuqisë tënde të zemërimit.
Prej fashitjes së menjëhershme të një ëndërre jam zgjuar,
ty të kam përqafuar nën tejdukshmërinë e perëndimit.
Tani rreth murit, prej zjarrit të rreshjeve gërryer,
bari yt i blertë prej kohe është zverdhur,
është zhuritur.
Por deti përsëri mes vështrimesh të rënduara,
me baticat dhe zbaticat e tij të buta,
të përkëdhel e të puth,
si me gjuhë valësh i uritur.
Kujdesshëm të mjekon plagët e pashëruara,
që ti kurrë të mos vdesësh, qyteti im,
por i gjallë mes të gjallësh të mbetesh
mes dallgësh e stuhish të tërbuara.
Qyteti im.
Dorën një herë të vetme s’ma ke zgjatur.
S’më ke përkëdhelur kurrë si fëmijën tënd të uritur.
Kur me zë të lartë, për gurët e tu kam kënduar,
kur kam kënduar për hirin e perëndive pellazgjike
sytë prej klithmash të vdekura më janë verbuar
mbi shkrimet e sargofagëve të mbyllur
e përsëri po aty më janë ripërtëritur.
O varri im i madh!
O varr gjysmë i mbuluar!
Në tre mijë vjet.
Gjithë mendimet e mia për ty kam kryqëzuar.
Një portret dashurie kam mbetur.
Një portret dashurie kam mbetur.
Skajeve të pluhurosura
në një kornize të vjetëruar.
Një portret dashurie prej kohësh kam mbetur.
Përtej errësirës, britma e shurdhuar,
mohuar dhe prej zhurmës së pazëshme
që rrënqeth qetësinë.
Si një kujtim i trandafilt më shfaqet ikja jote.
Celuloidit të fushës së djegur të një malli përvëluar.
Përpara meje dhimbja, të hutuarin zëmërim çukit.
Të humburin realitet të dashurisë,
mbete duke imagjinuar.
Mëshira në një degë peme të përthyer ka ngrirë.
Aty ku buzëqeshja jote nën etje,
zjarret e shpirtit të përgjumur
ditë pas dite kërkonte të ndizte,
dhe dëshirën e tërbuar për të prekur puthjet e mykyra.
Një portret dashurie kam mbetur, i pa përgëdhelur.
I rrahur prej valësh që këndojnë për histori tragjike.
Fshikëlluar prej erërave të natës së malit shpirt ndezur.
Me sy të tejmbushur plot ankthe padurimi dhe pritjeje.
Një portret dashurie kam mbetur,
djegur nën flakët e vetmisë…
Ti, kaq shumë larg meje mbete
rrezja e pashuar e dashurisë.
DRITHËRIMË E LIRISË E ALFABETIT SHQIP… (Dhe s’munda ta takoja të bardhën, të zezat kishin vënë hendeqe…) Bilall Maliqi:”Drithërimë”, poemë, botuar në Bukuresht, 2015 “Tek pi duhan, mes tymit flas menduar, sikur me shekuj rron një fis … Continue reading
SAKRIFICË NË KONTURE LEGJENDE Tregim nga Shezair Koko Aty, rreth viteve 1970, Jeta, kështu quhej gruaja, që mbeti e ve dhe sa mbylli të dyzetat e burrit, lidhi shaminë e zezë rreth kokës deri te qepallat. Burri, … Continue reading
Vëllimi poetik: “ Lojë yjesh”, poezi Autor: Adem Xheladini Botoi: Klubi i Shkrimtarëve Shqiptarë “Mugullimi” Kërçovë, 2015 Faqe: 82 Anatomi krijimi (Rrëfim rreth vëllimit poetik Lojë yjesh” Nga: Hasije Selishta Kryeziu … Continue reading
SHPRESA VDIQ QË NË LINDJE!… Nga Hamdi Skeja A keni dëgjuar ndonjëherë për SHPRESËN? Unë, e pata ëndërruar që në vegjëlinë time. E prisja çdo çast, kur ajo erdhi tek unë, e pata harruar udhëtimit kotësisë! … Continue reading
Drejtuesit e IGFM-së nuk lejohen të vizitojnë të arrestuarit e Kumanovës
Nga : Isen Salihu
Ekipi i IGFM-së i përbërë nga kryetari i saj në Maqedoni, Idriz Siniani dhe Rabije Bytyqi, anëtare e kryesisë së IGFM-së në Kosovë, nuk është lejuar të vizitojë të arrestuarit e grupit të Kumanovës në burgun e Manastirit dhe të Prilepit. Edhe përkundër kërkesës së bërë, gjykata ka refuzuar të japë një leje të tillë.
“Kjo ndodh vetëm në shtete gjenocidale, sepse ne jemi organizatë ndërkombëtare për mbrojtjen e të drejtave të njeriut dhe në bazë të konventave ndërkombëtare”, thotë dukshëm i revoltuar, kryetari i IGFM-së, Idriz Sinani.
Ai dyshon se institucionet pamundësojnë këtë vizitë nga frika se do të zbulojnë të vërtetën për gjendjen e vështirë të arrestuarve.
“Mendoj se ata ende janë në gjendje të rëndë dhe duke u maltretuar nga policia dhe organet e burgjeve dhe për këtë arsye shteti nuk na lejon t’i vizitojmë. Mendoj se dëshirojnë të fshehin të vërtetën për gjendjen reale të të burgosurve”, thekson Sinani.
