Daily Archives: January 28, 2019

Kjo është Eni…, aty ku e bukura bashkohet me nivelin intelektual (Personazh… Duke shkruajtur për avokaten, ndëmjetësen e emisionit ” Shihemi në gjyq” Eni Çobani) / Nga: Rudina Papajani

Posted on by

0

Kjo është Eni…, aty ku e bukura bashkohet me nivelin intelektual
 
Personazh… Duke shkruajtur për avokaten, ndëmjetësen e emisionit ” Shihemi në gjyq” Eni Çobani
 
Të gjithë impresionohemi çdo të Diel me zërin e saj,shpirtin apo ndihmesën që ajo jep si NDËRMJETSE në emisionin “shihemi në gjyq”.
Ajo ngelet një femër klass,një intelektuale që me profesionin e saj sjell mendje gjeniale për drejtësinë në dobi të qytetarëve.Kjo është Eni Çobani.Një avokate e zonja,një petagoge që u krijon privilegj studentëve të saj,një ndërmjetse aty ku pista e qytetarit ka ndaluar,aty ku ka probleme në kufi të jetëve që i zvarrisin rëndomtë.Argumentet dhe tolerimi i fakteve të ndërmjetësit midis palëve sjell sadopak normalizimin ,qetësinë psikologjike apo shpirtërore duke ndarë në mënyrë topografike atë çka i qartëson problemet.Eni është grua e pushtetshme,bashkëshorte shembullore,një nënë e përkushtuar për djalin e saj.Të bie në sy qetësia e mendimit në drejtim të shumë fakteve duke vënë në plan të parë balancimin ndihmesë-shpirt-mendje.Këto problematika ajo i menaxhon me potencialin e saj duke dhënë maksimumin në përqëndrimin dhe angazhimin e jetës së përditshme.Figura e saj është mjaftë simpatike përpos profesionit ajo është një bukuri e harmonizuar deri në detaje përmes një gusto në veshje e një shpirti ku reflektojnë ngjyrat e jetës.Çdo ditë një punë..një përkushtim në një mision,apo me një ide se lumturia gjithmonë duhet kërkuar.Motoja e saj konsiston në faktin se fati është në duart e gjithësecilit ,mjafton të përpiqemi dhe të ngarkohen pozitivisht pamvarsisht se jeta të ofron “kohë krizash”.Të gjithë e admirojnë sepse ajo është forca e një femre,zëri më i ngrohtë aty ku konflikti zë e bërtet,inteligjentja apo mendjehapur në situata apo sfida rebele.Një ditë e re për Enin do të thotë buzëqeshje,një sfidim të çastit kryeneç ,një kombinim perfekt i ngjyrave në pamje e shpirt,një përllogaritje të vlerave me formulën e jetës,një simbol të vlerave humane si elementi i duhur në nocionin jetë ku ekuilibri i një shoqërie merr peshë në balancimet më të vështira.Eni Çobani një femër sharmante,plot hire,një portret femëror,një zonjë që hap mbas hapi jep maksimumin aty ku qëndron e pamundura ,aty ku qëllimi final kthen jetën në bukuri,paqje e stabilitet,aty ku paraqitja fizike bashkohet me nivelin intelektual si një luftë e përhershme mbi paragjykimet dhe sforcot e një “fushë beteje” mendore.Kjo është forca e Enit e bukura mbi klishetë dhe metamorfozat kohore,shumëngjyrshe me sensin e forcës dhe përzgjedhjes..
 
