Si sytë, që na shikonin nga largësia, me shikimet, allë
Bashkë, me ardhjet e reja, përplot inate
Për ta rrudhur truallin, që na rinte, si nishan në ballë
Si ngjyrat e emrave, nëpër tehe, shpate

Me, zehere
Gatuhej edhe buka e ardhmërisë, nga stina në stinë
Sy, pranvere
I shikonim varret, që hapeshin, për ta prekur, lirinë.

E vështron motin, përtej Mollës së Kuqe, plot rre
Të errëta, më shumë se katrani, i ferrit, përjetësi
Sikur sytë e Ilirisë, shikimet, që i lidhën, nëpër fe
Duke i ndryshuar, ngjyrat e dheut, mbetur pa liri

Ky, gurë
Që se godasin, dot, as vetëtimat, që i pjellin rrufetë
Me, nurë
Faqeve histori, për kohën ardhmëri, sot, shqip u flet.

Ecte e ecte, me aromën e tokës, ngado
Duke e shpuar dheun, nën kullat, lavdi
Të pjellin minjtë, mijë, që të duken, kudo
Derisa kokat, t’i linin, si hambarët pa sy

Sikur, urithë
Është, ai, i pari nga të parët, e nëntokës
Nëpër, drithë
Që u hapë shteg, minjve, të mbarë botës.

Edhe gojët, u lidhën nyje, mes jehonës, jemi në liri
Shtatët prangoseshin, në shenjë, nderimi
Hijet marshonin, drejtë bashkimit, për një Shqipëri
Deri atje, ku dremitej kotas, edhe guximi

Si sot
Valëvitej edhe flamuri, gjak, për plagët e motit
Me lot
Përkundeshin lindjet, lënë, në mëshirë, të Zotit.

Në mozaikun e kujtesës, ku rreshtoheshin ndodhitë
Nëpër kokat e odave, për të mos u harruar
Sa herë, që me shikimet barbare, na vinin, hordhitë
Për t’i djegur dëshmitë, nga gjaku, shkruar

Shumë, më shumë
Hapeshin varre, për shekujt, që, do t’i vinin, robërisë
Në Sharr, në Lumë
Të shfarosej djepi, lindje, me ngjyra jete, të Arbërisë.

Kur erërat i shtynin, të kërkonin fatin, nën grykën e topit
Tek portat e hapura, nga e vjetra dhelpëri
Që i vajtonte, për inatet, pse nuk u dukeshin, pikat e lotit
Kur rrugën e bënin, përtej tokës, Shqipëri

Trishtonte, shikimi
Kur i shikonin vdekjet, se si përjetësoheshin, nga jeta, besë
Shpërthente, durimi
Mes tyre, që lexonin jazit, që shkruanin, shqipja, nuk vdesë!