Свеча бытия – твоей сгорает душой.
Кровавые слёзы тьмы – ты свету раскрой.
Глазами любви тебя обвивает судьба.
По лазам зла надменно глумится молва.

За сводом небес – бежит усталость полей.
Медлительным счастьем ты звёзды в себя пролей.
Летит корабль мечты, катит свой шар скарабей.
И падает плод недозрелый из мира скорб`ей.

Луна – нардов кость, а сердце – раскрытой доской.
И бог играет с тобою властной рукой.
Ты – раб оболочки своей, в плену необычных затей.
Где тот вертопрах, что правит прахом людей?

Вот яблочной мушкой – ты смотришь снова на мир,
И яблоко Рая тебе надломили на пир.
Роем в игру вступают причуды богов:
Ты снова – былинка иль древняя тайна слов.

“Run away oh mad , I will hit…”
I threatened him with a shout
He laughed aloud and asked
“Who is mad you or me….?”
“Stand before mirror ask yourself ”
Flavour of flesh of innocent animals
That you enjoy in name of sacrifice.
Killing His own creations to please Him
Aren’t you superior to God himself …?
Your society retains power
To burn alive bride with dead husband .
Have ever noticed yet, cruel crocodile …
Killing and eating its own generation.
Oh what a sound mind , you all do have !
Killing millions of your own destiny in name of
Religion and race, nationality and sovereignty
Don’t ,you feel any shame. ..yet
To rationalise crime against humanity
With interpretation of your cruel logic .
Still, you dare to call me Insane…..
I am human with alive volcano
Boiling lava inside me… going to
Explode over all of you…..”
He cried aloud ha ha ha…
I felt the sky cracked with his laugh
Now it is my turn away from his grip

What an encounter with a mad !
I enquired with myself. .who is mad he or me ?
One who manipulates morality for one’s benefit or
One who explodes philosophy in unconscious state.

Puna dhe dija, si energji të krahut e mendjes,
shtyjnë jetën më tej, në lartësitë e qytetërimit,
kultura dhe arti në libra, ekrane, nota kënge,
krijojnë ndjesitë e holla për argëtimin e shpirtit.

Kjo është përvoja dhe praktika mijëravjeçare,
nga mbretëria e gurit, te kozmosi i elektronikës.
Të gjitha përpjekjet fokusohen drejt kësaj gare,
nga Poli i Veriut, në akujt fundor të Antarktidës.

Ndryshe këtu, në skaj të Ballkanit perëndimor,
vëmendja përqendrohet te politikë-aristokracia.
Heronj dite bëhen papagajtë e acarimit nervor,
që i frynë urrejtjes e i nxjerrin zemërimit shkëndija.

Po ju, o indiferentë të mençur, të genit shqiptar,
sa kohë do bëni sehir, këto shfaqje maskarade,
të duartrokitjeve politike, kush zë vendin e parë,
duke shkrumbuar flakë e tym, milionat e parave?!…

Provoni të mbyllni ekranet e të mos lexoni gazetë,
të mos votoni figura të zvetënuara, të mbira në sy!…
Atëherë, dalin arkitektët e vërtetë pa teser në xhep,
por me projektin e ngjitjes kombëtare në lartësi!…

Për seksin e lirë dhe të pambrojtur,
priste me gjuhën brisk, shtruar e butë.
Futej në fjalët rezervë, pa u ndrojtur,
për shenjat e fshehta njerëzore në trup.

Kisha mprehur veshët, krejt i çmeritur,
të kap çdo frazë nga kjo zëdhënëse e kohës,
që zbulonte enigmat e botës së mbyllur,
duke çelur në ekran, drynin e kasafortës.

Dhe kur quajti përvojën e saj më të mirën:
“Dashurinë e kam ku më tërheq,
në shtëpi bëj detyrën”…
Thashë, lum ai shtrat, me kaq magnet,
mjerë ai shtrat, që ka brenda një dreq!

Sepse shtypjen e lashtë, me egërsi diktati,
seksi i bukur i këtij shekulli, plot qejfe,
po ia shpërblen çomages së patriarkatit,
duke i shkarë nga çarçafët krejt në heshtje…

Meshkujt shfaqin fytyrë të rreme,
bëjnë elozhe, me mesazhe femre.
Hakersat, të ngjashëm me ujkun,
shqyejnë dritaren, vjedhin feisbukun.

Ashtu si piratët, në oqeanet ujor,
gëlojnë piratët e padukshëm ajror,
të rrezikojnë talentin e trashëguar,
dhe të vrasin frymëzimin e vagëlluar.

Nuk di njeriu, nga të ruhet përpara,
ku mbillet i ligu dhe nga i vjen fara.
Si në tokë e qiell, u bë bota dreq,
të turbullon qetësinë shpirti i keq.

Librat mbushur me perla në vargje,
myken e kalben kudo nëpër rafte.
S’u bëjnë efekt tingujt, s’i prek rima,
nuk i godet rrufeja, as vetëtima.

Me cicërima zogjsh, aroma lulesh,
ata tallen, qeshin, derisa shkulen.
Dashuria e vërtetë, shpirti i poezisë,
bëhen viktimat fatkeqe të ligësisë.

Në klube nate, djalli me bijtë e tij,
dehen me drogë, bëjnë dush me raki.
Nuk ndjejnë ëmbëlsi nga vargu poetik,
shpirtin ua ka pushtuar epshi erotik;

Stiv Hokini vdiq, pa çliruar nga trupi,
kthetrat e materies së zezë, të turpit.
S’di as Zoti ku shkon kjo botë e vjetër,
kërkohet ujë në kozmos, planet tjetër…