Poezi nga Nikollë Loka

Kur të mbarohet koha

Kur të mbarohet koha
e gjithçka të hidhet pas krahëve,
çveshur prej mitit, 
në pikëpyetje kthehet Zbulesa,
në statuja varresh pret të sotmen e djeshmja,
rishfaqet refreni i mungesës, – pendesa.
Amshimi në kryqëzime shpirti mishërohet,
kryqi lëshohet përtokë si një hije,
çlirohen ideale të prangosura prej harrimit,
fryn një frymë përjetësie lulesh që çelin e zgjohen,
në vendtakime hamendjesh,
në mes dilemash të gjumit dhe zgjimit.

Për çdo ditë

Të marrësh hua dritë
për një vit,
e ta shlyesh 
për çdo ditë ngapak,
nëse drita
të kthehet në bekim,
ta ndezësh çdo ditë
nga një qiri,
e nuk do të kesh kurrë
mot të vranët.

Sa shumë flet!

Poet,
sa shumë flet për sytë e bukur,
sy që të mbysin ndër dallgë,
për sy të qielltë e të largët.
Poet më thuaj,
kur heshtja flet në vendin tuaj,
e ti veç je ujëvarë që zbret,
sapo të mbytesh në sy të huaj,
një copë qiell je vetë!
Pa sytë e tu,
si do ta kuptoje ngjyrën blu,
kur heshtja bëhet fjalë
e fjala bëhet heshtje,
që vdes në sy
e ringjallet në poezi,
ndër vargje vjershash.