Poezi nga Festim Liti

 

 

PENDESË E VONUAR 

 

Kurrë s’ u tha midis nesh,

Ajo fjalë magjike.

Pas dhëmbëve mbeti,

Si një e burgosur e përjeteshme,

në tunelin e shpirtit,

pa hyrje e dalje,

E gërmëzuar pa shpresë,

në qindra netë pagjumë,

ofshama e lotë,

të derdhura heshturazi në terr.

E zemra, si zog i plagosur,

përpëlitet, rënkon….

 

Kthej kokën majtas e djathtas,

se mos diku vështrimi, të pikas e të takon.

Nga pas më vjen një zë i largët,

nga qielli a nënedheu, s’ e di,

sikur më thërret e me ngulm më kërkon.

Herë-herë më duket,

përpara si dritë më fanitesh,

të shqiptoj premtimin e shenjtë më tundon….

 

Por, ah, o fat i mjerë e i zi,

tashmë e kam kuptuar,

se është vonë….shumë vonë,

Për t’ u dashuruar përsëri…..

 

 

 

 

FLUTURIMI I ZOGJVE 

 

Fluturuan zogjtë përmbi glob,

pushtuan meridiane, paralele,

Një trastë me shpresë morën nga e dashura tokë,

E hënën, si një dhimbje të zbehtë,

që paqyrohej netëve nëpër pellgje….

U shpërndanë zogjtë nëpër komtinente,

pendët e brishta me ëndrra i përflakën,

Përmes mjegullës të tjera çerdhe kërkuan,

“Mëhallat e botës me pika malli i spërkatën….

Fluturuan zogjtë, fluturuan,

Çerdhja e vjetër e braktisur,

u tret, u lodh në valë dëshpërimi.

Me sy të përlotur drejt qiellit’

i pëshpërit erës dhe detit i thotë:

“Do kthehen një ditë ata, do kthehen,

se janë bijtë e këtij dielli!”…