Poezi nga Juljana Mehmeti
Namaste!
Jam,
pjesë e universit pa mbarim
grimcë e hedhur në paralele të përthyera,
të asaj bote që vishet ngjyrimit dritë
e zhytet memories errëti sërish,
kuptimit të egzistencës në kufijtë e jetës
nëndijes së ardhur nga fjalë të pashprehura,
brendësi
e atij vizioni që në të kaltër më vesh,
përjetësi
e krijuesit që bashkoi trup e shpirt
në bekime engjëjsh
gjurmëve të gjakut dhe dhimbjes kryq.
Fluturim i ngritur hirit të vet
në kurme të harruara legjendave të shkuara
shenjtëruar kohës së trazimeve të mëdha,
të detit dhe veriut
në kërkim të syve që veshin blerimin
hapësirave të reja
kufijve më të fundit
endur përtejbote
rrëzuar e ngritur
në të tjerë hapa
pafundësisë ripërtëritur.
Kulme te reja prekin lartësitë
zemër e mendje
përulur tempullit,
që ngre ura të padukshme
vështrimit drejt të plotfuqishmit
e duar në përshpirtje
fjalëve që shkojnë me erën
e kthehen me stinët,
fragment i vazhdimësisë
lindur frymës së qiellit;
Namastè!
@ julja
