Eh, sikur të kisha zemrën e tij, ndër shqiptari thashë
Penën, do ta bëja pushkë, librat ushtarë
Kur mes të ballit, një mbishkrim, kuq e zi, ia pashë
Mësoni se si të jetoni në liri, o’ shqiptarë.

Më mbete kujtim, me ngjyrat lumturi
Më shume se poezia, që flet me liri
Mes shikimeve jetë, qëndisur me dashuri
Miku im poet, që m’u shndërrove në poezi.

Ua dhashë ujin, me ca pika shiu
U derdhën, mbi fatet e motit, si retë kur keqësohen
Deshën të bëjnë, portret të njeriut
Si sot, mes gjuhëve të jetës, me shikime kur ngacmohen

U trishtova kur i pashë, se si vizatoheshin
Desha, t’ua preki pamjet me bardhësi
Por kot, më keq se njerëzit, mes vete qortoheshin
Sikur mbi to, me shekuj binte vetëm shi.

Mos më pyetni pse, mes syve, lotët i mbajë kujtim
Si nënëloket, që rrudhat mes ballit, i ruajnë nën shami
Janë plagët e burrave me nam, të mëmëdheut tim
Që me shtatët e tyre, nga cepi në cep, e stolisnin me liri.

Por unë dua të mbetem, kjo që jam
Një ngjyrë jete, që do më shumë liri
Edhe pse forcën, që të sfidoj, se kam
Pos gjuhës time, që mbetet një poezi

Ca më thonë, nga i merr fjalët
Që të rreshtohen, si një ushtri
Ua kthej, dalin kur shpirti më kallet
Kur e shoh se si duket, e imja Shqipëri

Dhe përsëri vazhdoj, me penën time
Të shkruaj mbi fletët e dheut
Ca rreshta me plagë, e ca me gëzime
Ndoshta nesër, i duhen atdheut.

E ruaj besa, kujtimin, që më ka mbetur amanet
Që ditën kur u takuam, për herë të parë, e dinë
Bashke me shpresën, që mes librave, më mbet
Si ti, që mes ballit, me dashuri, e mbanë poezinë

Që ta shkrova, me pikat e lotit, kur ike
Motit plot plagë, kur shkelnin ata, mbi tokën tonë
E më the, mos më harro, të lutem mike.

Më thuaj, kacaku i malit, ku mbete
Se malet trazohen, me hutat, përsëri
T’i shtrydhin, ngjyrat e kësaj jete
Sikur pushka jote, që kriste mbi kufi

Ku mbete, kaçaku i malësisë
U duhesh kullave të lirisë
Mbi truallin e shqiptarisë
T’i shkruash faqet e historisë.

ËNDRRA E GJENIUT TË DASHURISË

Gabim thonë
Që njeriu nuk sheh
Dy herë të njëjtën ëndërr,
Një mijë herë e sheh
Ëndrrën e bukur,
Si unë çdo natë
Ëndrrën e Esteinit
Të gjeniut të dashurisë sime
Dhe thitha krejt e zgjuar
Çdo zanore të Dashurisë E:
Dashuria është dritë,
Dashuria është gravitet,
Dashuria është mbifuqi,
Dashuria është Zoti
Zoti është dashuria.
Duke ushqyer veten
Me këtë mbienergji,
Bëhemi ekuacion shpëtimi,
I vetëm i botës,
I vetëm i njerëzimit,
Që nuk e sheh si unë
Ëndrrën e Esteinit.