Ka horizonte,
me lartësi të paqenë,
atje madhështinë
nuk do ta synosh!
Dhe nëse rastis
e të përlan ndonjë erë,
po të çoi lart nuk të josh!

Kur ta përballosh pa frikë
marramendjen,
atje lart mund të qëndrosh,
kur vjen koha të zbresësh në tokë,
do të ulesh
se e ke lënë një vend bosh.

Kishte dritare
mbush me diell,
ku e djeshmja
bëri histori,
përmbi çati
i priste rrufetë,
zjarr dhe flakë
nëpër frëngji.

Tash tymos re të bardha
në qiell,
strehë shqiponjash,
prej flatrash
në gur,
amanet i brezave,
zjarrin e votrës
për jetë e mot
si dikur.

Se një dallgë që ta prek zemrën,
ta sjell ty parandjenjën,
të çon në një liman.