Sʼi duron dot në gojë frerët,
shkarëzehet si rebel,
e nuk e ndjen syrin e pelës
plot lëng që e përkedhel.

E karrocieri flokërënë
bën sikur sʼsheh asgjë.
Më fort në gishta shtërngon frerët
e mërmërin pa zë:

Këtej, këtej, kalë i parritur,
nga freri të drejton. Në sʼtë pëlqen rruga e nisur
ky fre të detyron.

Me zor ustai shtrëngon frerët,
në baltën pa mbarim.
Si dy vullkanë të vegjël flegrat
shfryjnë afsh e pikëllim.