01 | November | 2015 | ATUNIS GALAXY POETRY

Poezi nga Dritan Loni Llogone

I NATYRSHËM

Më kotë o njeri ngulmon të shfaqesh
Ndërsa i lakuriqtë dikur ti lindë ,
E pakuptimtë dhe përpjekja mes kamuflazhesh
Mjaftë të heqësh maskën ,atë që të pështjellon për ditë.

TRETUR HARRESËS

Tretet ,dhe së bashku me Ty largohet ,
Gjithçka e bukur për rreth .
S’më mbetet më gjë tjetër ,
Veçse të tretem në harresë .

Dua te fle deri në rizgjim ,
Në rizgjimin kur pran të t’kem .
Atëhere kur midis teje dhe meje ,
Nuk do të ketë ,asnjë tjetër pengesë .

VRAVA ME HESHTJEN TIME

Mos ju duket absurde kjo mënyre vrasje ,
Është po aq e akullt sa dhe një akullnaj .
Ndoshta vrasjen e koncepton me zhurmë ,
Por heshtja di të rënoj pa zë ,pa bujë .

Të vrasësh në heshtje ,ka shumë mënyra ,
Më besoni ,është si thika pas shpine që thershëm lëndon .
Ajo nuk dëgjohet zëshëm si vetëtima ,
Por krijon një plagë që kurr nuk shëron .

Vrava dhe unë njëherë me heshtjen ,
Me indiferentizmin tim ,dikur dhe unë vrava .
Që atëherë njoha të dhimjes ngërdheshjen ,
Ndaj dhe prej asaj heshtje përgjithmon u ndava .

Ajo mënyrë vrasje ,ishte vetëvrasje ,
E ndjeva dikur ,kur në heshtje ,u braktisa .
Jeta është një gjigante provë ,që s’do luhatje ,
Ndaj vendosa të isha përjetësisht ai i pafajshëm,ai që dhe linda.

GJYSMËS TJETËR

I përulem përsosmëris së një femre ,
Me ultësin ndaj madhështis, që natyra i dhuron .
Jeta do të ish si trungu i tharë i një peme ,
Pa shkëlqimin e shpirtit grua që rrezaton .

Koha do të ish’ një boshësi e plotë ,
Në llavë të ngurtësuar do të kthehej jeta .
Ti je deti ku mendimi qetësisht noton ,
Je motivi ,pa të cilin s’do të kish kuptim ekzistenca .

Grua, ti je imazhi më perfekt i natyrës ,
Por nuk do të mjaftonte veç kjo përshtatje mrekulli .
Shpejt do të bëheshe një vegim i jetës ,
Pa rrespektin e thellë ,të ndërtimit njeri .

JETË E PA JETUAR

Ditë e zakonshme ,por shumë e trishtë ,
Ajo ditë ,nga të fundit që përjetonte .
Nuk di ende si ndjehet njeriu ato çaste thellësisht ,
Lexuar fundin ,mes dhimbjes qe e torturonte.

Dhimbja e kish pushtuar,i lexohej ndër sy ,
Me vdekjen kish kohë në heshtje që bisedonte .
Trupi i sajë ish ndarë në dy ,
Dhe në buzën e tharë, dallohej lutja teksa bëlbëzonte .

Dhimjet thernin besimin e pa shpres ,
Vellon kish hedhur dhe dita ,me terrin ngarkuar .
Vështrimi u venit mjerisht atë mëngjes ,
Mbetur në kujtim një imazh ,i jetës së pajetuar .

JAM AI ÇASTI

S’mundë të isha për dikë koha e pashterëshme ,
As dëshira e pafundëme për të ,s’mundë të jem.
Do të bëhesha për ty e përjetëshme ,
Por dhe ai çasti ,që do të vlente për ty një jetë .

Kurr nuk i kërkova jetës privilegje ,
Si dhe nënvlerësim i sajë nuk dua të jem.
Sikundër s’dua të isha koha e humbur e një jete ,
Kërkoj të jem veç ajo, që jeta më ndërtoi vërtet .

MALLI I NJË TË IKURI

Ka shumë mënyra të masësh largësit ,
Sikur dhe peshën me rëndesën e sajë .
Por asgjë nuk do t’i vlerësonte ato aq saktësisht ,
Sa malli i një të ikuri prej viseve ,diku largë .

Nuk më çuditin largësit orbitale ,
As pesha e kometës që frikshëm trajektoren afron.
Me të dritës shpejtësi unë vijë në të tuat male,
Dhe pika e rëndesës ,mbi mallin tim qëndron.

Vërshimit të lotit ,si në rrjedhën e lumit më gjenë ,
Dhe detit të përmallshëm pandalshëm lundroj .
Mallin tim si vullkan gjithandej e derdhë ,
Përshkuar çdo horizont ,që rrugën për tek ty të shtroj .

DASHURI DHE DHIMBJE

Dhimbja, është edhe ajo një i madhë zjarrë ,
Si dhe dashuria që përflaket brenda meje .
Që të dyja digjen me të gjakut flakë ,
Sepse ato s’kanë askënd tjetër veçë teje .

Brenda një trupi lindën të dyja ,
Por në të jetës zjarrë nuk digjen njëlloj .
Ndodhë që të ndjesh shumë dhimbje tek dashuria ,
Sikurse dashurin të krijosh hirit të dhimbjes kësisojë .

Çuditem shpesh me të njëanëshmit ,
Me ata ,që veç dhimbje duan të dhurojnë .
Thuaj se tek ta nuk lindën dy zjarre ,
Dhe për ironi mes dashuris shtiren se lundrojnë .

ZHGËNJIMI

Më e zezë se nata, zhgënjimi,
Si gjak i pangjyrë ,ndër deje hidhërimi .
Ndjehesh i pandjenjë dhe pse i gjallë je ,
Gjysmë në ferrë ,gjysmë i jetë mbi dhe .

Nuk është tërë bota ,që beri të ndiesh ndryshimin ,
Por një pjesë e sajë ,nga ferri i njerëzimit .
Ti kërkon të ikesh ,t’i shpëtosh thonjëve te zhgënjimit ,
Djalli të ndjek si vdekja ,nuk ç’rrënjoset lehtë prej mendimit .

Dhe vazhdon kështu i gjallë -i vdekur udhëtimin ,
Mes njerëzimit dhe ç’njerëzimit të mohimit.
Në vezullim që shuhet t’a shëndërruan shpirtin ,
Kërkuar mes dritës dhe territ ,kodin e mbijetimit .