Ποιήματα από Σπύρο Μακρυγιάννη

 

 

Το μπαστούνι

 

Στέκει εκεί στην πόρτα κρεμασμένο
και περιμένει την το χέρι να του δώσει
έτοιμο πάντα όπως είναι μαθημένο
των χρόνων της το βάρος να σηκώσει…

Ένα απλό κι απέριττο μπαστούνι
να την στηρίζει σαν βολτάρει στην αυλή.
Ίσως κανείς δεν της χτυπάει το κουδούνι
κι ένα δωμάτιο όλη της να ‘ναι η ζωή…

Και ποιος να ξέρει τι να κρύβει η κουρτίνα
πίσω απ’ το τζάμι που κρατάει τις ματιές
μία ζωή μοναχική και μια ρουτίνα
μία ζωή που ίσως σταμάτησε στο χθες….

Όσες οι πόρτες των σπιτιών κι οι ιστορίες
που στέκουν πίσω τους κρυμμένα μυστικά
κι είναι οι πόρτες λίγο σαν αφετηρίες
για του μυαλού κάποια ταξίδια μακρινά…

Έτσι κι η πόρτα τώρα αυτή με ταξιδεύει
πίσω στα χρόνια που ήμουνα μικρός κι εγώ
και μια γιαγιά μου στην αυλή να με φιλεύει
απ’ τα χεράκια της του κουταλιού γλυκό…

Ένα μπαστούνι είχε κι εκείνη να βαστιέται
δίπλα στην πόρτα πάντα το άφηνε κι αυτή…
Στις αναμνήσεις το μυαλό περιπλανιέται
νομίζω η πόρτα αυτή θα ανοίξει και θα βγει….

 

Αργοναύτης 05/10/2015 Στον               

Σπύρος Μακρυγιάννης

Ποιητική σκηνή Poetry Slam Βόλου

 

 

 

«Μουτζούρη» του Βόλου

 

Της πόλης μου μικρό κι αγαπημένο,
τραινάκι που σε είχαμε στολίδι
με τόσες αναμνήσεις μου πλεγμένο
μου έμοιαζες μεγάλο ένα παιχνίδι…

Καμάρωνες το κέντρο σαν περνούσες
καταμεσής του πιο μεγάλου δρόμου
κανέναν τότε εσύ δεν ενοχλούσες
προτεραιότητα είχες “δια νόμου”.

Πήλιο, Ιάσων, Μηλεαί, και Τσαγκαράδα
τη διαδρομή έκαναν πάντα τη μεγάλη
και η μικρή η Μαίρη στην αράδα
της  πόλης τραμ από μια άκρη ως την άλλη.

Ήταν ωραίο το δρομολόγιο για Μηλιές,
πρώτα την θάλασσα στο πλάι είχες παρέα
κι έπειτα πάνω στο βουνό με τις ελιές
και με υπέροχη ν’ απλώνεται μια θέα…

Στο γυρισμό σου κατηφόριζες γλυκά
ως τα Λεχώνια με τον δρόμο ν’ ανταμώσεις
μαζί να πάτε αγκαλιά ως την Αγριά,
μετά ως τον Άναυρο το χέρι να του δώσεις.

Κάθε απόγευμα ζεστού καλοκαιριού
με την γιαγιά πήγαινα αντάμα στο παρκάκι
κι ο ερχομός σου αντί του ρολογιού
‘‘Ώρα’’, μας έλεγε, ‘‘ν΄ αδειάσει το παγκάκι!’’

Χρόνια όμως τώρα πια πολλοί σε κυνηγούν
σε σταματήσαν, δεν σε ήθελαν στην πόλη
και σαν ξηλώσαν τις γραμμές αιμορραγούν
οι μνήμες από σένα που έχουμε όλοι…

Έμεινε πια κουτσή η διαδρομή
το δρομολόγιο το κάνει κάποια ξένη
μια κάποια ντήζελ λένε μηχανή
που με δικά σου ρούχα είναι ντυμένη…

 

Αργοναύτης 30/07/2015

 

Σ.Σ. Πήλιο, Ιάσων, Μηλεαί, Τσαγκαράδα, Μαίρη είναι τα ονόματα των ατμομηχανών της γραμμής Βόλος-Μηλιές. Η διαδρομή Μηλιές-Λεχώνια είναι το ορεινό τμήμα. Λεχώνια Αγριά οι γραμμές ήταν πάνω στο οδόστρωμα. Αγριά Βόλος προχωρούσαν πλάι στον δρόμο.

 

 

 

Αϊλάν

 

Σπάραξε πάλι μου η καρδιά,
βούρκωσαν μου τα μάτια,
ακόμα και η αμμουδιά
χίλια έγινε κομμάτια…

Άψυχο πως το δέχτηκε
πικρό θάλασσας δώρο
κορμάκι που τ’ ορέχτηκε
θεριό ένα αιμοβόρο;….

Προσκέφαλό του τ’ αλμυρό
που σκάει γλυκά το κύμα
κι η άμμος στρώμα μαλακό,
πως να σβηστεί το κρίμα;

Άνεμε γιατί σώπασες
γιατί πια δεν ουρλιάζεις;
Κι αν πια το κύμα κόπασες
την μοίρα δεν αλλάζεις…

Βουβός κι αν είναι ο πόνος σου
φύσα στα φυλλοκάρδια
κι ίσως ξυπνήσεις μόνος σου
τ’ ανθρώπινα κοπάδια…

Και λογιστούν το κρίμα τους
που χρόνια πια κοιμούνται
σαν δουν μπροστά το θύμα τους
κι αιώνια το θυμούνται….

 

Αργοναύτης 04/09/2015
Σπύρος Μακρυγιάννης
Ποιητική σκηνή Poetry Slam Βόλου

 

 

 

Μικρός μετανάστης

 

Το βλέμμα σοβαρό και λυπημένο
πως σώθηκες δεν είναι αρκετό
το σώμα απ’ την θάλασσα βρεγμένο
και τώρα πια στον κόσμο μοναχό…

Το ξέρεις πια πως εύκολες δεν θα ‘ναι
οι μέρες σου σ’ αυτή την ξένη γη
απώλειες μετράς που σε πονάνε,
που ανοίξανε μεγάλη μια πληγή…

Δεν έχεις πια τον ίσκιο του πατέρα
να δίνει στη ζωή σου σιγουριά,
ποια να ‘χεις να φωνάζεις για μητέρα
να τρέξεις να χωθείς στην αγκαλιά;

Τα ρούχα που φοράς, παπούτσια δύο,
μεγάλα που σου πέφτουν και φαρδιά
μ’ αυτά ίσως αντέξεις και το κρύο
μα ποιος θα σου ζεστάνει την καρδιά;

 

Αργοναύτης 20/10/2015
Σπύρος Μακρυγιάννης
Ποιητική σκηνή Poetry Slam Βόλου