Poezi nga Arjola Zadrima

***

I ke kallxue botës për kangët e shpindës teme,
asnjiherë t’drejtë…
Andrrën e krrusun që përmbysi net e net n’ulërimë,
arkitraun e kalbun,
pyllin e detyruem me këndue, 
dihatjen që ushtoi veç për mue,
gurin e fundit mbrenda syve qelq.
I ke kallxue se si koha
që lidhi brigjet e fundosuna ishte një urë
e çalë…
Tash t’lutem hesht, për atë që ke ma t’shenjt hesht,
dhimbja e buzëve asht fole puthjesh
që i perkasin katit përdhes,
shekullit tjetër,
harresës,
që nuk lidh ma brigje,
as prej letrës n’leter!

***

Çdo natë kam thanë, pse,
tu e shkund kryet prej tana premtimeve.
Çdo natë kam mbledhë gjunjët der në gjoks
me e nda dysh dhimbjen,
çdo natë që me je fanitë në andërr
s’kam ditë me u çmall,
s’kam mujtë me të thanë
se me grahma kujtimesh
ndihem gjallë.

Ortek Vjeshte
( Kushtue Francit )

Orteku i vjeshtës u rrxue mbi ballnat tanë,
tue shpërnda pikëllimin ndër ftyra të pa sprovueme.
Trupat u shkërmoqën si gjethe të fishkuna.
Pema ime hesht
degat e saj të preme shembën folenë e jetës.
Heshtje virr,
buçit prej gjoksit tem.
Çliroje këtë dhimbë prej krahnorit ku ka lshue rranjë.