Poezi nga Mark Simoni
PËLLUMBAT E VIÇENZËS
Në sheshin e Viçenzës,
nën pushtetin e statujave të ftohta,
E vetmja gjë që më ngroh
janë këta mijra pëllumba,
që çukasin mbi orët e mia te ditës.
Fëmijët u hedhin fara,
Unë u hedh një grusht thërrime nga shpirti im,
Dhe iki.
…Dikush i trembi,
pllumbat ngjiten lart,
Drejt qiellit ngadalë më ikën shpirti.
(Viçenza Itali 1990, nga libri im “Bujtinë e çmendur”)
KA KOHE QË JAM ZËNË ME NJË SHOKUN TIM TË FËMIJËRISË
Unë i jepa trikon time me yje
për t’a veshur kur ikte jashtë qytetit,
Të dy mbështesnim kokat tona të vogla
në prehrin e nënës së tij të madhe,
Dhe duke dëgjuar përrallën e saj na merrte gjumi.
Të nesërmen luanim të dy me të njejtin rreth në oborrin me pluhur
e na përziheshin gjurmët
Pastaj vinte mbrëmja e bashkë me të tjerët këndonim buzë lumit,
Ndiznim zjarre të kuq.
Që atë dite që u zura me shokun më duket se i kemi ndarë të gjitha,
Sikur unë kam marrë ca yje dhe njërën mëngë
dhe ai yjet që mbetën dhe mëngën tjetër të trikos,
Sikur i kemi ndarë personazhet e përrallave
(duke mos e marrë asnjëri kuçedrën,)
Sikur kemi ndarë edhe lumin qe ikte brij qytetit,
dhe zjarret e vegjël, ….
Dhe tani gjurmët e hershme të njëri tjetrit,
mes pluhurit nisim të kërkojmë.
Që atë ditë,
nga njëri krah i imi
kam ftohtë.
(Poezi e shkruar në vitin 1983 dhe përfshirë në librin tim “Bujtinë e çmendur”)
I SHËTITA PËRRALLAT
E ëma ia vari fëmijës çelësin në qafë, e puthi,
Dhe pastaj i tha
Të mos shkonte tek shatërvani e të lagej,
Të mos luante në komodinën e ilaçeve të gjyshes,
se përndryshe,
Përndryshe ….
Do ta hante lepuri.
Vërtetë unë dikur kisha udhëtuar me Gishton e Hirushen nëpër përralla,
Me Borëbardhën, me vajzat që u ka humbur këpuca në pyll,
me Këmbëkashtën,
E pas na ndiqte ujku, dhelpra, kuçedra,
(Ulerima e tyre na ngjethnin misht)
Madje pata shkuar dhe më tej, në Olimpin e largët,
Kroni atje hante bijtë e tij, Empuza frikësonte njerëzit,
Llambia gëlltiste fëmijët nëpër natë,
Po lepurin, lepurin,
Asnjëherë të na vinte pas, të na frikësonte
Kurrë nuk e pashë.
Dhe vetëm atëhere kur njoha një frikacak të paaftë,
Një servil të vogël.
Që fliste pas shpine për ata që nuk i donte shefi.
E kuptova gjithë trishtim,
që fëmijën
mund ta hante edhe lepuri.
1984
(Nga libri im i parë “Bujtinë e çmendur”, botuar para 28 vitesh)
