E ndjeva dhembjen në shpirt t’ atdheut
kur trungun ia coptuan në pjesë.
E pashë te cfilitja e një flamuri
që i leckosur u valëvit shekujve.

Në tempullin e mjerimit
u bëmë bashkëudhëtarë,
asnjëherë nuk iku
nga kjo botë e trazuar.

E hetova te gratë e mavijosura,
ku mizoria maskiliste mëshirë nuk kish,
e njoha kur lozte me ndjenjat tona,
kur bota vuante nga gojëmbyllja e të mirëve.

Mike ish ajo me indifirentizmin e paskrupullt të të mëdhenjeve,
ndaj urisë, sëmundjeve, mjerimit, e mundimit.
E njoha tek emocionet e të rinjve,
kur ëndërronin të preknin perëndinë.

E njoha dhembjen te zëri yt i ngadaltë dhe i butë,
tek etja ime, shpuzërim i atij zjarri që më djeg,
te fëmijët e porsalindur që kacavirren,
në gjirin e tharë të një nënë.

Sot dhembjen, e njoh mirë,
se bijtë bastard të etërve dinakë,
gjakun e popullit si shushunja e thithin,
e as nuk duan t’ia dinë.

E mallkova dhembjen me mllef
këmbëkryq është ulur tek fëmijët leuçemikë,
tek ëndrrat e zvetnitura të një vajze
të përdhosur e vrarë, pas një aventure.

E pashë dhembjen te koka e ulur
e një plaku të urtë plot thinja,
ku dhe vetë perëndia me të nuk ish.

E takova rrugëve dhe monopateve të atdheut,
të pamundurën bëri,
në pellgjet me lot ëndrrat të m’i mbysë.

E njoha dhembjen edhe kur ëndrrat
vraponin krah të ardhmes time.
E pashë dhembjen në sy, në tryezë e ftova,
dhe se di pse mëshirë pata për të.

E godita me grushtin e fortë të fjalës
e bëra të dridhej, e ndala për t’i thënë:
Jam gjallë, në emër të jetës e të dashurisë,
ty dhembje, nuk të llogaris.