Zhduket bota, sa mbyllim sytë,
vetëm peshë e ëmbëlsisë më siguron pafundsinë.

Heshtja në natë të qetë shndërrohet,
si një premtim na mbështjell
dhe gjë të çuditshme s’ka,
mos qoftë e ëmbla largësi
që na le vetëm, rastësisht.

Bashkë kërkojmë
mënyrën më të sigurtë të vështrojmë a të flasim
dhe kur vetveten humbasim
e zbulojmë.

Veten pyes, se çka rrekesh të sigurosh
ëmbëlsi që nga udhëtim i largët kthehesh.
Fjalë të humbura në qetësi të përgjuar,
merr frymë lehtë tani.

Në të vërtetë, ishe, je, vetë ti jeta ime…
E megjithatë këto fjalë të ndëshkueshme janë
në këtë çast kur bota nga ëmbëlsia përmbytet
dhe unë që të mund ta jetoj në të zhytem.

© shqipëroi Maksim Rakipaj