Poezi nga Fatbardha Xhani Myslimaj

Vjeshta është…

Vjeshta është një grua që zhvishet ngadalë

Nën flladin e mëngjeseve e të muzgjeve nazike

Natën nën dritën e hënës është e qetë, e brymtë

I bindet dëshirave, pa frikën prej pamjes së vet

Dhe lëkundet ndën lëkurën e ndritshme të saj.

Vjeshta është një grua që frutet e veta sheh

Krenohet me ëmbëlsinë që i jep shijes së botës

Bisqet e njoma i kujton me nostalgji pranverash

I flet butë e dhimbshëm atyre që jetën u dhuroi

Ndën peshën e fruteve të veta shtrydhet e hesht.

Vjeshta është grua që zemerimin pa shkak duron

Pse pjalmi s’ kish faj, kur stinës së gjelbërt e joshi

Të verdhat grimca ranë mbi të si pluhur i artë

E la lirisht erën dhe shiun të luajë me harqet e saj

Dhe nuk mohon atë që i la si shenjë të ëmbël.

Vjeshta është një grua që di të dhurohet pa fund

Të gëzojë për shijen që le në gojën e etjes, e urisë

S’ ka kushte veç ndriçimit të jetës në sytë që i do

S’ ka kushte veç lejimit të vazhdimësisë e përndritjes

Dhe thotë me vete: bëra gjithë ç’munda, më ndjeni!

Poezi nga Hysen Grajçevci

Shkëputur nga vëllimi poetik ” Shpresë e pëlotur

BIOGRAFIA IME

Emrin ma thonë Alban

Vetë jam Dardan

Baba kam Ilirin

Nënë Arbërinë

Motër Furtunën

Vuajtjen Stuhinë

Gjithçka tjetër Atdheun

Dritë Lirinë

Desha kështu të shkruaj

Një poezi

Dhe ngado që e sjell

Më del BIOGRAFI

AFORIZËM POETK

Në mungesë të guximit

Shpresat dhe ëndrrat

Mbesin   iluzione

Në truallin e përgjakur mbillet amullia

Që udhëton me hove dhe ritëm

Të itinerarit përcaktuar nga frika

Dhe për pasojë

Robërimi mëton i patrazuar

Në mungesë të reflektimit

Intriga përkundet

Në djepin e Mjerimit.

AKTUALITET

Çdo ditë

Në të njëjtën rrugë

Me të njëjtin itinerar

Për çdo ditë të njëjtat mbishkrime

Në të njëjtat pllakata

Te së njëjtës rrugë

Çdo ditë përsëritje dite

Muaji

Viti

O Zot

Teoria mbi materien ka rënë

Apo

Kjo këngë monotone

Në këtë çmenduri

Të vetëkënaqësisë

Me muzikë funebër

Mban të gjallët

Në këtë rreth vicioz.

AMANETI I HOMERIT

Sot flas me Homerin

Gjuhë kam Pellazgjishten

Ndryshe  si ta lexoj Iliadën

Flas me gurë me varre

Hieroglifet më thërrasin

Toka ime thesar

Historia mua më mbeti në vepra

Shkronjat shumë herë m’i vranë

Dëshmi kam Artanën Vushtrrinë

Prizerenin

Shkodrës Rozafa roje i bën

Dhe kudo që shkel ngado që shkoj

Marr me vete dëshmitë

Lezha Kruja Durrësi Butrinti

Apollonia  Berati

Janë këto disa  që më bëjnë historinë

Homeri  nuk më pa

Po dora i punonte

Dhe me të shkruar të asaj gjuhe

Shumë amanete na la.

ATJE DHE KËTU

Në rrugëtim motesh sodis mendimin

Damarëve në shekuj ua shtrydhë vitet

Këtu

Në tokën time kanë mbetur vetëm

Hieroglifet mbetjet arkeologjike

Atje

Në labirinthet laboratorike copëza

Mishi të prishur

Në epruveta gjak i mpiksur

Për kombinime historike

E vërteta tretet

Atje nuk ka diell as dritë nuk ka

Ka një kuzhinë me një përzierje

Që kundërmon

Ka sajesa për servime të rrejshme mitike.

BREDHJE NË KOHË

Duke bredhur shtigjeve të kohës

Kërkuar të kem në rrjedhën e lumit

Në lindjen e diellit

Zogun ta kam dërguar për lajm

Se trupi më është tretur udhëkryqeve

Drita nga sytë më ikën si hije

Dhe dy rrudha në ballë më shumë më janë qëndisur

Heshtja ka zënë vend tek unë

Në monolog bie me vetveten

Ditët kështu më kalojnë

Në krye të mendimit takohem me agimin

Ti nuk je shpresë e humbur

As këngë  monotone

Ti je si një vullkan i heshtur

Që shpërthen në këngë

E rritesh me blerimin e syve

Ty të kam takuar në prill

Dhe fytyrën tënde do ta skalisja në mermer

Por i frikësohem Mikelangjelos

Përndryshe do të pikturoja

Dhe mbase Dante s’do të hidhërohej

Do të ngritja një Poemë

Sikur mos të ishte Homeri

Në këtë statuja mijëvjeçare

Nis  e hapëroj me kohën.

( Botuar në “Bota e Re”, tetor 1985)      

Vëllimi poetik ” Shpresë e përlotur”