Poezi nga Xhemile Adili

ZGALEM I FATIT QË DUA TË VJEN

 
Oh, mbrëmë nata, dita, koha… morën arratinë, u hap hon i nxirë, rash në të, dola pashë një dritë. Pa fund mikloja mendimet, të mbështillen me ëndrrat që më bënë shkrumb, të dal dhe unë në breg.
Ato shtohen, si vitet, plagët, udhëtimet e mia drejt tyre,
Kërkojnë të ik nga ky pellg mëkatarësh, Të ik nëpër natë me sy yjesh që më rrahin shpatullat: “Mos u ndal, ec, kapto rrugë, gjer tek fati që doemos të pret!” Duar me gishta ere që përkëdhelin, më sfidojnë për mbarë,
E buzë që digjen, që dua të më njohin e t’i njoh, prushohen,
Ashtu si qiejt nga vetëtimat, si livadhet me lule të një besimi Përkulem, lus Zotin! Drejto sytë mbi shpellën e shpirtit tim!
Oh, sa jam lutur për atë shikim sysh, yjet e tërë qiellit,
Por që akoma i pres, i dua me shpirt e nuk di si duken
Vetëm di që kanë shumë diell dhe i kërkova me jetë,
Kur desha të humbas në thellësi të tyre, më të mos dal
Desha të mbështes kokën mbi rrahje zemre me fytyrë jete
Aty në shpirt, aty brigjesh të çdo ndjenje, aty kurrë ku s’qesh
Aty në burimin e fjalës tënde që pushon…po! Pranë meje!
Ah, sa i dua lulet, fjalët, brigjet, buzëqeshjet që mbjellin shpirtin e jetën time në këtë Ishull të Veçantë në këtë Ishull të Shenjtë, plot, plot zjarr besimi të madh! Vetëm aty shpirti prehet në paqe… Më lerë të të prek!
Dhe vetëm aty shpirti më bëhet zgalem…
Ku je, ku je, ku je?

VJEN NJË DITË KOHA

E kaluara me mban mend mirë
Dhe unë e kujtoj deri në detaje
Edhe pse kanë kaluar vite e vite