Muzikë kristalesh nga lira e paqes qiellore,
kërcehesh në fishkëllimën e erës lozonjare,
herë në tufëza bashkë si dritëza të reja nate,
herë veç e veç si petale rënë nga duart e engjëjve.

Në perdet e fshehura të reve të larta,
zgjidh siparin për një urim me borë,
Gëzuar Krishtlindjen për mbarë njerëzimin,
drita e Krishtit ju dhëntë bekim.

Qetësi e gënjeshtërt mbizotëron,
asgjë e ngrohte s’ndihet mes nesh,
si dy te huaj që ndajnë një dhomë
pa u njohur kurrë në këtë jete.

Ndonëse ne bashkë këndonim
si bilbilat në degët e natës me ëmbëlsi,
derisa reflekset e agimit na vëzhgonin
përqafuar në skenën e qielli me dashuri.

Ti merrje diellin kur lindte mëngjeseve,
me dritën e tij më dhuroje lumturinë,
puthjet rendnin një nga një e ti ndezje
një galaktikë diejsh dhe poezi me rimë.

Si u bë shkumë kjo botë zemre me diamante?
Si u bë erë e kripur rrëshqitur nga sytë tanë?
Fitili i përrallës së ndezur në ujë u fik e ngjante
me një shkretëtirë ku si dëshmi e detit fosilet u lanë.

Kur ikën ti dashuri lë pas lot e gjurmë te hirtë

Atdheu im .
Numëroj kapak sysh jetim,
për një përkëdhelje atërore.
Numëroj zi kraharorësh,që u përvajen
nga krahët e zinj të mortjes .
Numëroj yjet që u fikën ,
e lanë hirin e brengave pas.
Numëroj shpirtëra dimrash ,
që luten të vijë pranvera ..

Atdhe im.
Në kurmin tënd të lëngët ,prek kristalinën blu.
Enigmës së përzhitur ,thyhet instrumenti i kohës.
Dallgë tragjedish , ulurinë spazmat e vdekjes.
Vozitje të dëshpëruara duarsh ,që u thithën prej trillit fat.
Shpresa të mbytura në mugun e fshehtësisë tënde.
Bukuri të këputura prej sepjeve vrastare.
Kujtime petalesh që treten në rrëke lotësh .
Brymë e zezë pikur në data dhimbjesh.

Atdheu im.
Dua të qaj me lot yjesh, që fjongoja e kuqe
e dashurisë të lidhë dy trojet tona .
Dua të qaj me lot bletësh ,që të përhapet
poleni i shpresës së jetes .
Dua të qaj me lot të diellt , të shkrijë,
frustrimin e akujve të errësirës.
Dua të qaj me lot xixëllonjash,
që drita të çelë në mykun e natës .
Dua të qaj me lot bore , të mbijë gjelbërimi
në shkretirat ranore.

Atdheu im,
Nga buzët e pupurta të horizontit tënd,
dua të puth klimën e një agu të ri.
Nga qielli i endur me fijet e varfërisë,
dua të puth një tezgjah me vegje të re,
Nga degëza rrezesh të mbetura peng,
dua të puth një diell të ri.
Në shtatin tënd dua të puth ballin me kurorë,
xhevahirësh pranverë, të erëmoj dashuri…

Bëj të hedh një hap të iki drejt një liqeni të qetë,
ma pret hovin me një gjerdan të gjelbër në këmbë,
një karficë brilante më kalon në flokë me një degë,
dhe në krahë me një dredhkë ledhatare më tërheq.

Një dridhmë përshkon gjithë qenien time,
si një zog me krahë të padukshëm era më qarkon,
teksa vështrimi im ndalon tek engjëjt e bardhë re,
pëshpërit nën zë “do vij të shoh në pranverë shelg”.

Lermë te shkopsit dritën tënde moj hënë,
zemra e perëndimit të jetë e kuqe pa ngrysje,
mëngjeset të gdhijnë me aromë prilli,
zogjtë të luajnë kadencën e fshehur në gushë.

Lermë të shkopsit dritën tënde moj hënë,
ndriçimin tënd ta mbledh në kapitelet e larta,
ta grish në kullat e gjelbërta të vetmuara,
të ndez llambat e yjeve të ylberta të erëmoj jeta.