veçse sot më duket pak më herët!
E zbehtë drita në sytë e tulatur,
shtrirë mbi një qetësi drithëruese,
e cila mbulonte këtë mbrëmje në ardhje…
E dija se jo çdo qetësi është përfundimisht e qetë!
Ka stuhi që ziejnë qetësisht deri në të çarën më të parë që ju krijohet mbi lëkurë,
nga kureshtarët e patakt,
nxitur për t’i gjetur me patjetër një sepse, çdo pse-je, në kryqëzimet e mendimeve që hasin në vajtje – ardhjet e këtij trafiku të ngarkuar idesh në qarkullim,
e herë të tjera qëllimisht të kërkuara…
Dukja nuk është përherë përmbajtje,
për më tepër kur kemi nivele të cekëta vetëbesimi në pranim!
-Gjithësesi,- i them vetëvetes,
stuhitë, në dimra botëkuptimesh,
janë nga më normalet e anormaleve përditshmëri!
Skllav i lirë i zgjedhjes time
Jam e qetë në shqetësimin tim
Skllav i lirë i zgjedhjes time,
Sesa i lirë në një tokë premtimesh
nën pranga të arta dyshimesh!
s’mund ta tejkaloj dot mprehtësinë e tij!
me një buzëqeshje në një kopertine reviste mode!
Kërkoj mirëkuptimin tuaj,
ndaj ju lutem, mos më kërkoni
është përtej natyrës sime
e drejta, për të drejtën e lirisë!
një fjalë ndrojtshëm të belbëzuar,
a për një gjest në mes këputur!
Raste të tjera ka po ashtu
jam prekur thellë, kam qarë, kam vuajtur;
Ndoshta jo shpesh, por e pranoj,
me një vështrim të kam ndëshkuar,
por po ta dije luftën në mua
Pa ty unë jam e përgjysmuar!
Dallga tek bregu, në çdo stuhi,
përplaset si për t’i thënë: