JETOJMË NË KURBET, MIKU IM

Tregim nga Ramiz Kuqi

Dita në mëngjes atë të mërkure ishte më e ftohtë se ditët tjera. Xhamat e veturave ishin ngrirë dhe, në kopshtin e A. bryma kishte mbuluar gjethet e plepave, të cilat në stinën e vjeshtës së vonë i nxirrnin telashe atij. Çdo të dytën ditë A. i fshinte me kujdes që mos të shpërndaheshin gjithandej, i fuste në najllona dhe i hudhte në kantoniere mbeturinash, duke pasur kujdes që ato të mos i përziente me ato të letrave.
Ndezi veturën dhe, priti derisa të shkrihej shtresa e hollë e ngricës, e cila ishte shpërndarë mbi xhama si një pikturë.Derisa fëmijët të bëheshin gati për në shkollë, ai u kthye në paradhomë dhe piu një kafe, shpejt e shpejt. Po zëri i Lentit ia bëri me dije se duhej nxituar.Brofi në këmbë, mori telefonin ku e kishte futur patent shoferin dhe, si çdo ditë, me droe dilte në rrugë, sepse patenti nuk i njihej. Duhej provim sërish nga shkronja e parë.
Kur u kthye nga çerdhja, veshi një pelerinë të hollë shiu dhe u ngjit rrugës , të cilën e kishte mësuar edhe po t’ia lidhnin sytë. Të gjitha kthesat, madje. Edhe kur binte borë e gjurmët mbuloheshin për një çast, ai e kishte të regjistruar në mendje si në navigacion udhën e kthimit.
Në skajin e një godine çdo ditë, kur ai kalonte andej, një qen i zi, me turinj të gjatë, me dhëmbë që i qitnin zjarr lehte pandalë dhe, kjo A. i shkaktoi edhe atë ditë frikë. Frikë nga lehja dhe, frikë nga zinxhirët që i tërhiqte ai qen si i tërbuar nëpër tarracën ku e mbanin të lidhur. Ai nuk kishte rrugë tjetër për të kaluar deri në magjistrale. Sikur u mësua dikur me lehjen e tij.
Matanë udhës ishte një rrugë dhiare për këmbësorë. A. pa një grua tek e tërhiqte një karrocë me mundim. E ndjeu se kishte nevojë ta ndihmonte, derisa të dilte në rrugën e rrafshët. Kaloi nëpër vija të bardha dhe u gjend ballë për ballë me të. Ajo mbante një shallë të bardhë rreth qafës, thonj të zgjatur e të lyer dhe dukej e djersitur. Nç bark mbante edhe frytin e dytë të dashurisë. Iu afrua dhe e pyeti i ndrojtur e me butësi: -Mund t’u ndihmoj deri në rrugë atje lart?
Ajo ktheu kokën dhe buzëqeshi. Kishte një buzëqeshje ëngjellore. E zënë në befasi, ajo pohoi me kokë. –Për ku jeni nisur me këtë foshnjë në këtë mëngjes të ftohtë, zonjë?
-Deri të Ikea. Harrova portofolin, paratë dhe kartelën mujore të udhëtimit. Im shoq ikën në punë në orën pesë, nëpër terr del nga shtëpia. Dionisi qante dhe, unë më s’pata kohë të merrem me veten. Ja, siç më shihni. E veshur si për karneval dhe, qeshi e qeshi derisa i shkuan lotët nëpër mollëza të faqeve. E tillë është jeta e femrave.
Të udha e kryqëzimeve A. ia lëshoi karrocën në dorë dhe ajo e falënderoi miqësisht.- Jeni i mrekullueshëm,- i tha. Këtu nuk të ndhmon kush në rrugë. Mbase ju keni fëmijë në shtëpi dhe e dini si është të jesh nënë në këtë moshë. Unë u martova qëkur isha nëntëmbëdhjetë vjeçare. Im shoq, Antoni është rumun. Njeri i dashur. E njoha një ditë pranvere në parkun e qytetit. Ai mbante veshur një bluzë ngjyrë blu. Ja ashtu nisi romanca e dashurisë. Ai është mjeshtër i rrymës dhe, më shumë është nëpër shtëpi e banesa të huaja se sa në shtëpi. Kur vjen, duket i lodhur dhe bie në gjumë si anija në det. E thërrasin në mesnatë e në mëngjes. Mban dy punë. Unë sorollatëm me Tonin e vogël. Ja shikoni çfarë sy ka…sy zogu, të grishmë. E nxjerr çdo ditë për ta shëtitur. I pëlqen gjumi në lëvizje.-Faleminderit !