Edhe aktivistja e IGFM-së nga Kosova, Rabije Bytyqi, shprehet e habitur nga refuzimi që u ka bë gjykata.
“Është e drejtë e patjetërsueshme që të arrestuarit të vizitohen nga përfaqësues të shoqatave dhe organizatave që kujdesen për të drejtat e njeriut. Kjo e drejtë ekziston në çdo shtet demokratik dhe shpresoj se ditëve në vijim kjo e drejtë do të na mundësohet edhe neve si përfaqësues të IGFM-së”, thotë Bytyqi.
Edhe avokati mbrojtës Naser Raufi para disa ditëve alarmoi opinionin se të arrestuarit e Kumanovës po trajtohen në mënyrë jonjerëzore. Ai apeloi te ministri i drejtësisë Adnan Jashari dhe avokati i popullit, Ixhet Mehmeti të reagojnë për këtë gjendje, mirëpo nga ana e tyre ende nuk ka asnjë reagim konkret.
Javier De La Rosa is the IWA candidate for the Nobel Prize in Literature, 2015 By Tersinka Pereira IWA President At IWA we have interest in join to the advancement of literature and arts in the … Continue reading
Cikël poetik nga Sarë Gjergji TERSA Ja, zëri i saj po vjen! Rrënues! Si mos të ishte Tersa ime! Engjëllit mbrojtës i bindem… Nga varri do ngrihem, do ta kërkoj në çdo pikë uji e grimcë … Continue reading
È uscito “Il Foglio volante” di luglio 2015 È appena uscito e sta per essere spedito agli abbonati, il numero di luglio del “Foglio volante – La Flugfolio – Mensile letterario e di cultura varia” (anno XXX, n. 7). … Continue reading
MIRIAM AMANEELLAH
«Ehi, tutto bene?»
Il suono di una voce e i pensieri si bloccano, lei si ritrova su una sedia di legno, inizia ad accorgersi del mondo: è mattina e il bar è mezzo vuoto, il silenzio surreale, la realtà estranea. L’alba colora il locale di rosa, mentre i lampioni si spengono. Davanti a una tazza di cappuccino con cannella, una ragazza distoglie lo sguardo dal vuoto e con gli occhi leggermente arrossati inquadra una cameriera bassa, grassa, col viso più bello che degli occhi rossi avessero mai visto.
Va tutto bene? Boh.
Ieri era il suo compleanno, non si aspettava che succedesse niente di straordinario, sapeva che nessuno si sarebbe preso l’impegno di organizzare una festa, ma qualcosa era accaduto… Seduta in mensa, davanti lui, per caso. Sente che la sta guardando così le sue mani tremano un po’, alza lo sguardo e nota che sta sorridendo. Lui prende il tovagliolo pieno di briciole di pane e, senza che nessuno abbia il tempo di capire, gliele butta in faccia. Silenzio. Non può essere accaduto veramente. Si toglie le briciole dai capelli, mentre spera che nessuno si sia accorto di niente, ma inizia a sentire delle risate, vede una ragazza che la guarda con compassione, non regge, si alza, si chiude in bagno e piange. Solo un’altra goccia di pioggia nella catastrofe naturale che sembra essere la sua vita. Troppe volte le hanno buttato per terra i quaderni, gettato nella spazzatura il diario, presa in giro per qualsiasi cosa, ormai non ci fa più caso…
«Si, tutto bene grazie.»
Non ha mentito. Va tutto bene finché il suo walkman non smette di far scorrere musica, finché nella sua stanza Kind of Blue di Miles Davis non si consuma sul giradischi.
Prende e se ne va, guardando i passi stanchi degli studenti appena svegli, poi si ferma, non è arrivata fino lì per niente, non può andarsene così proprio ora, fa un respiro profondo e torna indietro, entra di nuovo nel bar e si dirige decisa verso il proprietario: «Mi scusi, lei è Eric Terrel?».
«Si, e tu sei una ragazza che dovrebbe essere a scuola» le sorride perché ha paura di averla spaventata. «Io sono Hailie, la figlia di Kimberly Walcott» attende una risposta, ma lui continua a squadrarla, poi si riprende: «La figlia di Kim! Vieni qua!». Esce da dietro al bancone e l’abbraccia stringendole la guancia contro un maglione verde spento: «Sono un po’ di giorni che tua madre non si fa vedere; quante volte le avrò detto di portarti qua, ha deciso di ascoltarmi una volta tanto? Ma guardati come sei cresciuta, l’ultima volta che sei venuta non arrivavi al bancone…».
Hailie avrebbe anche il tempo per i convenevoli, ma qualcosa dentro di lei non le permette di aspettare, forse il desiderio di vedere sua madre in maniera diversa, andando oltre il volto rassegnato e stanco, gettando via la malinconia dall’anima per trovare un’artista.
«No, in realtà sono venuta di testa mia, volevo che mi parlassi proprio di lei, di com’era prima.»
«Kim? Beh, era Kenny Hagood in versione anni ’80, bastava che aprisse bocca, il resto lo faceva la sua voce, era perfetta almeno quanto un disco registrato, e il pubblico era ai suoi piedi, come se riuscisse a capire e restituire tutte le loro sensazioni.»
«E non ha mai firmato un contratto?» Eric cambia volto, cambia voce: «Adesso devo lavorare, è meglio se ci vediamo un’altra volta» dice con un sorriso sforzato e torna in fretta dietro al bancone. Per la prima volta Hailie lo osserva: è un vecchietto alto, un po’ grasso, naso grosso, carnagione nera, occhi buoni, ma vissuti, uno è socchiuso; ora sta servendo un espresso come se niente fosse successo, ma lei insiste: «Va bene stasera? Non voglio metterti ansia, ma…». Lui sospira: «Quando chiudo il bar, sì, va bene». Le sorride di nuovo, ma questa volta i suoi occhi sono vuoti.
