DO TË UDHËTOJ

Nga: Ramiz Kuqi

Deri në fund të një fillimi të vështirë. Ashtu i (sh’) kujdesur, sikur të më shkel këmba mbi gjemba a prush gacash.Por fjalën (s’)do ta braktis, nëse Vargu nuk më braktis. Një natë, derisa po meditoja për këtë udhëtim metaforik, ndjeva një dhimbje në ije.Nga larg sikur më erdhi një portret imagjinativ e më tha: – Dëgjove seç recitonte ajo ? Vargjet tua të shkruara, E ndjeva frymëmarrjen e shkronjave. Dhe u tremba. Fola me veten time. : Si është e mundur kjo ? Përse tri kopertina i ke falur asaj.?
Kopertina pa asnjë germë. Letër e bardhë. Një biografi fjalësh në vargje. E pra, – i thashë vetes…të ik më herët nga kjo luginë e dhimbjes sime. Do të më përgjesh?- i tha fjalës ?
– Nuk të kuptova i thashë. Gjëra absurde. Produkt i absurditetit. Ngacmim ndjenjash. Përdhumin mbi etikën njerëzore.Dhe në këtë udhëtim, udhëtim nate, sikur u gjeta në zgrips..Nuk dija si ta përmblidhja këtë nerv të stinëve.Sa herë kur gjendet fjala buzë shkreptimave, ndal hapin mbi asfalt. Ngris kokën dhe veneroj qiellin. Atë ditë kishte ngjyrë plumbi. Lart pashë një tufë zogjsh dhe një cicërimë e bukur mbi ca ferra , afër lumit.Po gjethet ende nuk vëreheshin në horizont. Nëpër shpatije, ku rrezja e diellit kishte gjetur hapësirë, disa lule sapo kishin hapur gjethet për bulëzim . Po ishin pak e mund të numroheshin me gishtërinj .
-Do të vish?- i tha fjala mallit. Ke kohë që ke nisur këtë rrugëtim.
-Unë ende nuk jam nisur,- i tha Vargu.Në fillim do të ik në strofullin e këngëve të mia, të shpalos fotografitë e kohës së adoleshencës, t’i shpalos letrat e dashurisë, të cilat i shkruaja dikur, t’i palos mirë e mirë, t’i mbështet për faqe..derisa të më shpërthej loti. E pastaj, pasi të çmallem, do të meditoj.-E lodhur jam -, i tha fjalës. Këmbët, shputat më duken se më janë lodhur. Sytë. Nuk jam në gjendje më të definoj[ë se ç’është e bukura, sepse kam harruar ta gjej nëpër këto udhë mërgimesh.
-Hë, ke ndërruar mendje ?- i tha fjala.Dikur më thoje se do të vij në çdo stinë. Në secilën ecje jam hapi yt. Në hapërim me Vargun.
-Ishte dikur. Kur isha e vetmuar e nata më dukej njëqind vjet. Ish…më shkruante natën, deri vonë-vonë. ma lehtësonte dhimbjen. Sapo hapte petalet, si trëndali gjethet, hapej edhe fjala e vargëzoheshin, putheshin,,,përqafoheshin nga larg(fjalë e varg). E Unë(fjala) ndjeja se isha afër tij, në buzë e në luginën e lëngëzuar..Po (fjala) më humbi, për një çast. E Unë (fjala) edhe sonte ndjej se më mungon ai Varg. Ndoshta do të ik e ta gjej, fushë më fushë, mal më mal, shesh më shesh e nuk do ik më kurrë. Do të shkrihem e tëra(fjala). ashtu si pikat e shiut që bien nëpër lumenj. Unë(fjala) do të shndërrohem në dallgë . Ai, ish…në Varg dashurie !
Do të udhëtoj buzëqeshur U rropata nëpër këto udhë jete , por asgjë më të bukur se në gjirin e Vargut nuk u gjeta !.