Daily Archives: August 15, 2016

Poems by Ade Caparas

Posted on by

0

Ade caparas

Poems by Ade Caparas

 

 

AHHHHHHHHH… THE MYSTERY OF LIFE

 

“the “world in chaos” is not true, while there might be thunderstorms and lightnings on some parts of our world, it does not mean, we are all to hide in fear of being hit… and start quivering crying… thinking of death!!! _ this kind of fear gets so infectious, and before we knew it, we start to exaggerate, we cover our windows against sunshine; against the beauty of moon and stars; the dancing waves of the seas; the singing parakeets; the beauty of love!” _ade c.

 

i am stunned in
wondrous thoughts
a passing violent wind
denudes a lovely exquisite tree
losing branches leaves

yet

it sways rhythmically with
its angry strength velocity

then

day following
sunlights come
kissing it again again… and again!

yessssssssss… he left me
broken lacerated bleeding
feeling as if
i am pressed between
two boulder rocks

yet

little did i realize
some careless wind
would move those rocks
and let me loose!
ahhhhhhhhh… the mystery of life!

 

_SAMADA

art by: victor shelag
monday 11:01am 15 august 2016
sydney nsw australia

 

 

 

13903407_10210107859037944_830985514279353270_n

MY TEARS MY SOBBING

 

i believe in life here-after… where my soul continues its pages: roaming in the form of nature… like a tree a rock a stone… or perhaps get born again as a woman. _ade c.

 

one day ahhhh… one day
i’ll be gone…
i’ll be turned to ashes
free wheeling
laughing with
the waves of the seas
the wind my lover
kissing me kissing me
to no end!

and if by some
magical nature episode
i get a second life
into this world
i’ll still be the same woman
who loves to glitter like a star
drinking
the same red wine with my lover
singing a song, “i’ll be seeing you”.

yeeesss, in every old familiar places
in a small cafe, where we share
the warmth of coffee
my lips tracing your lip marks
remembering the time we share
ahhhhhhh…
our hands clasp… shake tremble
like leaves in autumn rolling
by the pavement in their ecstatic ways!

and if by chance you are taken
i’ll just be at a distance
a flower watching looking waiting
for a stolen side-glance
my tears my sobbing…
my wound, the bleeding
will be swept by the falling rain
carried back to the waves of the sea
as a floating water lily!

 

_SamAda

art piece by: victor shelag
monday 1:32pm 15 august 2016
sydney nsw australia.

 

 

 

Mitko Gogov

Posted on by

0

Mitko Gogov   Mitko Gogov is entrepreneur & conceptual artist, published poet & short stories writer born 1983 in Skopje, Macedonia.  Youth worker and civil activist, blogger … open for communication. #culture #art #media He writes poetry, short stories, essays … Continue reading →

MBRËMË / Tregim nga Ramiz Kuqi

Posted on by

0

ramiz kuqi

Tregim nga Ramiz Kuqi

 

 

MBRËMË

 