Il bar comincia a riempirsi, ma è come se ci fosse un posto vuoto; manca qualcosa, o qualcuno, lo sente.
È sera. Sua madre non c’è, ha il turno di notte. Si sente in colpa a uscire senza dirglielo di sera, sapendo benissimo quanto sia pericoloso, è come se mettesse in gioco la fiducia dell’unica persona che crede in lei. Sono sempre state l’una la spalla dell’altra, sanno benissimo di essere sole: loro e quella vicina che si lamenta dell’odore di sigarette per le scale. Soprattutto sanno di essere sotto la stessa tempesta e questo crea in loro una specie di intesa spontanea, naturale, che va oltre il rapporto tra madre e figlia.
Sono le dieci a Detroit, percorre le strade di una città fantasma dall’anima devastata. L’arte è il suo defibrillatore: è soffocata, ma non la si può non vedere, l’ultimo fiore sotto le rovine. Eppure Hailie sente che non se ne potrebbe mai andare. Attraversare il quartiere di Black Bottom da sola è strano, ha il tempo di osservarlo, il cuore musicale della città, ridotto ad alcuni edifici abbandonati e case a pezzi, e qualche ingombrante quanto insignificante grattacielo. Lontano il fumo, solo un altro incendio.
Finalmente è arrivata, l’insegna rotta dà al bar una specie di aria vissuta. Entra e aspetta che si svuoti e poi chiuda. Eric le corre subito incontro: «Ciao, scusa per stamattina, ma mi hai colto un po’ di sorpresa, Kim me l’aveva detto che non ti aveva raccontato proprio tutto e non volevo essere proprio io a dirtelo, ma se vuoi sapere di più, sai, io sono qua».
La travolge con le parole e la porta verso la cassa: «Ecco, qui una volta staccavamo i biglietti per i concerti e dietro c’era un piccolo palco, sono passati di qui i più grandi artisti, tra cui tua madre, poi la gente veniva sempre meno, non potevamo più pagare gli artisti e ora eccolo, rimane solo una cassa che a volte non si apre neanche; pensa: vengo dieci minuti prima del dovuto perché è difficile da aprire, a volte la chiave non gira, e anche forzarla non è uno scherzo». Si blocca, poi riprende: «Non credo che tu sia venuta qua per sentirmi parlare di una vecchia cassa, eh? Ora ti dico tutto, ma sei sicura di voler sentire? Si sta pur sempre parlando di tua madre…».
Non aspetta la risposta, gli basta guardarla negli occhi. «Come ti ho già detto, tua madre si fece ben presto conoscere dalla gente, ma anche dalle etichette discografiche, tanto che la Interscope Records le offrì un contratto, dopo aver ascoltato la sua demo. Ora però devo tornare indietro e raccontarti dei tuoi genitori. Si amavano, quello era certo, ma questo non servì a salvarli. Tuo padre spacciava fumo: dopo aver saputo che Kim era incinta, si trovò un lavoro al McDonalds, ma quel misero stipendio non gli bastava neanche per se stesso, figuriamoci per prendersi cura di voi; e così ricominciò a vendere, finché un giorno successe, ricordo ancora tutto: tuo padre stava lavorando alla stazione e tua madre ti aveva portato da me perché voleva raggiungerlo; mi ricordo ancora il sorriso che aveva quel giorno, non potevo immaginare che non l’avrei mai più vista così, quanto mi sarebbe mancato quel sorriso; insomma lei andò e tu rimanesti con me, ma dopo un’ora telefonò dal carcere dicendo che lei e tuo padre erano stati arrestati e chiedendomi di badare a te fino a che non avesse sistemato tutto. Lei venne subito liberata perché non possedeva niente… Trattennero tuo padre, al quale negarono le cure per l’asma, e la seconda notte di carcere morì dopo un attacco. Quella fu la prima e ultima volta che ti vidi, diceva che non voleva farti sapere troppo di quel giorno, era sempre un po’ esagerata quando si parlava di sua figlia… Comunque il contratto saltò, seguirono tre anni tremendi per lei, ma si è ripresa ora e, se l’ha fatto, è solo per te.»
Hailie si sente morire, tutte quelle cose, raccontate così, alla buona, le hanno trapassato la mente, abbraccia Eric, perché ha bisogno di abbracciare qualcuno: «Perché non mi ha mai detto che era morto in carcere…»
«Se non te lo ha detto, è stato solo per proteggerti, credimi, altrimenti non ti avrebbe mai nascosto niente.»
Eric pensa che anche a lui la vita non era andata tanto meglio, aveva sposato una certa Debbie Jones, dalla quale ebbe Lara, la persona diventata subito la ragione di ogni suo respiro, anche quando, dopo il suo quinto compleanno ebbe un attacco di epilessia, il primo di una lunga serie. Il matrimonio non durò molto, ma l’amore per sua figlia, quello sì, era l’unica cosa che dava un senso alla sua vita, il potersi prendere cura di qualcuno. E se ne prese veramente cura fino all’ultimo battito del suo piccolo e fragile cuore. Adesso, in Hailie, in questa ragazzina albina e leggermente anoressica, in quei suoi occhi quasi trasparenti vede la stessa luce che vedeva in Lara, sente lo stesso istinto protettivo, la stessa responsabilità, la stessa paura che qualcuno possa anche solo sfiorarla. Perché si sente così incapace di dimostrarglielo? Deve tirarla fuori dalle sue insicurezze, darle un posto nel mondo.
