Më kujtohet kur pranë portave e lë trastën
Futi një kafshatë bukë në xhep
Dhe nën pallton e vjetër
Njëherë e përgjithmonë e harroi fëmijërinë

Ne i shkundëm pemët atë ditë
Që të kemi se çfarë të thajmë për dimër
Por ia behën krimbat dhe na qitën fare
Atë vjet u mësuam ta ziejmë gurin

Mësuam aq mirë
Sa që e zhveshëm deri në asht malin
Po ashtu mësuam të durojmë
Që të na teproj buka deri në pranverë.

Filluam t’u ngjajmë rrapeve
Sa herë që na kanosej etje
Krijonim krojet nga rrënjët e drurëve
Dhe mësuam fare mirë
Se si ta mashtrojmë urinë me këngë

Kur kishim të ftohtë prej ashklave
Të drurëve shumëvjeçar
Ndërtonim anije kozmike
Sa që kur paraqitej acari
Dielli i ngrohte eshtrat e dërmuar

Kaluan vitet por edhe shekujt
Kurse ne si gjithmonë
Ishim të durueshëm
kapërcyem të pamundurën
Për t’i dal Zot atdheut të përvuajtur.

Atë ditë nën stërkalat e shiut
I varrosëm duart e rrudhosura të trishtimit
Më kujtohet kur në trenin e çmendur
Për në Bllacë e zuri gjumi
Flinte si një kërthi mbi rrotat e dhembjes

Kur mbërrimë në këtë lëndinë
I dëgjuam britmat e Kaçanikut
Një zë çjerrës atë ditë
U zgjua si klithmë shpirti
Mbi supet e përgjakura të atdheut
Dëgjuam lehjet e cerberëve

Ai burrë i mirë i njihte në gishta
Dredhitë dhe luftërat ballkanike
U shtri përbri një rrapi
U shtri dhe mbeti aty si një përmendore
Për një të nesërme të madhe.

Tjetri me gishtat e tij skelet
Për bukuri luan një melodi
Në një fyell të drunjtë
Përroi këndon një këngë të lashtë
Të cilën e njeh vetëm kavalli i metaltë
Era i ndërron perdet e tingujve

Kështu për çdo ditë e në çdo kohë
I ndërrojmë vendet e parathënieve
Kur nuk kemi se çfarë të bëjmë
Ecim si përherë këmbëzbathur
Ecim nëpër monopatet
E kujtesës së fëmijërisë së harruar.