Nga: Rudina Papajani

Poezi nga Hamit Taka

Posted on by

0

Poezi nga Hamit Taka
 
 
MË FAL
 
Më fal! Udhën s’ta shtrova dot me lule.
S’u bëra dot as lider as VIP as ofiqar.
Unë di vetëm të lëroj atje ku dielli ulet
Mëngjesin të rrënjos në sytë e tu të larë.
Më fal! S’të shëtita dot ty nëpër botë.
Bile unë s’di as ku bie Polinezia.
Lidhjen tonë të pandarë di ta mbroj fort
Dhe humbas plot besim në ëndrrat e mia.
Më fal! Fatin Zoti na e bën dhuratë.
Horoskopin e yjeve asnjë herë s’e kam lexuar.
Kujtoj mbrëmjet kur ti ngre kokën lartë
Trupin ma lërojnë duart e tua shtrënguar.
Më fal! S’të çova dot në Tokën e Premtuar.
Si Magelani s’i erdha rrotull botës.
Nën hijen e agimit vargjet i kam shkruar
Zbathur kam ecur në zemër të tokës.
Më fal! Për ditët tona rutinë e pa jetë.
Për netët plot trishtim e brenga shumë.
Të lutem, mos kujto furtunat, lotët e shkretë,
Mos i kujto më fjalët që të thoja unë.
Kujto ti ditët e pakta plot me dashuri!
Gëzimet që na mbushnin shpirtin i kujto!
Rrugën tonë ku ecëm plot guxim e gjallëri
Bekoje, e dashur, kurrë mos e harro!
 
 
 
HYMNI I STUDENTËVE
 
Ne jemi balli madhështor i agimit,
Ne jemi horizonti i ditëve të kaltra,
Ne jemi dielli i bukur i prillit,
Mbi lulet dhe ëndërrat e arta;
 
Ne jemi besa dhe fjala e shkruar,
Ne jemi duart e pastra që zgjaten,
Ne jemi gjak nga gjaku i kulluar
Në venat e s’ardhmes që po hapen;
 
Ne jemi të ndryshëm, s’jemi ngelësa
Ne jemi të bukur e shtatëlartë,
Ne jemi bijtë e shekullit plot mbresa
Që dhunën e lamë anekdotë të lashtë;
Ne jemi të qetë si nata e bardhë,
Ne jemi si pëllumbat paqësorë
Ne jemi fytyrat e reja me radhë
Përballë monstrave madhështorë;
 
Ne jemi studentënjësh e të pandarë,
Ne jemi zëri i fortë i masës,
Ne jemi vëllezër e opozitarë
S’e duam më luftën klasës
 
Ne jemi shpresa, ne jemi hareja,
Ne mbi frikën kemi pushtet,
Ne ecim përpara në udhët e reja
Drejt së ardhmes që na përket!
 
 
 
KORDELJA
 
Fëminia jonë, ishte si ishte-
Mallë i ëmbël apo lëngatë-
Mëngjes i kaltër ne na vishte
Me ylbere të dy bashkë;
Poshtë nën fshatin tonë të bukur
Luginë e heshtur se ç’bleronte,
Ti si zanë te bregu ulur
Shikoje përroin që dredhonte;
Këmba e hijshme në ujë futur
Që s’e dinim se nga vinte,
Kordelja jote- nyjë e bukur
Mbi ujin kristal reflekset linte;
Nga pylli flladet lozonjare
Me flokët e tua plot hare
Luanin e i shkundnin fare
Luleshegët përmbi ne;
Dhe bilbili që gjithë ditës
Këndonte këngët i pa reshtur
Heshtëte kur hija e dritës
Ikte duke përshëndetur…
Veç kordelja s’më harrohet
Lidhur gërshetit korb i zi,
Sa shpesh ta hiqja, të kujtohet?
Që vetë ta lidhja përsëri…
 
 
 
AROMË POEZIE KA DASHURIA
 
Të dua, i thoshte djaloshi, të dua!
Bukuroshes me fustanin ngjyrë blu…
Për ta prekur me drojë iu afrua
Po fustanin shtriu vajza mbi gju…
 
Me pafajsinë e bukur rinore:
Domethënë- tha djali- ti s’më do!
Në se i do, tha vajza, hiret vajzërore
Dashuria s’të lë t’i prekësh ato…
 
Të dua, – tha djali, – të dua si jetën,
Jeta ime pa ty s’ka më kuptim;
Unë dua, tha vajza, dashurin’ e vërtetë
Pa dashuri jeta do t’ishte mashtrim…
 
Aromë poezie kishte vet’ dashuria,
Dashuria e heshtur, dashuria e përkryer,
Hijen e qeshur hidhte lodërtare
Mbi ëndrrën e tyre të papërlyer;
 

Poezi nga Arjola Zadrima

Posted on by

0

Poezi nga Arjola Zadrima

 

Vetmi

Kur të vish,
ki kujdes mos me e thye
porcelanin e hollë
të vetmisë teme….