A un certo punto si ricorda che Kim gli ha raccontato di quando Hailie mette un disco e ci canta sopra, si ricorda di come lo guardava con un sorriso enorme mentre gli descriveva la fantastica voce di sua figlia, un sorriso che non vedeva più da molto tempo ormai… «Da tua madre hai preso la voce, eh?». Gli è uscito così, la ragazza si è appena ripresa e sta mangiucchiando delle patatine sul bancone: «Beh, sì, un po’. Perché?».
«Potremmo organizzare qualcosa, io ci metto il locale, tu ci metti te stessa, io sono troppo vecchio per avere qualcosa da perdere, tu sei troppo giovane per non provarci nemmeno… Perché no?»
«Sembra folle, ma hai ragione: perché no?»
***
Troppe persone le stanno parlando tutte insieme, lei non ne ascolta neanche una, cerca un volto famigliare, ma l’ansia non le permette di vedere niente, sta sudando e si è bevuta due bottigliette d’acqua, si è schiarita la voce tre volte. Le immagini iniziano a sfocarsi, le persone a confondersi, dov’è Eric? Aveva detto che se ne andava solo per un momento, eppure sono sette anni che aspetta che passi quel momento. Vuole tornare indietro, ma ora le chiedono se è pronta e il sipario si apre, non riesce a capacitarsene, come ci è riuscita? A passare dal cantare in locali malandati e agli angoli delle strade, a qua, dove una folla grida il suo nome e canta le sue canzoni. Il vento le viene incontro, le penetra gli occhi, le attraversa le mani, le getta in faccia tutto ciò che ha fatto, così tanti anni di continue cadute e riprese, tutte le volte che ha detto «Basta», tutte le volte che ha gettato a terra i fogli, tutte le volte che invece si ripeteva che no, non poteva davvero finire così, che ha raccolto i suoi brandelli e li ha ricuciti insieme, fino a ora, quando le luci del Comerica Park si sono accese per lei e probabilmente anche per una tale Kimberly Walcott che le sta aprendo il concerto. In quel momento si accorge che il vento le sta gettando addosso i quattro quarti della sua vita.
***
Per un soffio di Vento
Margutte ospita con piacere il racconto di Miriam Amaneellah, una giovane scrittrice, che insieme ai lavori letterari di Rebecca Diana Ricciolo, Ludovica Daniele, Lisa Aledda, Daniele Marengo, Paolo Bosca, Alice Marcarino, Adelmo Altare, Marco Ferreri, Sara Amaneellah e Cristina Procida hanno dato corpo e anima al libro dal titolo Per un soffio diVento; Umberto Giordano lo ha illustrato.
Tutti gli autori sono giovani che hanno aderito ai progetti dello Yeep-Langhe in particolare ad un laboratorio di scrittura come spiega Francesco Caligaris: «i ragazzi e le educatrici del “gruppo redazione” dello Yepp Langhe, in cerca di nuove sfide, hanno incrociato l’agenzia letteraria equiLibri digitali proprio quando, insieme all’associazione Snodi di Torino, stava rivolgendo i propri laboratori di scrittura non solo agli adulti ma anche ai giovani. Si è così dato vita al laboratorio “ScriVenti di CambiaMenti”, che si è sviluppato per cinque mesi, tra esercitazioni, confronti, approfondimenti, scambi, esperimenti, incontri con professionisti di diverse arti espressive… Grazie all’esperienza e all’affiatamento dei partecipanti, si è giunti a questa pubblicazione, passo significativo di un cammino che aveva già fatto una lunga strada e che ha davanti a sé ancora innumerevoli sentieri da affrontare».
Martina Cristino, nella Postfazione scrive: «Questa raccolta di racconti è il risultato degli sforzi individuali di tanti ragazzi, ma anche l’esito di un impegno collettivo, in quanto tali ragazzi condividono un percorso comune, in cui si scambiano reciprocamente sguardi, idee e prospettive. È giunto, quindi, il momento di porsi le più classiche domande esistenziali: chi siamo, da dove veniamo, dove andiamo? La risposta è concisa e concreta, ma siamo aperti ad altri sguardi per chi già ci conosce o vorrà conoscerci.
Yepp Langhe è un’associazione di promozione sociale nata circa due anni fa, come naturale evolversi delle azioni promosse dal progetto di politiche giovanili Yepp (Youth Empowerment Partnership Programme), avviato nelle Langhe nel 2009.
La redazione costituisce una delle attività inserite all’interno del programma. Essa è composta da ragazzi tra i 14 e i 25 anni legati dalla passione per la scrittura, il disegno, la lettura e tutto ciò che abbia a che fare con le parole e l’arte. Alcuni di loro si sono incontrati quasi per caso, con le idee non troppo chiare, senza tante pretese, un po’ per passatempo e quasi per gioco: con la leggerezza di chi fa le cose con gioia, sulla spinta dell’entusiasmo. Con l’instaurarsi delle prime collaborazioni esterne, il gruppo è cresciuto e ha iniziato a incontrarsi e scrivere con costanza e regolarità. Scontrandosi anche con scadenze, testi da scrivere, correggere e a volte anche riscrivere. Tra riunioni itineranti, letture ad alta voce e tè con biscotti, la scrittura è diventata un modo non solo per comunicare ma anche per condividere, stare insieme, confrontarsi e crescere.
