Poezi nga Sofia Doko Arapaj

 

 

***

 

Ah, t’ a dinit sa vuan

ky ishull,

si fërkohen dashuritë

ndizen zjarr,

si zjarri shtyn zjarrin,

të çlirohet,

si shkëmbinjve zemrën,

u ka çarë,

si llava e përgjakur,

lëngëzuar,

e lirë edhe magjishëm ,

dashuruar…

 

 

***

 

Të njoh ty kalimtar

edhe pse s’ të kam parë asnjëherë

ti je prej andej nga jam dhe unë

edhe frymëmarrjen t’ a ndjej

E di që tani po loton…

Mos loto!

S’ i sheh retë në qiell?!

Do tërbohen

do na qëllojnë me rrufe…

Më mirë hesht!

Nuk është faji ynë,

që nuk vdesim dot më …

Na munduan shumë,

aq sa na u mbaruan vdekjet….

Rri pakëz …, ndiz një cigare.

Ose… këndomë një këngë

cilën të duash ti…

Këndomë,

deri sa të dëgjohet

trokëllima e fantazmave…

…

Akoma jemi duke kërkuar dashurinë…