Tërë natën A. nuk e zuri gjumi. Herë kthehej në anën e majtë e pastaj herë në të djathtën. As përmbysur, as në kokërr të shpinës. Sytë i kishte kokërr. Edhe vetë çuditej me këtë natë.Pastaj , kur iu sos durimi, hoqi batanijen nga trupi, veshi trenerkat e trasha dhe doli në oborr. Piu një kafe turke.Shkëlqimi i dritës së hënës ishte shtrirë mbi tavolinën prej xhamit si në pëllëmbë të dorës.Sytë iu ngulitën në thepat e Kepit të Madh, atje ku ai luante si fëmijë dhe i binte fyellit si bari delesh. Atëherë nuk kishte më shumë se shtatëmbëdhjetë vjet .Iu kujtua gjyshi plak që herë pas herë endej nëpër tokën e blerë ku mbillte misër, tërshërë, elb .Atje kishte tëbanin e tij, ndërtuar me gurë e lloç. Kur binte shi, uji i rrëmbyeshëm depërtonte drejt në atë dhomë me krevata të drurit në të cilat Lokja kishte shtruar fier. Era e tij ishte aromatike.Seç e kaploi në ato çaste një nostalgji kohe.Në ahur ishin të ndara lopët në një anë, delet në anën tjetër.Vathi shtrihej në një pjesë të pjerrët me rrasa guri të butë që dërmohej me një të rënë të çekiqit.Poshtë ishte kroni me ujë të ftohtë.Nga andej Lokja barte me shtëmba e vegatore ujë për bilmet e për të larat e trupit.Kur ikte dita, nata ishte e gjatë njëqind vjet.Një gazicë mbahej ndezur , por me kujdes se mos harxhohej shpejt. Qyteza ishte larg e herë pas herë nuk gjendej gazi për t’u blerë. Ruhej si sytë e ballit.Derisa ishte humbur në meditime, një rrokullisje e një sisheje të plastikës nëpër oborr sikur e trembi pak. Nga era që fryu. Një erë e lehtë në fillim e sa iknin minutat, vinte më e fortë. Disa degë të trëndafilave, kur u zgjua në mëngjes, i gjeti të thyera. Ndjeu dhimbje. Ishin në fazën e lulëzimit, përplot trëndafila të kuq në maje të llastarit të gjatë, por të butë shumë. Me gjumin atë natë u takua në orët e vona , bile pak para agimit.

Të nesërmen u zgjua i lodhur nga pagjumësia. Mori zorrën dhe ujiti lulet, mollët, mjedrrat rreth murit, dredhëzat.Mjedrrat i kishte mbjellë vitin e kaluar , disa rrënjë. Por ato ishin rritur dhe ishin përplot me kokrra, të cilat piqeshin çdo të dytën e të tretën ditë. Mendonte për fëmijët , nipat e mbesat në mërgim. T’i joshte me diçka, së paku me ato të mbjella që toka i bënte. E mjedra si duket kishte gjetur hapësirë të mirë për t’u kultivuar.Dita ishte me vapë. Sërish vera po e mbante fronin.Derisa ishte duke e mbledhur zorrën e ujit, cingëroi telefoni. Alo ! Alo babi ! Po kthehem nga kufiri në Mërdar. Kolonë e gjatë e pritje e padurueshme. Lëvizje të ngadalshme si ecje e breshkës. Po kthehem përsëri në anën tjetër të kufirit. Të kufirit dje të vdekjes, të kufomave, të kufiri i lotëve të nënave. Të ai kufi Mërdar ku ktheheshin në thasë najlloni të vrarët e luftës në Kosovë. Eh sa tmerr kanë përjetuar nënat, sa tmer !. Me nga një trëndafil në dorë, rreshtuar të afërmit, për t’i nderuar të rënët e kthyer. Shumë nëna ktheheshin zemërthyera kur kuptonin se në ato arkivole nuk ishin bijtë, bijat, nipat, mbesat e rrëmbyera e të vrara diku në tokën e armikut. Po jeta paska filozofinë e vet. Pas gjakderdhjes, sërish paqa,

– Udhë të mbarë , udhë të mbarë biri im ! – i tha duke belbëzuar. Po buza iu dridh e mjekrrës ranë disa pika lot.U kthye në shtëpi, mori Dionin në përqafim, e puthi në të dy faqet dhe ia ledhatoi flokët. Edhe ky pas disa javësh do të ik në mërgim !

Poems by Caroline Nazareno

Posted on by

0

  Poems by Caroline Nazareno     fibonacci glyphs   warm Neptune, the rover, and the telescope bleeding spirals, transit hydrogen prompts like exo-celestial’s dust in my interstellar room. queuing triumvirates, threesomes, smiling stooges, triads, drumbeating. the meiotic metadata permutate … Continue reading →