Poezi nga Arjola Zadrima

Statujë

Çdo gja vdes natën.
Kujtimi yt,
buzëqeshja,
zhurma,
tingujt
heshtja.
Diçka brenda meje
ka gërmue stomakun,
m’asht krijue nji boshllek,
nji dhimbë pa shkak.
Nji mungese e thellë
rr’mon në fund të unit,
e brit.

***

Gjithçka asht djegë brenda një nate.
Ti s’pate frikë
me i përzhitë duert në gji,
dhe unë nuk i dreshta njëzet kafshime,
as tre puthje në qafë.
Gjithçka asht shkrumbue ,
brendë e jashtë seksit tem.
Veç koha ka kalue,
prej gjuhës në gjuhë
pa u përhinue.

Ndonjiherë

Në kjofsh gjallë
e i ke lexue këto rreshta,
dije se kjo poezi kje mënyra e vetme 
me t’lshue za
përmes territ…

***

Jam veç në TY,
dersa mal i naltë më bjen në sup,
para gjinjve të mi pa moshë,
se ka gjithmonë nji andërr që na bjen për trup,
tue dirigju melodinë e pajetueme.
ka një Zot të pashpallun kur shkon në fund.