Daily Archives: January 28, 2019

Kjo është Eni…, aty ku e bukura bashkohet me nivelin intelektual (Personazh… Duke shkruajtur për avokaten, ndëmjetësen e emisionit ” Shihemi në gjyq” Eni Çobani) / Nga: Rudina Papajani

Posted on by

0

Kjo është Eni…, aty ku e bukura bashkohet me nivelin intelektual
 
Personazh… Duke shkruajtur për avokaten, ndëmjetësen e emisionit ” Shihemi në gjyq” Eni Çobani
 
Të gjithë impresionohemi çdo të Diel me zërin e saj,shpirtin apo ndihmesën që ajo jep si NDËRMJETSE në emisionin “shihemi në gjyq”.
Ajo ngelet një femër klass,një intelektuale që me profesionin e saj sjell mendje gjeniale për drejtësinë në dobi të qytetarëve.Kjo është Eni Çobani.Një avokate e zonja,një petagoge që u krijon privilegj studentëve të saj,një ndërmjetse aty ku pista e qytetarit ka ndaluar,aty ku ka probleme në kufi të jetëve që i zvarrisin rëndomtë.Argumentet dhe tolerimi i fakteve të ndërmjetësit midis palëve sjell sadopak normalizimin ,qetësinë psikologjike apo shpirtërore duke ndarë në mënyrë topografike atë çka i qartëson problemet.Eni është grua e pushtetshme,bashkëshorte shembullore,një nënë e përkushtuar për djalin e saj.Të bie në sy qetësia e mendimit në drejtim të shumë fakteve duke vënë në plan të parë balancimin ndihmesë-shpirt-mendje.Këto problematika ajo i menaxhon me potencialin e saj duke dhënë maksimumin në përqëndrimin dhe angazhimin e jetës së përditshme.Figura e saj është mjaftë simpatike përpos profesionit ajo është një bukuri e harmonizuar deri në detaje përmes një gusto në veshje e një shpirti ku reflektojnë ngjyrat e jetës.Çdo ditë një punë..një përkushtim në një mision,apo me një ide se lumturia gjithmonë duhet kërkuar.Motoja e saj konsiston në faktin se fati është në duart e gjithësecilit ,mjafton të përpiqemi dhe të ngarkohen pozitivisht pamvarsisht se jeta të ofron “kohë krizash”.Të gjithë e admirojnë sepse ajo është forca e një femre,zëri më i ngrohtë aty ku konflikti zë e bërtet,inteligjentja apo mendjehapur në situata apo sfida rebele.Një ditë e re për Enin do të thotë buzëqeshje,një sfidim të çastit kryeneç ,një kombinim perfekt i ngjyrave në pamje e shpirt,një përllogaritje të vlerave me formulën e jetës,një simbol të vlerave humane si elementi i duhur në nocionin jetë ku ekuilibri i një shoqërie merr peshë në balancimet më të vështira.Eni Çobani një femër sharmante,plot hire,një portret femëror,një zonjë që hap mbas hapi jep maksimumin aty ku qëndron e pamundura ,aty ku qëllimi final kthen jetën në bukuri,paqje e stabilitet,aty ku paraqitja fizike bashkohet me nivelin intelektual si një luftë e përhershme mbi paragjykimet dhe sforcot e një “fushë beteje” mendore.Kjo është forca e Enit e bukura mbi klishetë dhe metamorfozat kohore,shumëngjyrshe me sensin e forcës dhe përzgjedhjes..
 
Nga: Rudina Papajani

Poezi nga Vullnet Mato

Posted on by

0

Poezi nga Vullnet Mato

 

KUR TRËNDAFILI MBIU NË SHPIRT

Ti ishe një trëndafil, që sapo të mora erë,
hyre në gjoksin tim bashkë me oksigjenin,
lëshove rrënjë e degë në inde, deri thellë
gonxhet e trëndafilit tënd nisën të çelin;

Pastaj aroma shpërtheu, në të gjitha poret,
dhe me erëmim trëndafili u mbush shtëpia.
Më thanë të afërmit:“Ç’ke që parfumohesh,
sikur të pret në takimin e parë dashuria?”…

Më pas, në rrugët dhe oborret e lagjes,
aroma e trëndafilit, shkoi derë më derë.
Më vështronin përqark, me habi ziliqare,
sidomos lulet e saksive që s’kishin erë…

