Flas unë, lumturia,
Një ndjenjë në vdekje e sipër,
Humb beteja, por jo luftën,
Luftoj, gjë s’fitoj.
Flas unë, LUMTURIA.

Flas unë, guximi,
U linda në shpirtra ëndërrimtarësh,
Nënë pata fitoren,
E baba pata dhimbjen.
Flas unë…GUXIMI!

Flas edhe unë, urrejtja,
Që binjake kam xhelozinë,
U linda në shpirtra të vdekurish,
Që edhe vetë veten e tyre urrenin.
Flas unë…URREJTJA!

Flas unë…dashuria,
Pellgu ujëmbledhës i gjithë ndjenjave,
Unë jam loti, lumturia, dhimbja,
Jam unë jeta, jam unë vdekja.
Flas unë…DASHURIA!

E u zgjua vogëlushja,
Kur akrepat e orës u bënë një,
Një libër hapet,
Brenda një kordele,
Por….pa ngjyrë!

U zemërua keq vogëlushja,
Se nuk ish pa ngjyrë shpirti i saj,
Dhe priti gjer sa doli dielli,
Çoja prapë atij,
Kur në gjysmën tjetër të shkosh, i tha me inat.

Por dielli ia ktheu mbrapsht.

Zbardhën mëngjese,
Perënduan shumë net,
E një kordele pa ngjyrë,
Në një libër fle.

Por erdhi një mëngjes,
Ish rritur vogëlushja,
E për dikë kish mall,
Dhe e vetmja gjë që kish nga ai,
Ish kordelja me ngjyrën e shpirtit të saj.

Flokët ishin shpleksur,
Por ajo e uli kordelen në to,
Dhe ajo, ajo u bë rozë!
Dhe tani blu…e pak më vonë lejla,
Pastaj e kuqe…dhe …

Ai dikushi kishte të drejtë,
Kordelja ngjyrën e shpirtit të saj kish.