Veç, kujtoj ende lumenjtë e kulluar
brigje të bekuar me lulnajë dhe zogj
kur ende brenda tokës zhardhokë gjallonin
me emrin e të madhit, Zot
me emrin, e vërtetë, dashuri, qartësi, barazpeshë,
pastërti, ndjenjë dhe fuqi
vlera jete, që për njerzit rishtaz hepojnë.
Jetë më të ëmbël se dashuria
kërkojmë.

Tani, lumenjtsterrë të planetit ç’na duhen?!
ndërojnë rrjedhë oqeanet, brenda barkut të tyre
lëndë bërthamore varrosur në tejmasë.
Pra, helmueshmëria e tokës, a është më kthyeshme?!

Të përqafoj, i dashur, krah ujit këtë çast
tek bekojnë tokën duart e Zotit
dhe shpresën për planetin e gjelbër gjalloj.
Me gjithë agoninë e njerëzimit bashkohem
për Jetën luftoj…

Shqipëroi: Vasil Çuklla