Poezi nga Fatbardha Xhani Myslimaj 

 

 

 

MUND TË KISH NDODHUR NDRYSHE

 

Nëse do të kish ndodhur ndryshe

të ishim dashur më shumë zemër

mund të kishim folur më pak

e puthur më shumë

Mund të kishim marrë më shumë diell

edhe ditëve me shi

më shumë se mbrëmjeve të Korrikut…

 

Kur dielli mbi krye

na digjte me zjarrin e fjalës së thënë pa mendje

 

Po po mund të kish ndodhur ndryshe

në heshtjet e fshehta

ti kishim folur më pak të tjerëve

që kishin pamjen e hiçit

e më kot i kërkonim besën asgjësë

në këmbim të dhimbjes…

 

Në mbrëmjet plot lëng serme

mundet që po ti kishim kërkuar flladit

pak pluhur të artë

mund të na kish bërë dy unaza hëne

e në besën e një nate

të ishim shkrirë në një rreth të zjarrtë

që ngrin ngadalë

gjer në agun e nesërm…

 

Mund të kishim ecur një natë të tërë

me këmbë ajri

e majave të paprekura të kishim ngulur

nga një flamur

Të bashkoheshim në pikëtakimet e tyre

e me një këmbë

buzëbashkuar të vallëzonim tangon tonë…

 

Mund të kishim hyrë në qelizën e fundit

e të shkruanim aty fjalët e dashurisë

në palcën e kockës më të vogël

në pikën e fundit të gjakut

të ëmblin helm të pasionit

të injektonim mes dhimbjesh…

 

Mund të kishim folur më pak shpirt

e të kishim thënë më shumë!!!

 

 

 

TEH…

 

Një burrë

Si tehu i shpatës

kaloi mbi buzevarrrin tim

Deshi ndoshta jetë të më japë

 

Vdekjen

Më pranë se kurrë ma afroi

Me dy fjalë

Vdes për ty!!!

 

Na vdesin

Më shumë

Ata që na jetësojnë.

 

 

 

DASHNI…

(Gegenisht)

 

U mbushën plot me dritë errësinat

E s’dita fjalt’ e mia që matnin pa shenja pikësimit dashninë

Ku ti nis e ku ti çoj…

 

U derdhën zjarret det në zemrën teme

E s’dita prekjet e mia që lagnin me puthje dashninë

Ku ti le, të rrjedhin lumë…

 

U sosën frymëmarrjet në gojë të mjaltueme

E s’dita jetën e deshta a se deshta pas ksaj dashnie

Jetë e vdekje bashkë…

 

 

 

POEZIA ËSHTË SHTËPI E QIELLTË…

  

Mos kërko mure

në shpirtin tim

nuk do ti gjesh kërrkund

poezia është shtëpi qielltë

mund ta ndërtosh gjithkund…

Në rrënjët e mia dhembin mendimet

e të gjitha dashurive

që si jetova dot

në gjethet e klorofilta çdo ditë bie vesa

qielli mbi mua derdh lot…

Jam copez natyre praruar nga dielli

lagur nga shiu

mbardhur nga stuhia

tek eci avash në rrugen që zgjodha

pëshpërima më sjell në vesh puhia…

Mësoj të shoh

mbitokës si frymon jeta stinë pas stine

mësoj të frymoj mbi xhamin e kristaltë

të të bukurës, jetës time…

Mos kërko ngrica

në barin ku shkel megjeseve të mia

aty mërmeron ëmbël, mbi vesë

jeta

dashuria…

 

 

 

ÇASTI ESHTE JETA

 

Jeta është ajër

Ajri është grimca dashurie

Dashuria është aromë

Aroma është ringjallje e jetës…

 

Jeta është ujë

Uji është tretje në nxehtësi

Nxehtësia është djegie nën flakë

Flaka është drita e dritës

Drita është e vërteta e vetme e jetës…

 

Jeta është tokë

Toka është begati

Begatia është grua me gjinj plot kulloshtër

Qumështi është pikim i ujshëm yjesh

Yjet janë ëndrra të bardha të jetës…

 

Jeta është dashuri

Dashuria është pjalmi i lules

Lulja është tërbimi i bletës

Bleta është kokrrizë e hojeve të mjaltit

Mjalti është shija e çastit

Çasti është jeta vetë…

 

 

  

PRANVERË 

 

Netëve të purpurta

me frikën e gjumit

mbaj hapur sytë e ëndrrës

kam frikë

mos bie dhe thyhet

besimi i krisur…

 

Më flet

më thotë, më ruajte shumë

mbamë fort

me shpërgënjt

e tua më shtrëngo

me sytë zgjuar më ruaj

me zemrën kristal më duaj

 

Jam e para dhe e fundit çmenduri

për të cilën

pendimi nuk merr frymë…

 

Shikoji

vragat e dhimbjes

në gotën time

pi verën e kuqe të gjakut

jepi vetes dritën e çastit që une dua…

 

Me qumështin

e yjeve me bisht mëkohu

dhe kristalit që i dhe krisje

me buzën e zjarrtë lëmoja faqet…

 

Bëmë të besoj

te përjetësia e marrëzive tona

të vetmet çaste të vërteta

të jetës së vërtetë…

 

Mëso,ti japësh vlerë

thellësive të tua,

shembi muret prej letre

të njerëzve kartonë

me ngjyra të ndritshme…

 

Dhe fajtor

nuk do ndjehesh

pse me deshe pa fund,

pa mend pa arsye sepse,

në çastet e fundit mjafton të themi

e desha sa shumë…

 

Kështu era

do përcjellë grimcat e prekjeve tona

do mësoje njerëzit të duan vdekjen

më shumë se jetën e rrejshme

për shkak të dashurisë…

 

Kështu

kuptimi do marre kuptim

kështu e vërteta do gjejë tokën e vet

për të buluar gjethe purpur

e lule me zemër

të verdhë…

 

Kështu

pistili nuk do ketë frikë

pse pluhuri bie mbi të

dhe i thotë

ndizu me jetën

jeto me ëndrrën

vdis me perjetësinë…