Poezi nga Adem Zaplluzha
NE I SHKUNDËM PEMËT ATË DITË
Më duket se ishte koha e fundit
Që ai të kthehet
Por ngjau e kundërta
Iku për të mos u kthyer asnjëherë
Më kujtohet kur pranë portave e lë trastën
Futi një kafshatë bukë në xhep
Dhe nën pallton e vjetër
Njëherë e përgjithmonë e harroi fëmijërinë
Ne i shkundëm pemët atë ditë
Që të kemi se çfarë të thajmë për dimër
Por ia behën krimbat dhe na qitën fare
Atë vjet u mësuam ta ziejmë gurin
Mësuam aq mirë
Sa që e zhveshëm deri në asht malin
Po ashtu mësuam të durojmë
Që të na teproj buka deri në pranverë.
E KAPËRCYEM TË PAMUNDURËN
Nga një dhunë e paparë
Nënat tona të mira
Mësuan ta sajojnë guximin
Kur i shtrimë duart përtej fjalëve
Atdheu na mësoi artin e qëndresës
Filluam t’u ngjajmë rrapeve
Sa herë që na kanosej etje
Krijonim krojet nga rrënjët e drurëve
Dhe mësuam fare mirë
Se si ta mashtrojmë urinë me këngë
Kur kishim të ftohtë prej ashklave
Të drurëve shumëvjeçar
Ndërtonim anije kozmike
Sa që kur paraqitej acari
Dielli i ngrohte eshtrat e dërmuar
Kaluan vitet por edhe shekujt
Kurse ne si gjithmonë
Ishim të durueshëm
kapërcyem të pamundurën
Për t’i dal Zot atdheut të përvuajtur.
PËR NJË TË NESËRME TË MADHE
Këtu ndoshta pakëz më tutje
Te ajo shkurre e cila s’bëzan
E lashë plakun tim
E lashë shtrimë
Mbi bujarinë dhe shpirtin e Pollogut
Atë ditë nën stërkalat e shiut
I varrosëm duart e rrudhosura të trishtimit
Më kujtohet kur në trenin e çmendur
Për në Bllacë e zuri gjumi
Flinte si një kërthi mbi rrotat e dhembjes
Kur mbërrimë në këtë lëndinë
I dëgjuam britmat e Kaçanikut
Një zë çjerrës atë ditë
U zgjua si klithmë shpirti
Mbi supet e përgjakura të atdheut
Dëgjuam lehjet e cerberëve
Ai burrë i mirë i njihte në gishta
Dredhitë dhe luftërat ballkanike
U shtri përbri një rrapi
U shtri dhe mbeti aty si një përmendore
Për një të nesërme të madhe.
PËRROI KËNDON NJË KËNGË TË LASHTË
Kur i shikojmë fluturimet e zogjve
Nëpër degët e nerenxës
Na duken ato flatra
Si lojërat tona arkaike
Njëri me këmbë të drunjtë në lagjen tonë
Çdo ditë i shuton topat prej lecke
Tjetri me gishtat e tij skelet
Për bukuri luan një melodi
Në një fyell të drunjtë
Përroi këndon një këngë të lashtë
Të cilën e njeh vetëm kavalli i metaltë
Era i ndërron perdet e tingujve
Kështu për çdo ditë e në çdo kohë
I ndërrojmë vendet e parathënieve
Kur nuk kemi se çfarë të bëjmë
Ecim si përherë këmbëzbathur
Ecim nëpër monopatet
E kujtesës së fëmijërisë së harruar.
