Poezi nga Diamanta Zalta
AJO
Vraponte si erë ,
nëpër ëndrrën që aty e shpuri ,
Këmishë nate veshur kishte ,
Sipër , një xhaketë burri .
Ç’rrugë e munduar !
Ku e kish’ gjetur ?!
Mbrëmjeve vdiste mbi një trup të vjedhur .
STRIPTIZË E VITIT 1979
Vjeshta faqemollë u gënjye
Me bukurinë e tij .
Mbi floke i u duk se i vuri ,
Yje njemije . . .
Puthja dimërore ,
Pa qënë mëkatare ,
Dhe përqafimi tinzar ,
Për vjeshtën ishin diçka e paparë ,
Ngjante me zjarr .
Në fillim u turpërua,
U skuq ,
U bë flakë .
Pastaj u zverdh ,
Kur dimrit
iu xhvesh .
Gjinjtë e bukur ja panë gjithë degët .
Shkundën mornicat plepat ,
Pishat filluan të qajnë .
-Sa shtrëmbër ja vuri kororën mbi flokë –
Thane ,
Dhe sythet e njomë mbi dardhë .
Vjeshtën , fytyre hene
shumë shpejt , dy buzë të vogla qershije
E thërritën – NENE !
Dimri i egër , ish kaq i ashpër . . . .
Kish emër të huaj ,
Dhe shpirt të pakët .
E ktheu vjeshtën në ikonë ,
Degëve të tij kenaqej t’i varej
Ashtu per zbukurim ,
Si te ishte medalion .
E bukur , pothuajse e shenjtë
Edhe ashtu e vdekur ,
mbeti Prima Donë . . .
Dha shpirt , si flutura mbi një pikë vese ,
Një mëngjes memec ngjyrë gri .
Në buzën e bukur i gjetën
të shkruajtur :
Kjo ? Kjo quhet Dashuri ?!
KAM . . .
X X X
Kam . . .
Kam sy për të parë shqetësimin ,
Kam veshë për të dëgjuar ankimin .
Kam orkestrën time të brëndshme
Për të ndjerë , kur çan gjirin e tokës bari ,
me blerimin . . .
Parfumin e pranverës e kam mes flokëve ,
Ngatërruar me cicërima të shqetësuara harabelësh ,
Këngën e gjinkallave të verës parashikoj
të përzihet fëshfërimave të pendesës .
Deti im i durimit zbutet ,
Me zërin e shiut . . .
Ylberi ?! A do të dalë ndonjëherë ylberi ?
Në thellësitë e jeshilta ,
Ka lule që çelin tek syri .
Memecohem . . . . prej të bukurës ,
Hepohem . . . prej të papriturës .
Duamë edhe ti , Diell I jetës !
Ti s’je I rastit . Je I lashtë sa njeriu ,
sa stinët .
Ska mundësi të jesh veç ëndërr .
Thërrite emrin tim , që ta therras .
Të të besoj , e pas teje të ngas .
