Mjeshtëri e poetit ësht’e turpshme
se nis me rima rrëfen siç ka qef,
kur të tjerët e nxjerrin të gëzueshme,
ai dhëmbjet e jetës nxjerr në treg.

Gjakun e tjetrit pi kush është poet,
por jo se e ka qëllim në vetvete,
urrej dhe veten për këtë pushtet
që ka fjala kur me dhëmbjen ushqehet.

Ti, si u ngrite, o lavdi të ndyrësh
mbi sa eshtra, mbi sa lotë të hidhur?
Mallkuar qofsh, o mjeshtëri vampirësh,
që poshtërsisht me poezi je ngritur.

Për k’të mjeshtëri falje s’mund të ketë.
Gjak i tjetrit u ngjan si trëndafil…
Këtu veç njihet poet i vërtetë,
kur për vetë fjalën ndjen neveri.

© shqipëroi Maksim Rakipaj (nga rusishtja)