– Rrugë të mbarë ! ,-iu përgjegj A. Dhe mori udhën e malit. Në anën e majtë të rrugës atë ditë ishte kryqëzuar një kamion me mallra. Sigurisht nga shpëjtësia dhe lagështia, ngasësi nuk kihste mundur ta mbante drejtimin. Për fat të mirë, nuk ishte përplasur në udhën kryesore. Një autoambulancë erdhi si rrufe në vendin e aksidentit. Ngasësi ishte gërvishtur në ballë dhe i rridhte gjak. Ai e mbante një fasho të bardhë me dorë në kokë. Nga autoambulanca doli një mjek me ndëgjuese varur në qafë dhe dy infermiere. E morën për krahu dhe e futën në makinë. A. dëgjoi sirenën e saj që u zhduk drejt spitalit të qytetit. Ndërkohë, një veturë policie u duk në vendin e ngjarjes. Nxorën një metër dhe matën një copë hapësirë ,aty ende ishin të dukshme gjurmët e gomave .Pastaj u zhdukën në varganin e gjatë të veturave që si xixëlloja nate derdheshin nëpër asfalt.
-Hëm, tha më vete A. Paskam harruar porosinë . Më thanë të blej banane, dardhë të gjelbërta, një litër me qumësht, qepë.
Priti në nën mbulojë autobusin numër 66. Rruga për Furuset nuk ishte shumë larg. Dy kthesa dhe në të tretën , në anën e majtë, ka shitore me mallra nga e tërë bota. Veshje, gjëra ushqimore që nuk kushtojnë shtrenjtë. Njerëz që flasin gjuhët e tërë botës. Një qytet në miniaturë !
Pasi bleu gjërat e porositura, zakonisht ato ishin për fëmijë, sërish doli në rrugë. Pesë a gjashtë njerëz po prisnin në stacion. Po syrin e A. e vuri në lëvizje një zog i vogël që kishte zbritur aty dhe mblidhte me sqepin e tij të hollë e të vogël gjëra ushqimore, fara dhe ndonjë thërmi buke , të cilën njërëzit e kishin hedhur në rrugë edhe pse kantonieri i mbeturinave ishte shumë afër. E vërente me kujdes dhe ndjeu dhimbje për zogun. Një tufë zogjsh prej pesë a gjashtë zbritën në të njëjtin vend. Dy zogj u grindën për një grimcë buke. Nga larg A. dëgjoi zërin e një gruaje që bërtiste me të madhe. Dhe bënte me dorë. Po gjuhën nuk ia kuptoi , as edhe mallkimin e zemrimin që i shihej në fytyrë. Bërtiste dhe qante, ndërkohë. Njerëzit e shihnin me dhembshuri. Nuk e dinin nga vinte ajo ulërimë, as nuk dinin si ta ngushllonin dhe përse ta ngushllonin. E ajo nuk u ndal derisa para këmbëve të udhëtarëve u ndal autobusi numër njëqind.
Ishte ora një e pasditës. Shiu kishte pushuar, ndërsa nga maja e maleve, atje larg kodrinave, nxori kokën , si të lodhur dielli. Për një çast u përhap gjithandej. Duke u afruar në rrugën që e shpiente në shtëpi, A. e hapi telefonin. Kishte një mesazh .” I nderuari mik ! Më vjen keq që nuk munda ta mbaj fjalën për terminin e caktuar. Të martën kam disa punë familjare dhe të punës dhe nuk mund të vij. Të enjtën, në orën pesë pasadite , do të takohemi aty ku fjala zë vend në bisedat tona të rralla. Jetojmë në kurbet, miku im !”.

Oslo, më 25.10.2017