POEZI NGA DANTE MAFFIA

 

 

HOMOGJENITET

 

Udhëtimi nga e qara e parë deri te heshtja,

vetmia e skajshme e lëndinave

me gjithë rikthimet e pranverës.

Në një skutë të errët shekujt janë stivuar

si fara të dekompozuara.

 

Kush thotë që vdekja do të vijë më vonë,

gabohet!

Gjithmonë ka qenë aty, në përgjim

në buzë të rrëpirave, në shtëpi, në rrugë.

Nuk ekziston vetëm një lloj historie

që i jep kuptim jetës.

Guaska e hapur

nuk të fton në dritë, por në mungesë të saj.

 

Nuk arrihet kurrë asgjëkundi.

Palëvizshmëria i ngjan lëvizjes.

Kur nuk do të mundem më të shkruaj a të mendoj

do të jenë njësoj: e pathëna dhe e thëna e tepërt.

Qenësia ekuilibron të paekzistueshmen.

Drita dhe errësira janë të barasvlershme;

fjala do të jetë një gumëzhimë

në boshllëkun inkandeshent.

 

 

 

NËPËR FLETË

 

Nëpër fletët e librit

hedh petale dhe gjethe

që herët a vonë

do të bëhen pluhur,

me një zë të dhimbshëm

prej notash të lashta.

E megjithatë vazhdoj të jem i bindur

se pikërisht ai pluhur

e shmang botën

nga shkatërrime e trazira.

Ka dorë të lëshuar,

rezonanca që shpërbëjnë dyshimet

sa provojnë të ngrenë krye.

 

 

 

DIGJEN SHUMË LIBRA NË GJAKUN TIM

 

Nuk të fal dot tjetër veç kësaj dashurie

pa zgjidhje. Po të isha det

do të të çoja nga një kontinent në tjetrin

për t’u treguar të gjithëve bukurinë tënde.

 

Digjen shumë libra në gjakun tim

dhe metaforat sfidojnë njëra-tjetrën

për të gjetur një pasqyrë për ty.

Një mori mëngjesesh nëpër duar

 

nuk i lejojnë vdekjes të ëndërrojë.

Përleshen joshjet, dergjet

Kimera mes gjumit dhe zgjimit.

Sa do të doja të të falja thesaret e mbretit Mida,

Komedinë, Hamletin, por ti

je një pafundësi e nuk mund

të mjaftohesh veç me qenien time

që shkon drejt rrënimit.

 

Për një çast të vetëm do të doja të më vështroje

ashtu siç bën me fëmijët,

por shpejtohu, po afrohet koha

kur do të kryqëzohem, i pafuqishëm

për të kapërcyer erën e Veriut.

 

 

 

KATASTROFA E LAMTUMIRAVE

 

Ah, ta kisha ditur!

Nuk do të kisha lidhur marrëveshje

me jetën.

Do të kisha vazhduar

ta vrisja me etje, furishëm

për të mos i dhënë kohë të errësonte

fluturimin e dallëndysheve, buzëqeshjen

e asaj që kam dashur.

Sa lehtë që rrokulliset nëpër stërka

katastrofa elegante e lamtumirave.

 

 

 

DREJT SË PATHËNËS

 

Është një veti e përbindshme

ajo që më jep mundësinë të vëzhgoj

nëpër jetë njerëzish dhe

të përfitoj stimuj të dobishëm

për të zbukuruar varrin tim.

Përveç kupolave dhe kështjellave

një fill drite hulumton

mbi fatkeqësitë e pranimeve të detyruara.

 

Jeta largohet

me një fishkëllimë të mprehtë drejt së pathënës.

 

 

 

VDEKJA

 

Rrëmbente pa falënderuar

dhe dyshimi

i shtangur kundërshtonte.

Frika na detyroi t’i flisnim:

“E kupton perversitetin tënd?”

 

U largua duke qeshur.

 

Jetët tona u kthyen në pritje

pranverash të shquara vagëllimthi:

veç një pështjellim lidhjesh të mundshme.

 

Më tej, humbëm rrugën

nëpër mjegulla të dendura që krijuam vetë,

në jehona psalmesh në sanskritisht.

u maskuam, por ishte e kotë.

 

Prej pemëve një ulërimë mori dhenë

e na i ktheu mbrapsht detyrimet

dhe agoninë rrënqethëse të gjuhëve të gjalla.

Shkretëtira tashmë ka zënë pusi,

format pa trajta po shkojnë drejt shpërbërjes.

 

 

Përktheu nga gjuha italiane Albana Alia