Perënditë e lashta, sa nata, s’na bien më qafë.
E shkreta Venus! Edhe qimet e pubisit i janë thinjur,
te brez i saj magjik i dashurisë pranverë e venitur.
Neptuni hap sytë ku të lerë tridhëmbshin e vet
Mars i shushatur si dordolec skifteri me flatra.

Plutoni si i dalë nga varri kapsallit sytë.
Grabitje, përdhunime, mendon. Njësoj si bota ime,
e dhunshme, e ndyrë, por hedh sytë nga zotat e tjerë
që duken si të tredhur dhe tundin kryet
me mëndjemadhësi dhe të mërzitshëm.

Diana gati për t’ia mbathur e trembur nga astronautët,
Saturni, me Kohën nëpër duar, vështron para i shastisur
pa kthyer kryet pas. Baku turivarur flet sa ta shpif
për cirrozën e mëlçisë dhe Kupidi i vogël e tullac
rri duke ujdisur shigjetat, pa gjetur dot zemrat.

Perënditë e lashta kanë mbetur pa takàt,
vetëm si lodra për poetët. Ca të paktë,
mbi barin e Parnasit rrinë dhe bëjnë gallatë.
Venitet drit’ e verës ndonjëherë dhe mund të shquash
një profil me mjekër që pluskon mbi retë.

© shqipëroi Maksim Rakipaj