Poezi nga Merita Sadiku

 

 

Kujtimet në bagazh….

 

Ka tërë ditën që lyej sytë

E që mundohem grimin ta vë

Por lotët dalin pa ndalë mbi qerpik

E rrjedh ai faqeve i lënduar pa zë

 

Ka tërë ditën që dua të rregullohem

Tërë ditën që dritën kërkoj kot

Por sytë më janë veshur me mërzi

Sytë e mi të bukur,rënduar me lotë

 

Ka tërë ditën që zemra gulçon

Ka ditë që dhemb pa kuptuar

Shtrëngimet në gjoks i ndjej

Pse kaq shumë shpirt më ke lënduar

 

Ka ditë e kjo do vazhdoj

Dhimbja gjoksin të ma vrasë

Ti po ikën me kujtimet tona

Futur thellë në tëndin bagazh.

 

 

 

Ti s”je më idol

 

Sot tek hedh sytë në kohë

Imazhi yt venitet në hapësirë

Dhe më kap pa kuptuar trishtimi

Ti leckë e hedhur një hije në errësirë

 

Sot tek të kujtoj

S”di pse, për ty ndjenj nënçmim

Si endacak më dukesh tek gërmon

Në kazanet e botës lëpin shishen xhin

 

S”di pse u bëre endacak

S”di pse sot s”je më imi idol

Ndoshta ti aq e kishe vlerën

Një shishe e hedhur gjysmbushur alkol.

 

 

 

Parfumi yt

 

Më ka mbetur parfumi yt në trup

Kudo e ndjej atë aromë

Qafën time tek e puth

E unë përhumbem sa më shijon

 

Më ka mbetur aroma jote

Ditën kur bëmë dashuri

Sa herë si e çmendur rrotullohem

E nuhas ,po po ,atë aromë kudo e ndij

 

Më kanë mbetur tatuazh

Edhe puthjet përqafimet

Edhe klithmat tek lëshonim

Bukur ëmbël dhe kafshimet

 

Më ka mbetur edhe dita

Nuk e di për ty o jetë

Shpesh e vetme nis kujtoj

Shpirti qesh e nis bërtet

 

Më ka mbetur edhe ora

E hënë herët në mëngjes

Klithman anash tek dëgjoja

Tingëllonin në timin vesh

 

Dhe tek ndij atë aromë

S’di humbas e çmendur jam

Ti kaq bukur tek më prek

Shpirt më thua ty shpirt të kam.

 

 

 

Ti ëndërra ime lemeri

 

Sa mirë ndihesh kur të vlerësojn

Sa mirë kur atë tek njerëzit e ndjen

Sa mirë kur fjala ëmbël prek shpirtin

E ndjenja si lumë brenda shpërthen

 

Sa mirë të ndjehesh mbretëresh

E këtë fjalë të ta thonë

Sa mirë e dashuruar të jesh

E princi të mer me tijin pejton

 

Sa mirë  të qeshni jo të qani

Nga ëndërra e jetuar në trrillim

Budallallëqet që njeriu ti adreson

Jane thjesht “coshmar”ëndërra trishtim

 

Sa shpejt të zgjon ironia

Nga e ashtëquajtura “conte de fées”

E ti princesh ndoshta dukesh

Por varet para kujt “princ” në thonjëza ti je

 

Ti ishe bota për mua, imja çmenduri

Ti ishe gjithçka kisha,ti ëndërra ime lemeri

Sot në retrospektivë sekuenca pashë

Pa karakter dikur të gjeta, E sot, pa burrëri të lashë.

 

 

 

Kemi shumëçka, por s’kemi asgjë.

 

Shkrova shumë vargje, proza e tregime

Dikush gjeti veten ,e dikush i shau ato shkrime

Shkrova shpesh për veten,shava qeverin

Kritikova politikën edhe tërë rininë

 

Qava timen jetë ,qesha me atë shumë

Sot qesh me të tjerë,e të tjerët qajn njëjtë si unë

Shpesh themi bota rrotë, e unë qëndroj këtu

Nqs rrotë është ,s’ja vlen pra me u rrotullu

 

Themi e mira gjithmon të kthehet

Sikur e keqja të kthehet gjithashtu

Flasim për mirësi zemërgjërësi

E askush atë s’ta ofron më këtu

 

Sot shkrova ndryshe,e pak habi

Sot vetëm me veten, do flas me çiltërsi

Sot jemi prind ,më besoni boll vështir

Sot kemi shumë gjëra, e me to po humbim fëmin

 

Sot kemi demokraci, pak tepër si thoni

Sot gjithçka shpesh e bëjm, siç e bën filoni

Sot kemi shumëçka, por pak identitet

Sot kemi emancipim, por s’kemi shtet

 

Sot bëhet prind edhe një kalama

Sot ke frikë, fëmin tënd me e sha

Sot kërkojm shumë, në faktë s’marim asgjë

Jeta është bërtit, por bërtit, e çirru pa zë

 

E ke të kotë  askush s’të dëgjon

Nesër të thonë  je bërë si gramafon

Shkrova kot s’di pse shkrova

Po tërë brengat qe kisha në vargë i pleqërova..