Poezi nga Sofia Doko Arapaj

 

 

Pluhur drite

 

Më merr malli,

me mbështjelle,

gjer në çmenduri,

ç’ farë rënkimesh,

më ke mbjellë,

e nuk gjej qetësi …,

Vij vërdallë,

si pluhur drite,

mbes në syrin tënd,

mos ngri dorën,

oh, të lutem,

sa të bëj pak vend…

 

 

Dinosaurët e fundit

 

Buzëqeshja u përdhunua…

Nesër do të lindin këlyshet e djajve…

Trishtimi po luan me Sizifin,

shkëmbinjtë përsëri ne vend…

 

Mos lufto kot…

po, thuaj:  Po dhe me buzëqeshje,

-Ndrysheeee…,  këlyshët kafshojnë nënën….

 

 

Bisedë me luledredhëzën

 

-Eh, sa keq,

dhe pa shpresë,

Po vyshkesh,

përmbi,

rrethin e ndryshkur,

të kësaj teneqeje…

….

Në thatësirën,

buzëplasur,

të dheut të huaj

Kacarravirrem,

aq dhimbshëm…

Rreth meje..

 

 

 Akropoli

 

Qaj o qaj, e bukura statujë,

të bjerë lot i mermertë,

të qeshësh përsëri,

të shkoj t i flas një mjeshtri,

të t’ puth majën e këmbës,

këtu ku të kanë vrarë,

të të çelë një thua i ri…