Poezi nga Ollga Selmani

 

 

Më vonë

 

Më vonë, do të shkruaj, për këtë,

kur, të ketë humbur, pak dhimbja,

kur, të kem arësye, për të derdhur,

vullnetet e ndrydhura, ndër rima .

 

Kur, të jetë qetësuar, ky det,

do të shkruaj, për retë e nxira,

për fundin e detit që pashë,

për rënie, galaktikash .

 

Tani, le të qetësohem, pak.

Një i sapo shpëtuar nga mbytja, s’bën dot rima .

I gëzohet ajërit në breg

dhe frymës, ndër qeliza .

 

 

 

Ne

 

Ne flasim pak për vete .

Bisedat, kanë shumë retiçensa .

Të folurat  janë të shkurtëra .

Më e gjatë është heshtja .

 

Ne, nuk na duhen shumë fjalë .

Shpesh, i lëmë gjysëm, bisedat,

si udhëtarët në stacionin e trenit,

ku fëshëllima e tij,  ndal trenat .

 

Pastaj, ne shihemi prapë,

pa hatërmbetje, pa pengesa.

E ruajmë njeri tjetërin fort,

në memorje  të qeta .

 

 

 

Më duket

 

Filloj të qesh, po aty kujtohem,

se qeshja, nuk më shkon me qiellin,

se jashtë fryn e bubullon

dhe fare, hiç nuk duket dielli .

 

Ti s’je dhe qeshja përgjysmohet .

Kjo ndodh krejtë në pavetëdijë .

Më duket, sikur të mohoj,

kur qesh dhe ti nuk je aty .

 

 

 

Ti venitesh

 

Ti venitesh, si kjo pasdite vere,

ca nga të nxehtit, ca nga monotonia .

Kishim lindur ndër planete të ndryshëm

dhe u takuam, nga domosdoshmëria .

 

Jo rastësisht, rronim si vetmi planetesh .

Ne e dinim se planetet, nuk takohen, asnjë ditë .

Ata rreth rrotullohen, rreth njeri tjetërit

dhe japin e marin, pak dritë .

 

Dhe ndodhi, si në përplasje planetesh .

U shkatërruan lëvizjet, të gjitha .

Ti venitesh, atyre anëve .

Unë, as mar, as jap dritë, errësirash .

 

 

 

Pse s’më the

 

Ju rrëzuan ca anë, qiellit të mbasdites .

Mbi det, pasqyrimet, vijnë keq .

S’është më qielli ashtu siç ishte

dhe pasyrimi shtrembër  del .

 

Nga rrëzimet kanë humbur shkëlqimet .

E zbehtë drita më vjen .

Jo për rrumbullakësinë,

jo për anët  që s’i ke,

 

jo për pjesët që tu hoqën,

jo për çbërjet që i ke,

jo për plagët që i more,

po për dhimbjet, pse s’më the ?!