Provova t’i shkul rrënjët e tua nga vetja ime,
të drejtoja vështrimet, që më shihnin vëngër.
Por ndjeva dhimbje të forta, me drithërime
se më shpuan gjembat, nga koka te këmbët…

Pra, s’mund të shkulja, kurrsesi nga trupi im,
se më kishe mbirë e gjitha brenda në shpirt!…
Dhe i lashë sytë ziliqar, të pëlcisnin me gjëmim,
përderisa në një kurorë, na lidhi trëndafili yt!…

 

PSE IKIN SHQIPTARËT?…

Ikin shqiptarët nëpër qiell e dete, 
se paria synon të majmet për vete.
Ikën nga sytë-këmbët mosh’e re,
se s’lëshojnë dot rrënjë në kafene.

Ikin sanitarët, ikin infermierët,
se marrin lëmoshë, sa të mjerët.
Ikin nga klinikat pa ilaçe, mjekët,
se enden mes pacientëve, si lejlekët.

Ikën vajzëria, në kthetrat e turpit,
se s’jetojnë dot, pa shitur trupin.
Ikin pas rropatjeve, baballarët,
se u thithin gjakun taksidarët.

Ikën intelektualët e vërtetë,
se nuk u vlen më, truri në jetë.
Ikin mjeshtërit, lënë zanatet,
se këtu s’mbarojnë taksiratet.

Ikin nënat me foshnja duke qarë,
se qumështi gjirit u është tharë.
Ikin çiftet e sapomartuar jashtë,
se nuk bëjnë fole zogu me kashtë.

Ikin arsimtarët e specializuar,
se zgjidhen diplomat falsifikuar.
Ikin ata që ligjërojnë, si bilbila,
se pëlqehen injorantët servila.

Ikin fshatarët, lënë tokat djerrë,
se parat e mbjelljes droga i nxjerr.
Ikin të mirët, bashkë me të liqtë,
se miqtë kudo, punësojnë miqtë.

Ikin shqiptarë pareshtur, ikin shumë,
se ngopen me pluhur rruge pa punë.
Në tokën e begatë kush mbetet pas?
Vetëm ata që të lënë gurin në trastë…

Mund të qëndrojnë mbi rrënjë, shqiptarët,
nëse do dalin nga gjaku i tyre, të parët,
të kthejnë të ikurit, në Atdheun e shpirtit,
siç u kthyen hebrenjtë, në tokën e Krishtit…

 

LULJA E BORËS

Ngrite kryet përpjetë, mbi jorganin e ngrirë,
sfidove dimrin e ftohtë, moj lulja e borës!…
Çele ngjyrat ylberore, mbi korijen e mpirë,
si agimi boreal, në polin akullor të botës.

Paqja ka ngjyrat e tua, me të gjitha bukuritë,
moj lulebora, që guxove na solle shpresën.
Kjo ndodh kurdoherë, me të gjitha trimëritë,
kur ato ngrenë krye, kundër shtypjes së egër.

Kështu kanë guxuar, heronjtë që nga krijimi,
me petale jete t’i dalin vdekjes para pritës.
Kështu guxon të lëshojë rrezet e veta agimi,
kur nga bora e zezë e natës, çel lulen e dritës.

Kështu guxojnë luleborat tona studentesha,
të ngrenë krye mbi borën e ngricën e janarit,
të fitojnë të drejtën e lehtësuar nga pagesa,
për të sjellë pranverën e nesërme të shqiptarit.

Moj e vogla, lulja e borës, zemrën ma ngrohe
më lulëzove gjakun, këto ditë të ngrira dimrit.
Petalet e tua, të parat mesazhe pranverore,
s’do t’i harroj, sado lule të shoh gjatë vitit.

Lulja e bukur e borës, O shpirt i gjallë i tokës!…

Violeta Penić

Posted on by

0

Violeta Penić   UMIRI ME Noćas će zaigrati nebo, oblaci će sakriti lice ove prašnjave mačvanske ulice. Osvetli munjo,raznesi grome, neka bude volja tvoja. Kidaj me,raznesi,ponesi, podneću jer mogu noćas sve. Dok se kovitlac iznad mene budi, ne plašim se … Continue reading →