Questo libro rappresenta una tappa importante per tutti noi che crediamo profondamente in questo progetto e nelle azioni che promuoviamo. Queste pagine ci rappresentano nel provare a essere al contempo brezza piacevole e Maestrale capace di smuovere pensieri e riflessioni.
Oltre alla redazione, Yepp Langhe ha visto nascere 8 centri di aggregazione attivi, una web radio, il gruppo LNG che si occupa di multimedia, le partnership con l’associazione culturale “Il Ciabotto” e con la Rivista Idea, numerose proposte di scambi internazionali, workshop, corsi e laboratori.
A oggi Yepp Langhe coinvolge oltre centosessanta ragazzi provenienti da 13 comuni del territorio (Barolo, Castiglione Falletto, Dogliani, Grinzane Cavour, La Morra, Monchiero, Monforte d’Alba, Montelupo Albese, Narzole, Novello, Roddi, Rodello, Verduno).
Il progetto è finanziato dai comuni aderenti, dall’Unione dei Comuni “Colline di Langa e del Barolo”, dalla Compagnia di San Paolo e dalla Fondazione CRC».
The World Becomes a Novel http://www.margutte.com/?p=11078 http://www.margutte.com/?p=11078&lang=en WE-Women for Expo, a network of women from around the world SILVIA PIO (edited by) The building of the site for Expo 2015 was accompanied by bitter controversy … Continue reading
L’ora legale Guido Cupani http://www.margutte.com/?p=10561 Alle 15:26:37 del 26 marzo 201…, un lunedì, l’ingegner Sapienza, (cavaliere del lavoro in pensione da tre anni, un principio di sordità all’orecchio sinistro) attraversava la strada all’incrocio fra via Roma e via San … Continue reading
Dal diario di un filosofo EMILIA DEARGON http://www.margutte.com/?p=10643 Riuscite a immaginare cosa vuol dire nascere in un paese che si chiama ABRAMI? Sì: Abrami, come il plurale di Abramo, quello che è partito da Ur … Continue reading
Un altrove sconosciuto GIORGIO PALLARO http://www.margutte.com/?p=10341 L’ho incontrata quel giorno a mezzogiorno, che correva all’inizio del viale. Alina. Fino a quel giorno non sapevo neanche il suo nome, era solo un viso familiare. Io, che corro un po’ dove … Continue reading
Choices http://www.margutte.com/?p=10695 Choices, vincitore del bando Generazione Creativa – Scene allo Sbando della Compagnia di San Paolo, è un progetto di storytelling digitale e teatrale che parla di scelte. Nato da un’idea di Giulia Menegatti e realizzato dall’associazione culturale Pesci … Continue reading
Poetas del mundo, José Gerardo Vargas Vega, España http://www.margutte.com/?p=10745 http://www.margutte.com/?p=10745&lang=es José Gerardo Vargas Vega, natural de Velilla del Río Carrión (Palencia), 1958. Doctor en Filología Hispánica (rama de literatura) por la Universidad Complutense de Madrid. El 10 de … Continue reading
Suono, musica, mistero Michael (Dickel) Dekel, poeta e artista SILVIA PIO (a cura) http://www.margutte.com/?p=10665 http://www.margutte.com/?p=10665&lang=en Michael Dickel è scrittore e fotografo, con lauree in psicologia, scrittura creativa e letteratura. Nato nella periferia di Chicago, Illinois, … Continue reading
Gaia Luce Gulizia e la poesia http://www.margutte.com/?p=10948 Sono pubblicista, scrittrice e fotografa autodidatta. Nel mio recente passato c’è una lunga esperienza come attrice teatrale e autrice-orchestratrice di performances sperimentali. Da quando ne ho memoria ho sempre creato immagini … Continue reading
I poeti segreti di Nicola Salvini http://www.margutte.com/?p=10590 Esce, edito in digitale dai liguri di Matisklo Edizioni, I poeti segreti (e altre fantasie di un archi plano) raccolta di poesie di Nicola Salvini con la copertina … Continue reading
Poeti dal mondo, Javier Úbeda Ibáñez, Spagna http://www.margutte.com/?p=10584 http://www.margutte.com/?p=10584&lang=es Scrittore, critico letterario e membro del progetto REMES (Rete Mondiale di Scrittori in Lingua Spagnola), Javier Úbeda Ibáñez è nato a Jatiel (Teruel, Spagna) nel 1952, risiede attualmente … Continue reading
Salah Niazi http://www.margutte.com/?p=10356 http://www.margutte.com/?p=10356&lang=en http://www.margutte.com/?p=10356&lang=fr A Unique and Independent Voice in Arabic Poetry Salah Niazi is one of the pioneers of Iraqi Arabic poetry, whose work, while remaining in the Arabic tradition, also … Continue reading
Poezi nga Ariana Bytyqi Ringjallje Kur pritjes fund i dhashë Mora veten pak mrekullisht E posalindur nën hije mali Në strofull të pabesisë Dashurisë zënë mes zjarresh Çdo herë vjedhurazi xixëllon Dhe në mesnatë hije bën, fanare … Continue reading
VEÇANTIA E NJË POEZIE ( Referim rreth poezisë së autores Shqiponja Axhami ) Nga: Rami KAMBERI Shumë herë i kujtoj ca thënie apo të shkruara mbi poezinë si një ndjenje shpirtërore dhe filozofike, që herë-herë i kundërshtoj … Continue reading
E GJITHË BOTA ËSHTË NJË LOT CIKËL POETIK NGA SHAHIN HASANI – SHKOZA GJAKU I BARDHË I ULLIRIT Gjaku i bardhë i ullirit, në kupën e bardhë të lules, gjuha dhe … Continue reading
SHAHIN HASANI – SHKOZA, SHQIPTAROKROATI ME ZË TINGËLLUES
( Mikut tim me rastin e ditëlindjes )
Nga : Bardhyl Maliqi
Tani nuk është vjeshtë, stina kur bien gjethet dhe piqen frutat. Është një qershor i hajdhshëm si vazhdim pranveror, pemët kanë harlisur e kanë lidhur fruta. Por shkrimtarët e moshës së tretë, siç është Shahin Hasani – Shkoza, shqiptro-kroati me zë tingëllues e vibrant, janë ashtu si pranvera e luleve, por edhe si vjeshta – stina e begatë.
