Prozë poetike nga Majlinda Mema

Kalvar përfytyrimi

( pjesa e IX )

Shpërndahen vështrimet ylberit ndriçues, askush sytë si ul për të parë më pas shpërbërjen e ngjyrave, përhumbjes dhe tretjes nëpër qiell. Si në gjumë letragjik mbijnë fara të mëdyshjes së madhe, të diskutimit mbi vetë asaj që ka ndodhur. Prapë besoj dhe të krahasoj me qiriun që flakën se shuan erës së marrë e u qëndron tërmeteve dhe pabesive. Më shfaqesh si rrezja e shndritshme e qiellit të pamatë. I lë pas ditët e brishta pranverore, mëngjeset e ardhura krahëbardhë dhe çuditem se si  dielli nuk depërton dot nga qiejt e errësuar. Mbetet e hapur udha e pleksur pamundësisë, mohimi shpërthen dhe  vetëm një mjegull e lehtè qartësisë më flet. Mundohem të shtrihem reve të bardha fluide,  përhapem ngado, varur e zgjatur ëndrrash të vdekura. Kortezhi përreth blaton lutje,  lamtumira e fundit është dhënë, ndërsa ngjyrimi jetë zhduket brendësisë.

Kalvar përfytyrimi

( pjesa e X )

Ikim duke vrapuar lëndinës së bukur, hapi nuk shtanget trembjes së madhe, i njëjti ritëm duket se shoqëron si dikur. Kapur arsyesh të pashmangshme mendoj ikjen si më të lehtë, njëlloj si uji që rrjedh e nuk di të kthehet pas. Blerimi i çelur lëshon aromat, nuri i natyrës bie kudo ku frymojmë, çdo petale është detaj i panumërt. Shumëngjyshmëria i ndez qiejt e ngrysur, nuk ka ndalesa në këtë rrugëtim, nuk mund të ndalet nxitimi i nisur. Në qiell shkëlqen dielli ëndërrimtar, sytë i pulit duke buzëqeshur, endet hapësirës rrezatim të kulluar. Zogjtë e nisën fluturimin e tyre, cicërimat  zhyten në harenë tonë, nuk ka forcë që ta ndalë këtë endje. Bukuri parajsore më shfaqesh, të përjetshëm burimet gurgullojnë, o hap i pahedhur që vetvetes ndrydhesh. Skutat e errëta hapen dhe lindin, mes dhimbjesh shfaqet kjo pjesë jete, me zë të mekur kapërcehen pragjet e limitive. Eci dhe kokën se kthej pas, ç’ ka shembet më s’ rindërohet, me vështrim të pafajshëm të flas….