NË DITËN E SHKRONJAVE

Nga: Ramiz Kuqi

I ra trup e shkurt qytetit të ëndrrave të tij. Disa herë me radhë, pa e këputur udhën fare.Lagja e shëtitores gumëzhinte nga zëra të rinjsh, fëmijësh…e ndonjë e qarë dëgjohej deri në fund të lumit.Hapëroi më vonë , djathtas e majtas, eci kokën lart .U ul të një breg , mbi një thep guri të lëmuar , duke medituar
.Kishin ikur shumë vite, stinë.Kur bëri të dilte në udhën dytësore, filloi të rigojë shi. Një shi i imët , i ftohtë. Mbi male dukej se po binin fluska të shpërndara të borës.Ballë për ballë u takua me Luanin, i cili mbante në dorë një bisht të bardhë të sëpatës, i lëmuar për mrekulli. Kur u afrua afër, bëri në lëvizje të paakorduar mirë.Dy – tri herë u rrotullua në vend sikur të ishte në ndonjë livadh për kositje.- M’u largoni t’i kosit këto mbeturina të barit të thatë , mbetur në këmbë nga vera e kaluar?- dhe kërcëlloi dhëmbët. Eh n….e nënës shpërtheu i skuqur në fytyrë.Këta, pa apostrofuar askënd me emër, nuk meritojnë asgjë. Asgjë nuk janë. Plehëra të kohës ..plehëra.
-Hmmmm…zoti Luan , ç’janë këto fjalë sot?- vazhdoi me qëllim që t’ia zbuste nervin e brufulluar aty për aty. Nuk e dini se çfarë dite është sot?- vazhdoi ta pyeste A.? Ditë e shenjtë. Ditë e lindjes së shkronjave. Të një lindjeje të vështirë, të një rruge të gjakosur. Keni harruar, z. Luan ?
– Nuk jam çmendur, jo !.-ia ktheu Luani, pak si i penduar për një çast të ikjes së pamenduar mirë nga vetja.Jam mirë. Por ja se si më erdhi.E kam një fjalë zjarri , m’u këtu në zemër. Më erdhi si një dallgë lumi. Zemrim i padëgjuar. Nuk munda ta ndal.Dhe, mirë bëra që e zbraza.E po kush po ta vë në pullë A. sot ?- dhe vazhdoi të skuqej në fytyrë. Kush? A nuk më thua? Unë eca derë më derë , një dekadë, shtëpi më shtëpi , për këto shkronja. E sot? Ta var ndokush ?
Këta që janë, për vete morën gjithçka. Ngritën pallate.Bursa për shkollim në Evropë për fëmijët e vet. Marrin sa të duan mëditje, pa folur disa asnjë fjalë. E unë me këpucë të grisura , këmbëlagur jam endur, me frikë..Punë me frikë ore A. ! Se ta të zhdepnin në dru sikur të zinin me Fjalën në Gjuhë!
-E po neve na ka takuar të bënin një gjë të tillë.-i tha me zë të ulët, duke dashur ta zbuste pak Luanin, E në sytë e tij dukej se ishte akumuluar një liqen dëshprimi.
-Po pse unë a nuk di të jetoj si ata?-vazhdoi me pezmë bisedën. Kush janë ata? -tha si në heshtje. Është ditë e shkronjave sot. Asnjë fjalë, asnjë letër me një fjalë..Kjo më dhemb Madje, nuk e dëgjove ti fjalën e djalit të legjendarit ? A ke veshë, a ke sy? E dëgjove seç tha? Në kullën e flijimtarit asnjë…nga paria e vendit. E Ç’i thua ti kësaj pune? Jam çmendur unë apo bishti i sëpatës !
-Lëri këto punë Luan !, – i tha A., janë të thella . Si sekretet që i ka deti dhe femra. A ka njëri që mund ta definojë sekretin e detit e të femrës? Edhe politika është e tillë. Kush ngjitet në majë, nuk do t’ia di atij që është poshtë, në rrugë, pa punë, pa asgjë mbi kokë. E tillë është jeta në Ballkan. Gjithmonë i trazuar, si valët e deit.
– Po, po!- belbëzoi Luani. Pasi bëri edhe një rrotullim në udhë, e hodhi shlopin në lumë.E tha diçka nëpër dhëmbë. Germa të këputura nëpër hapësirën e gojës !