Në letërsi shpesh tharmi krijues evidentohet herët, por talenti piqet vonë. Nuk ka nevojë as për emra dhe as për argumente të veçanta, pasi kjo ndodh se pa mbushur plot hambarin tënd, nuk mund të korrësh, të shish e të bluash për të tjerët. Natyrisht ka dhe raste të veçanta, si Migjeni p.sh, por rastet e vçanta kurrë nuk e përjashtojnë, por e legjitimojnë rregullin.
Pse e quaj unë zë tingëllues dhe vibrant shkrimtarin dhe poetin Shahin Hasani-Shkoza? Ai flet me zë të lartë, një arsye janë punët që ka kryer në jetë, arsyeja tjetër publikimet e shumta në dhjetra ligjërime publike e tjetra si gjithmonë…produkt i moshës së tretë, kur shikimi apo dëgjimi dobësohet, por mendja është gjithmonë syçelur. Shahini ka zë tingëllues jo thjesht në formën e jashtme, në ton, por në përmbajtjen e asaj çka thotë, në stil. E ky ton tingëllues është vibrant, pasi jo vetëm ai, por edhe ne i përjetojmë ato ç’ka Shahini ligjëron. Vibrimi poetik është dridhje emocionale, rrëmbim pasioni, pushteti i fjalës së një shpirti të bukur.
Po kush është ky shqiptar artist me dy mbiemra në Republikën e Kroacisë? Njeri mbiemër me orgjinë perse e tjetri me përmbajtje toponimike dhe pagane? Dhe pse pikërisht jeton përmbi 5 dekada ne Zagreb? Shahin Hasani – Shkoza lindi më 24.06.1943 në fshatin Koshtovë të Mitrovicës. Shtojca Shkoza në mbiemrin e tij është pjesë e ruajtjes së indetitetit, të origjinës së të parëve që kishin migruar nga fshati Shkozë i Tiranës për në Koshtovë të Mitrovicës për arsye pune. Hasani në vendlindjen e tij Kosovë kreu tri klasë të shkollës fillore, ndërsa të katërtën në Veriq dhe tetëvjeçaren në Istog të Pejës. Normalen e ndoqi në Prishtinë. Pas një kohe mësuesise u largua nga Kosova për shkak të persekutimit dhe reprezaljeve, kështu u shpërngul për t’u rrënjuar në Zagreb. Këtu punoi dhe u shkollua njëherësh, shenjë kjo e një inteligjence dhe objektivizimi real të dëshirave të lindura, si dhe përpjekjeve integruese në jetën e këtij qyteti 1000 vjeçar ndanë lumit Sava afër shpatit jugor të malit të Medvednicës. Pas akomodimit, këtu Shahini a kreu Fakultetin e Drejtësisë të Universitetit të Zagrebit, pa shkëputje nga puna. Shkollimi dhe profesionalizimi i dha mundësinë që të kryej detyrën e inspektorit në Entin e Inspektoratit të planit urbanistik të qytetit të Zagrebit.
Ai shpejt integrohet edhe në botën e letrave, shkruan dhe boton nga viti 1960 në gjuhën shqipe dhe kroate, letërsi për fëmijë e për të rritur, pezi e prozë siç dhe përkthen nga të dyja gjuhët: shqipe e kroate. Kjo cilësi e fundit më dha mundësinë edhe mua ta njihja më mirë, pasi ai është përkthyesi i sukseshëm i librit tim me poema »Perandoria e zogjve«. Si poet Shahin Hasani – Shkoza është përfshirë në Planprogramin e teksteve shkollore të Republikës së Kroacisë: Libër leximi për klasën VIII të shkollës së detyruar publike në gjuhën kroate me dy vjersha: «Majci Tereziji«, »Nënës Terezë« dhe »Majčin lik« – »Portreti i nënës« në gjuhën kroate dhe shqipe, 2005. Me 25 janar 2007 me rastin e provimit të nëntë veprave te tij në Shkollën fillore »Jusuf Rexha« në Koshtovë të Mitrovicës në mënyrë solemne grupi letrar pagëzohet me emrin e tij: »Shahin Hasani – Shkoza«. Gjithashtu i është dhënë mirënjohje për kontributin në afirmimin e vlerave të kësaj shkolle, me rastin e 90-vjetorit të themelimit.
