Poezi nga Adem Zaplluzha
KURSE SHIU IDHNAK TROKET
Nëse i lëndojmë degët e lëmekura
Rrënjët i zhveshin këmishët
Vrapojnë të pakontrolluar rrugëve
Nëpër çatitë e dyshimta
Ngjajnë me somnambulët
Po ashtu edhe njerëzit
Nuk i ngjajnë më njëri – tjetrit
Nëpër sokakët e kalldrëmta
S’pushojnë piskamat e pragjeve
S’pushojnë as ulërimat e shthurura
Era kontrollon frymëmarrjen e kallamishteve
Nëpër oborret e braktisura
I dëgjojmë thirrmat e mullarëve
I dëgjojmë edhe zërat e nëntokës
Ata zëra të shurdhëta të ndërgjegjes
Kurse shiu idhnak troket
Troket si i çmendur nëpër raftet e librave
Të çarat e mureve zgjohen nga kllapia
Zgjohen dhe këndojnë baladat
E një kohe të përmbytjeve.
ASKUSH NUK PATI KOHË
Më befason kjo dritë e zverdhur
Lulet nuk po çelin sivjet
Ana e errët e diellit
Po i përngjan mjellmës së sëmurë
Dhe po duket si një mashtrim pamor
Sa bëmë rrugë të gjatë
Derisa mbërrimë afër kujtesës
Hëna qëndronte e zhveshur
Në majat e kallinjve
Digjeshin kallamishtet
Digjej edhe zymtësia e një dite të lodhur
Askush nuk pat kohë për të humbur
Secili njeri doli nga lëkura e vet
Një hardhucë lëkurë zhubravitur
Lëpinte pikëllimin e gurit
Lëpinte etjen e murrme
Te varret e qytetit
Era i ledhatonte përmendoret e mermerta
Një kambanë e vjetër
Dhe e ndryshkur
Me mija vjet
S’pushon së buzëqeshuri me zërin e lotit.
MBI NJË KEP TË VETMUAR
Atë ditë pata një kokë dhembje
Në retinën e syrit të majtë
Çuditërisht
E përjetoja përmbytjen e dritës
Asnjë anije e humbur mbrëmë
Nuk u kthye në mol
Një kohë të gjatë fanari i vjetër
Bisedoi me gratë e peshkatarëve
Binte edhe një shi me sqotë
Në shpirtin e dallgëve zgjohej
Si makthi
Zëri i përmbytur i këndesit
Zgjohej trishtimi mëngjesit të plagosur
Shumë kohë para agullimës
U larguan anijet
Në shpirtin e një guacë të verbër
Këndonte deti i kujtimeve
Po ikin edhe anijet e fundit të shpresës
Mbi një kep të vetmuar
Bunaca si një foshnje e braktisur
Qante fatet e përmbytura të marinarëve.
KËSHTU KUR ISHTE DIMRI I ZI
Tani nga kjo perspektivë
E zogut të verbër
Shikoj lashtësinë e këtyre muranave
Shoh se si përdridhen hijet konvekse
Përdridhen mbi syprinën e lotit të turbullt
Një këndes që kurrë nuk e ndal këngën
I njeh o sa mirë i njeh
Trarët e çatisë
Të cilët akoma i thajnë
Këmishët e dhembjes së heshtur
Dhe bisedojnë me lejlekët e verdhë
Netët këtu në këtë fshat të humbur
I ngjanin netëve të Bartolomeut
Për çdo natë
Vjen sterra e padukshme dhe leh nën çati
Ku më vonë zhduket një njeri i fisëm
Kështu kur ishte këtu dimri i zi
I vitit 1956
Ungjin tim e përpiu nata e sertë
Dhe kurrë më nuk e pamë
As nuk e dëgjuam qeshjen e tij gurgulluese.
BISEDONIN PLEQTË E KËRRUSUR
Shtëpia ime dhe ëndrrat e mia
Ishin të gjalla dikur këtu
Njëra qëndronte krenare si rrapet
Kurse të tjerat
Ndryshonin përherë me ardhjen e shirave
Mes këtyre murishtave të rrënuara
Rritej një bar i gjelbër
I cili ngjante
Me koralet e fëmijërisë
Pakëz më tutje
Mbi një mullar të kalbur sane
Për çdo menatë
Na zgjonte nga ëndrrat tona
Zëri i trishtueshëm i skamjes
Ju thashë edhe më parë
Se dikur isha unë këtu me ëndrrat e mia
Dhe shtëpia ime ku në pragun e saj
Bisedonin pleqtë e kërrusur
Dhe i shkundnin mollët
Në kopshtin e një pritjeje të madhe.
KËPUCËT
Pa u ndalur në asnjë çezme
Ecin kalldrëmeve tërmal
Prej shuplakave të gjetheve
Pinë ujë të kristaltë
Këpucët e mia të shqyera
Dashurohen nga dy herë në ditë
Dikur vonë pasi të ulen gjethet
Në përparësen e ditës
Zbresin të pushojnë në mjerimin e pluhurit
Dhe ia nisin këngës blu
Nuk flenë
Derisa i zë gjumi meteorët
Të nesërmen zgjohen para këndesit
Dhe nëpër faltoret e qytetit
Diku marrin avdes
E diku
I bien kambanave të ndryshkura
Sa herë që bie shi në këtë qytet
Me ëndrra të trishtë
Pas këpucëve të arnuara
Fare pa nguruar
Vrapojnë arkivolet e kalbura.
