Mua kështu më do

Nga Prof. Eroll Velija

Dal nga shtëpia për të shkuar tek Norën  që kam dashur dy vitet  e fundit dhe kam pushuar së dashuri dymbëdhjetë orë më parë. Dashuria ime zgjati aq sa zgjati suksesi i kësaj zonje, një ekonomiste  shumë e njohur dhe mbaroi dje në mbrëmje, atëherë kur në salonin e shtëpisë prodhuese në të cilën projektohej filmi i saj e fundit, u ndez drita dhe spektatorët, në pjesën më të madhe jemi parë në fytyrë në heshtje dhe pastaj, njëri pas tjetrit  ikëm kokrra kokrra, pa më e shtrënguar të paktën dorën mua, siç është zakoni. Në poltronën time, në errësirë, kam ndjekur zbritjen e lehtë por të pandalëshme të filmit drejt shkatërrimit, dhe, në të njëjtën kohë, të dashurisë sonë drejt ftohtësisë dhe shkëputjes.Nora, regjisorja ime, ishte ulur përbri; i mbaja dorën në dorë, një zakon që nga fillimet e marrëdhënieve tona, pak para fundit, ia tërhoqa dhe kur ajo tentoi ta rimerrte, e refuzova, duke murmuritur, kushedi përse, këtë frazë të paparashikuar jo vetëm për të por edhe për mua: “Lemë. Gjithshka midis nesh mbaroi.” Shumë shpejt ajo u krruspullua në vetvete, si ta kisha qëlluar në zemër me një shigjetë të helmatisur. Pastaj më shoqëroi e heshtur për në shtëpi dhe mbi prag u shkarkua kështu: “Të lutem, të kursejmë çdo koment të fundit. Tani ne duhet të shpëtojmë mbi të gjitha dashurinë tonë.

Por përmbahet dhe më udhëheq para, duke shkuar të ulet në tavolinën e saj të punës. Unë qëndroj para saj, në heshtje, duke iu ofruar shikimeve të saj. Në fund më thotë me sinqeritet, e përulur: “Sa i bukur je!

Po tani që troket pleqëria, mos mu qas, trishtim! Nuk e kam më forcën për të të mposhtur, të hyj në dyluftim me ty. Jam vetëm njeri, poet, gjithsesi! Ç’dreqin  më ka gjetë , nuk e di!

Më ze meraku për prekjen tuaj, për dridhjen e brishtësinë e linjave estetike që fisnikërojnë dheun, për bukurinë e heshtur, për misterin që u vishni peisazheve të ndriçuara nga abazhuret e gonxheve tuaja.

” Mirëupafshim, do të shihemi nesër në mëngjes.”