Është anëtar i Shoqatës së Shkrimtarëve të Kroacisë dhe i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës. Siç përmendëm më sipër ai nuk shkruan vetëm poezi, por edhe prozë. 15 janë veprat e botura deri me sot. Por duhet thënë patjetër se pjesë e pandarë e kesaj krijimtarie është edhe përkthimi. Ndër të tjera Shahini ka përkthyer ese nga Miroslav Kërlezha, Tin Ujeviqi, Ivan Goran Kovaçiqi në shqip dhe Begzad Baliun e Bardhyl Maliqin në gjuhën kroate etj.
KUR PEMA E GJELBËR E MALLIT MBIN NË ZAGREB
Diku më lart thamë se pas largimit të imponuar prej rrethanave nga Kosova, Shahini rrënjoi në Kroaci e posaçërisht në Zagreb. Themi rrënjoi pasi ai u shkollua, u dashurua, u martua e lindi fëmije e sot rrit edhe nipër e mbesa; punoi deri në moshën e pensionit e tash është aktivist shoqëror për shumë veprimtari kulturore të Unionit të Shqiptarëve dhe shoqatave krijuese të Kroacisë si »August Shenova« e »Dea« të shkrimtarëve kroatë e shqiptarë të Kroacisë. Ndryshe themi se për Shahinin si krijues, përkthyes e mederator kulturor nuk ka prehje dhe pension, për Shahinin këto janë fjalë të huaja.
Ndaj ne duke u rrekur për të përshkruar e ravijëzuar portretin artistik të Shahinit, vërejmë se shumë studiues kosovarë kanë evidencuar cilësitë kryesore të personalitetit të tij krijues. Ndër ta Prof. Dr. Hysen Matoshi thekson se emri i poetit Shahin Hasani – Shkoza për lexuesin tonë është sinonim i krijuesit të rikthyer në skenën tonë letrare pas dyzet vitesh, krijuesit që në pak kohë ka kapur një ritëm të lakmueshëm prurjesh, por, pa dyshim, edhe njërit ndër krijuesit më të shquar të diasporës sonë, autorit biling dhe përafruesit të kulturës sonë letrare me kultura të tjera evropiane. Në përpjekjet e tij të vazhdueshme letrare, Shahin Hasani del para lexuesit shqiptar me librin e vet të radhës, përmbledhjen poetike Urnë e ndezur, një titull pa dyshim simbolik dhe një gjetje poetike interesante.
E unë do të thosha se në të gjithë librat e Shahinit ka një fill të ndezur të zjarrit poetik, por dhe të dhimbjes, dashurisë dhe mallit njerëzor; e kjo lexohet si kumt i metaforave, epiteteve apo simboleve nga zenë fill ato. Kjo është shenjë e sigurtë e një talenti të pjekur e të mirëorganisuar, pra përzgjedhja e titujve dhe përmbajtja ciklike e librave të tij nuk është rastësi. Po ndalem gjatë këtu, pasi për ne studiuesit e letërsisë e psikologjisë krijuese na duhet të hulumtojmë dukurinë. Nga lind dhe me se lidhet ajo? Njëzëshëm pohojmë se ajo është pjesë e indetititetit të emigrantit dhe dukuri e proceseve shpirtërore që ndodhin tek çdo njeri gjatë emigrimit, e pastaj bëjnë strehë të përhershme atje, ashtu si një fidan i mbjellë me dashuri e dhimbje. Emigranti, atdheun e merr me vete, ashtu si breshka zhguallin, merr kujtimet, pejsazhet, përrallat, folklorin, gjuhën e të parëve, pra këto të gjitha konvertohen në mall. Le t’u kthehemi për argument vetë titujve të librave të këtij autori, ku spikat malli njerëzor si brengë, dhimbje, dashuri dhe ndjesi e ëmbël, e si i tillë ai është gjithkund i pranishëm: “Hojet e shpirtit” – Prishtinë, 2003; – malli për gjerat e embla e të shtrenjta të jetës, për mjaltin e hojeve të saj. „Zapjevaj Kosovo“, (Këndo Kosovë)- Zagreb, 2003 ; kënga është mall e për më tepër të ndjell mall emri i atdheut, i Kosovës që e lindi dhe e mëkoi me qumështin e ëndrrave për liri, “Dallëndyshet mbi Kosovë” – Prishtinë, 2004; fjala dallëndyshe ndryshe mund të thuhet zogu shtegëtar, emigranti i përjetshëm, ashut si Shahini në trajektoren Zagreb-Prsihstinë,“Ylli i shpresës” – Prishtinë, 2004; ylli është hapsira, largësia dhe zjarri, distanca mes Kosovës dhe Kroacisë projekton një ndjesi të brendshme të përhershme, ndjesia e mallit për zjarret e largëta është njëherasi edhe një sendërtim dhe objektivizim i shpresës njerëzore, një shprese që kurrë nuk e braktisi Shahinin, ndaj brenda tij Ditën e Pavarësisë së Kosovës ngriti një përmendore të bardhë drite. “Nijemi krik”, (Klithje memece) Zagreb, 2005; Ç’janë klithjet? A s’janë shfrime të brendshme të artikuluara apo memece? Rëndom memece, pasi nuk gucon ta ngresh zërin kur sundon dhuna e tolitarizmi, shtypja nacionale apo racore; “Fillim a fund”- Prishtinë, 2005; kur je në fund, fillimi le pas gjurmët si shenjim apo një ndjesi malli; “Muri i dhembjes” – Prishtinë, 2005; ndërkohë është një