Qe një mace pa zot, e dobët, plakë,
me një klysh të vogël, doli njëherë,
qe natë, si tani, dhe frynte erë,
shfrynte stuhia, brenda, mu në vatër.

Mjaulliu te dera, sikur u lut,
pashë dhe të birin që rrinte në bisht,
të voglin shtyu tek unë, ëmbëlsisht,
pastaj nëpër natën e errët u zhduk.

Ç’natë tmerr, oshëtimë bubullimash!
Lot, ulurima si prej të sëmuri
era sillte nga shkretëtir’e humbur.

Shiu rrebesh, flakë shkrepëtimash
shkapetej në dritare dhe tek muri.
Klysh’ i vogël qetë gërrhet, i lumtur.

© shqipëroi Maksim Rakipaj