 

Puthje

Ma thuej një fjalë
prej zgripi,
nji fjalë që të djeg e digjet,
që frymën e mban peng,
token e zhuritë,
nji prej atyne fjalëve që plas shiun…
Si me thanë, puthje.

 

N’terr

Nji ditë kena me i dalë borxh vedit,
edhe mallit, që koha e ka tha,
se na jena rritë me frikën e njeni tjetrit,
e pengje dyersh që nuk trokasin ma.

***

Përditë shemben piramida,
zgjohen faraonë të ngujuem në sarkofagun
e labirinteve.
Përditë shoh të njëjtit njerëz, sy kuriozë,
dinakë,epshndjelles, të gjithë me nji emën.
Palaço.

Jetoj midis kohnave, ku trenë të ndryshkun mbërrijnë me vonesë.
Xhelatet mrehin dy teha,
morsa mbërthen zgavrën e mendjes teme
të shfrenueme.

Në këtë rruzull heronjtë i vrasin,
i zhdukin, përtej qiellit,
ndërsa “pusht tetarët” si lypsarë terhekin veladonin
tue na marrë rrshanë diten e lume.

Ku po shkon ” njeri”,
po unë ç’krijesë jam që frymoj kaosin e kësaj
Bote të ma(r)rueme ?!

Poezi nga Vullnet Mato

Posted on by

0

Poezi nga Vullnet Mato

 

KUR TRËNDAFILI MBIU NË SHPIRT

Ti ishe një trëndafil, që sapo të mora erë,
hyre në gjoksin tim bashkë me oksigjenin,
lëshove rrënjë e degë në inde, deri thellë
gonxhet e trëndafilit tënd nisën të çelin;

Pastaj aroma shpërtheu, në të gjitha poret,
dhe me erëmim trëndafili u mbush shtëpia.
Më thanë të afërmit:“Ç’ke që parfumohesh,
sikur të pret në takimin e parë dashuria?”…

Më pas, në rrugët dhe oborret e lagjes,
aroma e trëndafilit, shkoi derë më derë.
Më vështronin përqark, me habi ziliqare,
sidomos lulet e saksive që s’kishin erë…

Provova t’i shkul rrënjët e tua nga vetja ime,
të drejtoja vështrimet, që më shihnin vëngër.
Por ndjeva dhimbje të forta, me drithërime
se më shpuan gjembat, nga koka te këmbët…

Pra, s’mund të shkulja, kurrsesi nga trupi im,
se më kishe mbirë e gjitha brenda në shpirt!…
Dhe i lashë sytë ziliqar, të pëlcisnin me gjëmim,
përderisa në një kurorë, na lidhi trëndafili yt!…

 

PSE IKIN SHQIPTARËT?…

Ikin shqiptarët nëpër qiell e dete, 
se paria synon të majmet për vete.
Ikën nga sytë-këmbët mosh’e re,
se s’lëshojnë dot rrënjë në kafene.

Ikin sanitarët, ikin infermierët,
se marrin lëmoshë, sa të mjerët.
Ikin nga klinikat pa ilaçe, mjekët,
se enden mes pacientëve, si lejlekët.

Ikën vajzëria, në kthetrat e turpit,
se s’jetojnë dot, pa shitur trupin.
Ikin pas rropatjeve, baballarët,
se u thithin gjakun taksidarët.

Ikën intelektualët e vërtetë,
se nuk u vlen më, truri në jetë.
Ikin mjeshtërit, lënë zanatet,
se këtu s’mbarojnë taksiratet.

Ikin nënat me foshnja duke qarë,
se qumështi gjirit u është tharë.
Ikin çiftet e sapomartuar jashtë,
se nuk bëjnë fole zogu me kashtë.

