Cikël poetik nga Xhevrije Kurtishi Nimani

 

 

SOT ISHA VETË ARTI

 

Një simfoni pa dashje

Seç më shkon ndër mend

E gjeniut të përjetshëm

Të madhit Beethoven.

 

Piktura e Mona Lizës

Të bëhet sikur flet

Jam legjenda vet

Do të jetojë për jetë.

 

Afër kisha një libër

Një kryevepër

Romeo dhe Zhulijeta

Po kush mund të jetë tjetër.

 

Titaniku tha

“Këtu jam dhe unë”

Historia ime

Do të ju lë pa gjumë.

 

Eh, ky arti i gjerë

Arti i bukurisë

Gjithmonë do të krijojë

Kryevepra të dashurisë.

 

 

 

GJUHA E POETIT

 

Herë e butë si mëndafshi

Herë dallgë, dallgë

Si valët e dalldisura

Të detit!

 

Vallë përse?

Është ndjenja

E momentit

Ndjenja e mallit

Të vendlindjes

Mallit fëmijëror.

 

Dëshirës për ditë

Më të mira

Lutjes për  shëndetin e nënës

Bekimin e saj

Në dritën e hënës.

 

Dëshirës për rritjen

E fëmijës

Ditë më të mirë

Për vajzën,djalin

Motrën e vëllain.

Ti poet

Mendje m’prehtë

Gjuha jote

Të flet vet!

 

 

 

KUR DOLA NGA SHTËPIA

 

Kur dola nga shtëpia

As vetë nuk e dija

Se ku do të gdhija

Në valixhet e mija.

 

Kujtimet palosa

O zot sa e pata vështirë

T’i them shtëpisë lamtumirë.

 

Si të shkojë e të tregojë

T’i them nënës ta përmallojë

Mblodha vetën e gjithë fuçinë

Ta fshi lotin e të mos më bien.

 

Me vete mora

Vetëm këngën

Bekimin e nënës

Që më dha në dritë të hënës.

 

 

 

MILIONA…YJE!

 

Miliona dhe biliona

Yje në qiell

Unë vetëm njërin dua

Nga ata do ta zgjedh.

 

Miliona dhe biliona herë

Deri në infinit

Të kërkoj dhe të dua

Se të kam shumë dritë!

 

 

 

LUMTURIA E ZEMRËS

 

Deshta të shkruaj

Për lumturinë e zemrës

Zemra mu përgjigj:

„Ajo është në mendjen tënde“!

 

E pyeta mendjen

Çfarë të bëjë,?

Ajo më dëftoi:

“Bëjë atë çfarë zemra ndjenë“.

 

Mendja dhe zemra

Të dyja një detyrë kanë

Të gjejnë lumturin e shpirtit

Dhe atë ta lumturojnë.

 

 

 

MENDIMI MË TRADHËTON

 

Ti mendje disi je trazua dhe

Sikur vetëm një rrugë ke mësua!

Unë filloj të shkoj në veri

E ti mendim pse

Pse aty s’rri?

Kthej kokën dhe nuk të shoh

 

Je kthyer atje ku Ti vet do.

Nuk ka forcë të të ndaloj

Prandaj shko, shko

Nuk do të pengojë.

 

 

 

PRANVERA SJELL MALL

 

Është më e bukura stinë

Plot diell e dritë

Lule dhe behar por

Pranvera sjell dhe shumë mall.

 

Është stinë e lumturisë

Zogut e lule qershisë

Pranvera di të jetë

Dhe stinë e mërzisë!!!

 

 

 

 AMBASADORE KOMBI

(KRENARI SHQIPTARE)

 

E bukura shqiptare

Punëtore dhe krenare

Je racë e bukurisë

Dhe e dashurisë.

 

Asnjëherë s’u përkule

Dhe pse erërat të trazuan

Ti qëndrove gjithmonë e fortë

Dhe për këtë je e admiruar.

 

Lëshove rrënjë atje ku je

Ngase nga tuajat je shkëputur

Me shumë mund e vendosmëri

Në ambasadore je shëndrruar.

 

Je e lumtur për vetveten

Me karakterin tënd të çeliktë

Arrite të bëhesh dhe një shembull

Për fëmijët e tu plot dritë.

 

Dhe me punën tënde të palodhur

Vetën dhe kombin ke lartësuar!

 

 

 

QETËSI MBRËMJE

 

Sa herë mendja zë fill

Në ëndrrat e dashurisë

Puhiza e natës lanë faqet

Në fytyrën engjëllore.

