Poezi nga Roula Pollard

Në ditët tona të sprovës

Nuk pashë vetëm miq të përgjaken.
Pashë edhe zemrën time, zhytur në gjak.
Nuk pashë vetëm miqtë tek qanin.
Qaja edhe unë, por pa lotët farmak.
Nuk pashë vetëm miq pa Atdhe
Sepse Atdheu im edhe pse gjallë ende,
Kur pashë dejet t’i prisnin,
Ata që shtireshin kirurgë,
U zhdukën, gjakdhurues dhe doktorë të paudhë.
Ende Vendi im emoragon, vërtetë.
Të rinjtë emigrojnë, gjak humbet.
Përkulen pleqtë, dheun puthin me lot.
Rinia e papunë rrugëton, çuditet dhe pret.
Zemra ende duron, mrekulli, përditshmëri,
Përderisa mes gjumit nis bërtet, “Liri„
Liria madhohet mes ëndrës dhe zhgjëndrës
Bërtet “Mjaft më me dhimbje, sprovat mbaruan
Mjafton t’a besosh me mendje dhe zemër„