Poezi nga Kolec Traboini

 

 

ATDHE I NEVERITUR…

 

Dikush kërkon ta shuaj farën arbërore

e të mbjellë në këtë vend mizorinë

këtu në këtë shkreti ndjesish

e flashkje ëndrrash rinore

ku ca vrima plakash të marra e krimba të zinj

çapëlehen e harbohen lakuriq

shurrë, spermë e mut bolshevikësh së bashku

ku pushteti bëhet kryekodosh për njeriun

ku drejtësinë do ta bëjnë hajdutët

dekriminializimin kriminelët

nuk mbetet asnjë shpresë për njeriun

që jetën e tij e ka lidh me Atdheun

ndaj më zë llahtari tek rri mes jush

e marr nga sytë këmbët

duke bërë gjamën time

të shprishjes së gjakut

në udhën time të largët

dërrmuar prej dhembjes

lodhur prej skamjes

të popullit tim të nëpërkëmbur

të përgjumur, të shpërfytyruar

popullit tim letargjik shaluar si kalë

ndaj zë shqyer e fytyrë çjerrë ne ikje ju them:

mos ju lutni më Zotit për shpëtim

sa kohë që për perëndi keni zgjedhur djajtë.