Poezi nga Fleta Satka

 

 

Ndjenjat në karuselin e pritjes

 

Ndjenjat, në karuselin e pritjes,

Ulërijnë në ngjyrën, e të shpresës zë,

Ku pa fjalë, pa ecje, pa dritë në shpirt’

Dëgjohen britmat, kur dhimbjen lë!

 

Më ler dashuri, të përqafoj n’ ëndërr

Të paktën të ndjesh, se jam e vërtetë

Një zemër të kërkova, asgjë tjetër

Të lutem shpirtin, lermë ta prek

 

Në ecjet e tua, nuk do rëndohesh

Lermë mua shpirtin, në duar ta mbaj

Apo ke frikë, se ndjej dhimbjen tënde

Dhe me zemrën tënde, nis të qaj…!

 

 

 

 Ngjyrat e shpresës

 

Të kujtohet, kur shkruaja vargje për Ty

Në një fletore me fjalë dashurie

Si nuk  kuptoje, se ishe aty

Thelbi i çdo poezie…

 

T’i solla një ditë, lexoji të thashë

Dhe prisja  të kuptoje ndjenjat e mia

Se kjo vajzë e re, që të shihte në sy

Me ty e marrtë dreqi, ish  dashuruar

 

Fletoren m’ a ktheve, asnjë fjalë nuk the

Më bëre atë çast, të urrej veten time

Dhe që atëherë, s’ jam parë në pasqyrë

Sikur doja, të më shihje vetëm  ti …!”

 

 

 

Pa dritë në shpirt

 

E mora rininë…

e vendosa përmbi një letër të bardhë

në formën e duhanit të thatë.

e lotët tek binin mbi të

ndihmonin duart

për t’ a dredhur kollaj,

kështu, bindshëm

në formën e një cigareje

t’ a pija për t’ harruar,

dhe tek vazhdoja të qaja

hirin pamenduar

e shkunda në duar

aty dhe e shova fundin

në duart e mpira,

ku tymi vinte vërdallë

me dhimbjen

e gjërave më të shtrenjta

që kisha në shpirt

e më iken…,

hapa syte dhe përballë meje

kishte njerëz,

po, po,  njerëz…

të cilët m’a kishte ënda

ti pështyja n’ fytyrë…!”

 

 

 

Kur dhimbjen lë!

 

Erdhi mbrëmja, u ndezën neonet

Me qytetin mbuluar në shi

Në një stol të vjetër, befas u shfaqe

Sikur ulur,  qëndroje ti

 

U afrova pranë, të përshëndesja

Se me ty më kish të ngjarë

Më fal o Zot, se nuk e dija

Që ish  një shpirt i vrarë

 

Dhe ika larg, s’a larg s’ e di

Si mundej vallë, të ish vegim

Kështu ndodh, kur ke shumë mall

Dhe thellë në shpirt, mbart dashurinë!