 

Ledhatimet e erës

Freskojnë ballin

Imagjinata e mendjes

Përkundet në lumturinë

E shpirtit.

 

Qetësi mbrëmje

Çlodhje, dëshirë

Në agimet e bardha

Shpresë e Re fillon.

 

 

 

KUR TË JESH MËRZITUR SHUMË

 

Kur të jesh mërzitur

Shumë

Dëgjo këngën

Që bashkë vallëzuam.

 

Mbylli sytë

Dhe më mendo

Aty afër

Do të jem unë.

 

Kur të jesh mërzitur

Shumë

Dëgjo zogjtë

Si cicërojnë.

 

Mbylli sytë

Dhe më mendo

Aty pranë lumit

Do të jem të dy.

 

Kur të jesh mërzitur

Shumë

Dëgjo shiun

Në dritare.

 

Mbylli sytë

Dhe më mendo

Në kraharorin tënd

Do të jem unë.

 

Kur të jesh mërzitur

Shumë

Dhe askund nuk gjënë

Ngushëllim.

 

Aty diku

Në raftin e librave

Do të gjesh shkrimet

Që të kam lenë.

 

 

 

SË BASHKU

 

Gjithandej

Diell, dritë

Bukuri natyrore

Të pa numërtua.

 

Edhe ne dy

Frymojmë

Në gjithë këtë

Madhështi magjepsëse.

 

Por, pse, pse loti

Qëndron në qepallat

A thua ne e ujisim

Tërë këtë bukuri.

 

Pra, të gëzojmë

Dhe të lumturohemi

Sëbashku edhe dhimbja

Bëhet më e lehtë.

 

 

 

TË FALEMINDERIT

 

Krijuesi ynë

Zoti i gjithësisë

Të faleminderit Ty

Për këtë dhunti

Që më fale Ti.

 

Këtu gjej shpresën

Gjej dhe qetësinë

Kur shkruaj vargun

Largoi dhe mërzinë.

 

I harroj të gjitha

Të këqija e mjerime

Bëhem zog i malit

Fluturoj n’çerdhe

Të beharit.

 

Pastaj bëhem erë

Dhe fllad pranvere

Bëhem lule kopshti

Dhe shpresë vlere.

 

Bëhem diell

Shëndrris që n’agim

Ngrohë dhe zemra të ngrira

Bëjë dhe dy luftim.

 

 

 

FIJE SHPRESE

 

Ti dhe unë

Të gjithë

Një nga një.

 

Diku thellë

Në brendi

Kem një fije

Shprese dhe bese.

 

Unë dhe ti

Ti dhe unë

Dikund kem një lumë

Që e duam shumë.

 

Unë dhe vetëm unë

Kam lumin tim

Është vetëm i imi.

 

Dhe e dua shumë.

 

Ti dhe vetëm ti

Me shumë xhelozi

E ruan lumin tënd

Është vetëm për ty.

 

Lumi

Unë dhe ti

Kem një afërsi

Që e ruajmë

Thellë në gji.

 

 

 

KUJTIMI

 

Në kujtimin për Ty

Hëna më shoqëron

Lëshon rreze drite

Shpirtin t’ma shëron.

 

Mandej më rri krah

Nga do që unë shkoj

Nuk do t‘më lë vetëm

“Të kam mike”, më dëfton.

 

Sonte unë dhe ti

Do rrimë deri në agim

Ndoshta ditë e re

Do jetë shpresë për gëzim.

 

 

 

NËN DRITËN E QIRIUT

 

Në dritën e qiriut

Vargëzimin nis poeti

Për ditën që shkoi

Dhe asgjë më nuk mbeti.

 

Mblodhi shkronja

Dhe bëri fjalë

Pastaj varg

Nesër ndoshta këngë.

 

Nga kjo ditë

Që sapo mbaroi

Vetëm poeti

Gjatë do ta kujtoi.

 

Dhe lexuesi

Ai që është me fat

E kupton të kaluarën

Dhe bënë dallimin

Me kohën që ai e jeton.

 

 

 

NË HESHTJE PIKON LOTI

 

Sa mall ka zemra

Shpirti s’gjen qetësi

Kujtimi vjen vërdallë

Shpalos kujtimet një nga një.

 

O zemër plot drithërime

Nga gjoksi donë të dal

Loti pikon në heshtje

Si pika shiu në behar.