Poezi nga Alma Feruni

 

 

 

DEDIKIM…

 

Eh moj ëmbëlake, eh moj drit hyjnore

Marrose një qiell, more udh e shkove…

Më pas çfarë ngeli, një shteg përgjëruar

Syve mashkullore eh sa dëshiruar…

Poeti I shkretë, poeti I ri

Të thurri poemë, ra në dashuri..

Të endi një varg, nën hije në muzg

Ti kuqur faqesh, jeta qeshte nur…

Kush Zanë mali fatin ta kish shkruar

Poetin e ri udhës ti takuar?

Më pas çfarë ndodhi ëndërr a dalldi?

Thyer pen e shkretë, rënë në sëkëlldi…

Të thoshte zonjushe, Hëna lozte valle

Të fliste në emër, lumturim për fare…

E ndjeve magjinë, epshit mashkullor?

Vargu binte këngë, qielli thurr kuror…

Eh qiell I dlirë, eh mirazhesh has

Ti I përjetshëm, dhe ne qepur pas..

Të ndienim ndër deje, dëshirim hyjnie

Ti thurrje ëndrra altar lumturie…

Tani ku ngeli historia tret?

A mos re e zezë udhën la të shkret?

 

Vargjet që i thurra jeta shungullon…

Adolishent ke ngelur, qiell përgjithmonë…

 

Eh jeta, kjo jeta lutet përgjëronë.

 

 

 

 

EH UNIVERS……

 

Sa shumë gjarprinj kishte kjo fushë

Më shumë gjarprinj se sa miushë

Diku më tutje kish çel një lule

Kallza e grurit, qiell gërmushë…

Po piqej buka, e artë në arë

Dielli digjte si saç Saharë..

 

Sa shumë gjarprinj kishte kjo arë

Dallga vinte valë valë

Diku më tutje shqiponj e rrallë,

E kapi kthetrash s`e la të gjallë…

Po lindte dita, eh ardhtë e mbarë

Bekuar jeta, përherë e bardhë…

 

Sa shumë gjarprinj, kishte kjo jetë

Fëshfërim të lodhur, peng harenë,

Diku më tutje një univers, pëshpërim lodhur

Ky shpirt pa shpresë…

Po errej qiell, gllabëruar Toka

Eh e pabesë na qenka bota…

 

Sa shumë gjarprinj, eh zvarranik

Ndjenj frymuar, dhe prap sa lig….

 

 

 

 

PËRJETËSI…

 

I dashur zotëri, takuar se di, takuar se di

Nga ajër dalldisur i dashur zotëri

U shfaqe cunguar dalldi, dalldi

Trazimi i ëndrrave, lundruar marrëzi,

Nga malli nga malli, që vlonte gji..

 

I dashur zotëri, i dashur zotëri

Frymëzim për qiell s`je ti, s`je ti

Veç hije përbuzur, boshllëk zbrazëti

Loje marrezi dhe fat limonti

U ftohen hijet ardhur tek ti,ardhur tek ti….

 

I dashur zoteri, jam reja jam reja

Në qiellin shtrëngatë

Dhe loz me ty dhe qesh me ty

Kur fjalën përplas në të errtën natë

Dhe frymën e fal për ty, për ty…

 

I dashur zotëri hije vetmi, hije vetmi

Tek ty, tek ty, më e errëta mbretëri

Nuk ka më dritë dhe nata mbylli sytë

Makth sa makth, dhe fat marrezi,

Ky fat u përlesh, se di se di…

 

I dashur zotëri, i dashur zotëri

Imazh kujtim kjo loje simfoni

Nuk kish te ardhme kjo ndjenj pa kthim

Yjet e zberthyer dhe jetë dalldi,

Nuk ka më kthim, nuk ka më kthim…

 

I dashur zotëri, i dashur zotëri, eh hije vetmi…

Kjo natë pa ty…eh përjetësi…

 

 

 

 

TI….

 

Po ti je aty,

I gjithpushtetshëm hyjni

Më merr më zhyt dhe prap më rrok ndër gji

Kudo kudo veç ti, veç ti

Eh un prap mendoj

Për ty, për ty..

Frymëmarrje dëgjohet?

Kur dallga u përlesh?

Qielli vështron

Eh sa do, mes resh..

Xheloz tani?

Më merr fundos

Un brenda teje?

Dëshira s`u sos?

Sa pak do të doja eh qiellin ndër sy

E kot më tani

Kjo dallgë më përpin…

 

Marrosur tek ty..qiell limonti.

 

 

 

 

KJO JETË…

 

Flori ju duhej, në t`errtën natë,

vala lag bregun eh dhimbje e ngratë…

 

Floriri u duhej në qiell të shtatë

Krijuar ndër grackë, një ndjenj përgjakë

Robotë të kthyer, të lodhur nga peshë

Më pas hyjnizuan njerinë peshqesh…

U duhej Adam, krijuar bota

Mbi supe mbi supe kjo jetë seç vloka

E pan që u lodh, e pan që u mplak

Nga brinja krijuar, hyjnesh një Zanë…

 

U duhej më shumë, u duhej flori

Skllevër të kthyer, babëzitur njeri

Tiranë, diktatorë, vrasës gjakatarë

Nga afshi I Tokës, sa netë përçarë…

Nuk late qe të mbinte as loti I shkretë

Ju duhej shkretëtirës ku malli u tretë

Dhe Diellin e kapët, kthyer flori

U mbajt mbi supe kjo jet batërdi…

 

Flori u duhej, ky qiell lukuni

U turret të etur krijuat njeri

Të mbante ndër shpirt, të rrokte një ditë

Ndriçonte në agun që zgjohej pa dritë…

Më pas u mblodhët e hodhët ide

Të mbillnit në Tokë dhe dhimbje dhe vrer

Skllevër t`munduar me shpirt ndër dhëmbë

Pastronit ju shpirtin, shkëlqimit në Hënë…

 

U duhej më shumë, u duhej flori

Mbledhur rreth vetes mbretër, mbretëri

E kthyet njerinë, një ashkël në breg

Anije fundosur, dhembje ku tret?