Takimi me Ali Podrimjen

 

 

Ishte viti 2005. Baca Ali kishte pak vite që kish botuar “Te Guri i Prevezës” Një libër poezish për Çamërinë pasi e kishte prekur pëllëmbë për pëllëmbë. Më duhet që t’i shprehja mirënjohjen në një mënyrë të veçantë . Ishte dëshira për të bashkuar vargje e tij me ato të miat. Tash gati 9 vjet më vonë më duket se është pranë nesh me frymën e tij

Kaluan 4 vite . Vite me Aliun dhe vite pa Aliun. Të jesh poet si ai do të thotë që të kesh drite të hapura kudo e kurdo ku flitet shqip

 

 

Nga: Namik Selmani

 

 

Pikëtakimi ynë

 

Mund të ishte në Gjakovë..Filat.. Prevezë

Një strehë miqsh të vjetër e të rinj

Mund ta bënim në Strugë.. Berat e Prizren.

Një valë Drini, Kalamaje a Lumëbardhi

Dio të na njomte këmbët e lodhura nga shekujt e rreptë.

Diku, në Jon

Do tëbëhemi kapitenë të një anijeje

Që një flamur-shqiponjë ka në direk

Në kohëtakimin tonë

Nuk duam dorëzanë për Kuvendin e bërë

Tash 3000 vjet

Po ata kemi qenë e ashtu kemi për të mbetur

Dardanë e thesprotë të urtë

Mustakgjatë që krehëri i Jonit e i Bjeshkëve të Sharrit ua ka krehur.

Qaj e qesh me mua, o biri i Gjakovës

Udhëshkelur

Në kontinentet e Gazit, të Brengës e Mbijetesës

Në ç’lisharse t’u përkundën vargjet ?

Ç’mbeti nga dialogu me Gurin e zi të Prevezës?

Kush t’i shëroi fjalët e duhmat e shpirtit?

Kush t’i vodhi lotët thellë gjoksit fshehur?

Në pëllëmbën e shtrënguar

Do ta kemi edhe dorëen e Lumit

Edhe Abedin Dinon

Që Prizrenin e kish si konakun e vet

Në Tomor

do të takojmë Naimin me dallandyshet mbi supe

Erë e fortë kah Evropa fryn e fryn

Ballë këngëve tona, kacekë të dertit e të gëzimit e dertit

Të gjithë qenkan veshëshpuar, verbëruar , gojëmemecë

Ani, poet Zëbjeshka!

Ani!

Ta zgjoke lulen e Drenicës s’qenka e lehtë!

Kalaja e Pargës

E dashka dhe një flamur tjetër në majë

Hije t’i bëjnë krenisë ilire

E ndërrojmë një tupan me një violinë ullinjsh

Sa mosha e detit thinjëbardhë?

Se koha s’pret më!!!!!!!

Se ferra na është ngulur në këmbë, në brinjë

Ne, fajtorëve të pafaj

Në rrugë na pret Bajron zemërvrari

As ia rregullojë palët e kostumit suliot

Në garën e Bakllavasë së nuseve

Për ty do votoj

Gjykatës i rreptë pa droje të jesh

Në karvanin

Që dërgon paja nusesh ilire në Ballkan

Kryekarvanare do vë këngën tënde

Si një epos që zgjat njëmijë vjet.

Në Urën e Artës do kalojmë Natën e lume

Magjes së brumit në furrat e nxehat

Do t’i hedhim maja me amanete e urime

Do të vëmë lulet e fundit në Monumentin e fjalës së urtë

Dodonës do t’i kërkojmë të tjerë orakuj fjalëmençurie

Shpërthejnë sëndykët e dalin bajrakët e kuq

Me pelena të reja carrokët shqiptarçe qajnë

Heej, poet!

A s’ia shtojmë dhe ne një ninullë?

Krah zëëmblave tona a s’ia shtojmë dhe një fjalë?

Të ecim,

Të ndalim në dhjetra Kuvende Gjaku të falur?

Sa shumë na u dashka sot besa

Kur ecim në dhëmbëzat e shkëmbinjve!

Lotët e gazit të pajtimit mos i fshehim nga burrat zëbajrak

Kordelet me ngjyrën e qiellit dhe diellit

Asnjëherë mos ua kursejmë fëmijëve

Një kalë i bardhë të na mbajë në supe

Të na dërgojë në dhjetra shtëpi

Ku fryma e munguar i ka rrëzuar trarët

Të na kalërojë si miq të vjetër e të rrallë

Mbamë, fisnik!

Në supet e këngës tënde ka vend për të gjithë!

E gjoksi i fjalës

Qënka më i fortë se gjoksi proverbial; i Osman Takës

Hej, Ali Podrimja

Gjog më gjog ta puthim fjalën!

Buzë më buzë ta prekim valën!

Qiell më qiell shiun ta njomim,

Grykë më grykë të rrokim këngën!

Plis më plis në Motin e ri ta mbjellim!

A po më dëgjon Baca Ali?? !!