mall i ngujuar brenda gurit, “Në mes valësh”– Prishtinë, 2006; vala është dallgëzim emocional, pra ndjesi e hepuar malli njerëzor, “Veku i jetës”– Prishtinë, 2006; veku është avelmendi, vegja, pra malli; “Urnë e ndezur”– Prishtinë, 2007; këtu malli është zjarr i pa shuar, ura e ndezur, pishtari udhëndriçues, »E diela e vetmisë«– Prishtinë,2008; e diela eshte koha kur trupi mund të pushojë, por brenda teje pluskon ndjesia e vetmise së të qenit larg, emigrant, pra ndjesia e mallit, »Dallgë malli«– Prishtinë, 2009; kjo s’besoj se ka nevojë për koment, veç po të shtonim tallazin shpirtëror të emigrantit, që megjithëse e ka gjetur një atdhe të dytë, shpirti i rron edhe te atdheu i orgjinës, »Puni krug« (Rrethi plotë) Zagreb, 2010; – këtu nis të përmbyllet qarku i sendeve që të rrethojnë dhe njeriu fillon të vendosë çdo gjë në vendin e vet; »Aromë Kujtimi«- Prishtinë, 2011; fjala ‘aromë’ na çon tek lulet e oborrit, tek era e rigonit, tek buka e shtëpisë; e këto gjithmonë konturojnë ndjesi të bukura që vijnë e sendërtohen si mall; »Përplasje erërash«- Prishtinë, 2012; që mund të lexohen si përplasje mes së djeshmes dhe të sotmes, mes realiteteve të mugëta të mbetura në thellësinë e vetvetes dhe atyre që vinë rishtas e kërkojnë të zenë vend brenda teje. Pra në titujt e të gjithë librave të botuar deri më tash kemi elementë të fjalorit poetik, të stilit që e lidh atë së brendshmi me përmbajtjen dhe shprehësinë ideore dhe artistike në verbin poetik të këtij krijuesi të njementë.
Nga leximi fillimisht diagonal e tash dhe rrokësor i veprës së tij 15 vëllimshe ne ndajmë me kritikët e tjerë mendimin se pesë dekada e gjysmë të jetuara larg atdheut vërtet ia kanë krijuar poetit një distancë hapësinore me tokën e lindjes, që në veprën e tij shpërfaqet në trajtën e mallit, por kjo trajtë synohet të relativizohet dhe madje edhe të zhbëhet nëpërmes afrisë shpirtërore që autori e ndien për njerëzit e vendlindjes e përgjithësisht për botën shqiptare, ajo në krijimtari vjen e bëhet si diçka e natyrshme, madje trashedentale, e brishtë e delikate, por tejt njerëzore.
E GJITHË BOTA ËSHTË NJË LOT
Motivi atdhetar në poezinë e Shkozës ( nuk di pse preferoj ta shenjoj kështu) vjen e ngjizet edhe nga leximet apo ngjarjet e përjetura, janë me dhjetra poezitë për Kosovën të konturuara prej kësaj doze malli, por atij i ndodh që edhe nga leximi i poezive të Bilal Xhaferrit, veçanërisht Baladës çame të vijë e të skicohet e pastaj të rritet si ullishte e re. Ndaj krejt cikli poetik për Ullinjtë, një cikël vërtet i frymëzuar që na ka ngjallur një ndjenjë habie për prurjet e reja që me finesë ai i sjell poetikisht bukur. Le të hedhim një vështrim mbi itujt me një sy të shkathët: Ulliri- i vjetër…sa vet njerëzimi, ulliri si shtrirje kohore e hapsinore me zanafillë të stërlashtë: Ullinjtë e Ilirisë, ullinj të kopshtit tim, ullinj të pavjelur e të zhuritur të Çamërisë, ullishte të reja të Jugut, ullinjtë e krujës ai kujtesë e martesave në kohën e arbërit, ullinjtë e tërë Shqipërisë e gjer lart, të Dalmacisë… Ndaj autori i këndon Ode ullirit, tërheq dhe e intrigon Gjaku i bardhë i ullirit, Zanafilla dhe përjetësia e tij e shpesh hidhërimi i vetëm i ullirit që vjen prej prerjes si ndalje e rrjedhës së jetës, ndaj përjetohet rëndë. Ndaj kemi dhe poezi për Gjakimin r ullirit, për Vajin e tij të bekuar, për Gjurmët e ullirit, për lashtësinë e tij si Metafora e re. Dhe ja tek mbrijmë te Dega e ullirit, herë si Ngushtimi i largësive, e herë si kurorë për homazh të Tribunit kombëtar Bilal Xhaferri, aty te Krahu i shqiponjës, tek luajnë tango Joni dhe ulliri. Dhe shkojmë te Gjeniu prej ullirit dhe padyshim te përfundimi se E gjithë bota është një lot. Janë 19 poezi, pra një cikël poetik më se i plotë. Për nga përmbajtja dhe forma këto poezi u ngjajnë familjeve të një fisi, të fisit të vjetër të ullinjve që janë banorët e përhershëm të të njejtës lagje të moçme.
NË SAJË TË EDI RAMËS, DIBRANËT JANE 464 METRA MË AFËR TIRANËS Nga : Dr Gëzim Alpion Birmingham, United Kingdom Dy vjet që kur erdhi në pushtet, Qeveria Rama ka përfunduar vetëm 464 metra të Rrugës së … Continue reading
PAJTIMET E VITIT 1990, ORA MË E MADHE SHQIPTARE E NGJARJEEVE TË SHEKULLIT PËR HISTORINË TONË (25- vjet nga fillimi i pajtimit të gjaqeve) Nga Agim Gashi Viti 1990 padyshim ishte viti më i … Continue reading