Ikin arsimtarët e specializuar,
se zgjidhen diplomat falsifikuar.
Ikin ata që ligjërojnë, si bilbila,
se pëlqehen injorantët servila.

Ikin fshatarët, lënë tokat djerrë,
se parat e mbjelljes droga i nxjerr.
Ikin të mirët, bashkë me të liqtë,
se miqtë kudo, punësojnë miqtë.

Ikin shqiptarë pareshtur, ikin shumë,
se ngopen me pluhur rruge pa punë.
Në tokën e begatë kush mbetet pas?
Vetëm ata që të lënë gurin në trastë…

Mund të qëndrojnë mbi rrënjë, shqiptarët,
nëse do dalin nga gjaku i tyre, të parët,
të kthejnë të ikurit, në Atdheun e shpirtit,
siç u kthyen hebrenjtë, në tokën e Krishtit…

 

LULJA E BORËS

Ngrite kryet përpjetë, mbi jorganin e ngrirë,
sfidove dimrin e ftohtë, moj lulja e borës!…
Çele ngjyrat ylberore, mbi korijen e mpirë,
si agimi boreal, në polin akullor të botës.

Paqja ka ngjyrat e tua, me të gjitha bukuritë,
moj lulebora, që guxove na solle shpresën.
Kjo ndodh kurdoherë, me të gjitha trimëritë,
kur ato ngrenë krye, kundër shtypjes së egër.

Kështu kanë guxuar, heronjtë që nga krijimi,
me petale jete t’i dalin vdekjes para pritës.
Kështu guxon të lëshojë rrezet e veta agimi,
kur nga bora e zezë e natës, çel lulen e dritës.

Kështu guxojnë luleborat tona studentesha,
të ngrenë krye mbi borën e ngricën e janarit,
të fitojnë të drejtën e lehtësuar nga pagesa,
për të sjellë pranverën e nesërme të shqiptarit.

Moj e vogla, lulja e borës, zemrën ma ngrohe
më lulëzove gjakun, këto ditë të ngrira dimrit.
Petalet e tua, të parat mesazhe pranverore,
s’do t’i harroj, sado lule të shoh gjatë vitit.

Lulja e bukur e borës, O shpirt i gjallë i tokës!…

Në thellësitë e Fjalëve – Tatiana  TEREBINOVA / Përktheu në shqip Petro Çerkezi

Posted on by

0

Poezi nga Tatiana  TEREBINOVA

 

Në thellësitë e Fjalëve

Sot është dita jote
e shenjave dhe ndryshimeve.
Krahët e mollës po të presin
në petalet e pilivesave.
Dashnorë dhe fëmijë
njohin veten duke shikuar yjet.
Qielli është misterioz
spirale e shpirtit.
Sërish nëpër bimë po piqet
hyjnia e farave.

Hijet bien
në pasqyra.
Shpresa kërkon një pëllumb breshkë
në kurorat e shpirtit.
Fryma jote lind
në kudhrën e kohës.
Në thellësitë e Fjalëve
flaka – llamburit,
gjurmët – jehojnë,
dhe shigjetat – bien.

 

В глубине Слов

Сегодня у тебя – день
знамений и перемен.
Ждут тебя крылья яблони –
в лепестках стрекоз.
Угадывают себя по звёздам –
влюблённые и дети.
Небо – таинственный
виток души.
Снова в травах зреет
божество семян.
Рушатся тени
в зеркалах.
Надежда ищет горлинку –
в кронах души.
На наковальне времён –
рождается твой дух.
В глубине Слов –
горит пламя,
звучат шаги и –
падают стрелы.

 

Pëktheu: Petro Çerkezi

Violeta Penić

Posted on by

0

Violeta Penić   UMIRI ME Noćas će zaigrati nebo, oblaci će sakriti lice ove prašnjave mačvanske ulice. Osvetli munjo,raznesi grome, neka bude volja tvoja. Kidaj me,raznesi,ponesi, podneću jer mogu noćas sve. Dok se kovitlac iznad mene budi, ne plašim se … Continue reading →