Poezi nga Rudina Muharremi Beja

NDJESHMËRI

Lëshoi një piskamë e psherëtiu thellë,
sikur deshi të thoshte ca fjalë,
por heshtjes, heshti…
muzgjeve shurdhmemece.
U mbulua me renë e ngrysët
tisit të natës që mbështjellë kishte botën,
tek mjergulla udhëtonte karrocave të lavdisë…

Vetëtimthi ngriti sytë sombreros së yjtë, hënën pa,
siç bënte përherë,
Belbëzoi një lutje të shterpë…
Me zërin shterrur, prej ditës kafshuar
mendoi:
ndjeshmëria është dhuratë e rrallë.

A thua qielli i dëgjoi fjalët që s’tha?!

MES PËRHUMBJES DHE SHPRESËS

Një përzierje e çuditshme mes nostalgjisë
e piva me gotën,
përgjysëm me ujin e ftohtë zbritur kreshtës së bardhë
të një mali mbushur me humnera.

Vrapoj nëpër lëndina
me erën që më shpupurit flokët
parmakut të shtëpisë
bri shkëmbit të shkretë që shquan një degë të blertë
netëve të errëta
pendesës mes përhumbjes dhe shpresës.

EJA

Dridhet me dridhjen deri në molisje,
e mira nënë,
thyer më dysh struket në lutje
e ty të lyp.

Gjithçka do t’ falte sikur dhe një herë,
xhamit të lagësht t’i shfaqesh sonte,
deri n’ mëngjes të përqafonte aromën tënde.

Dridhet me dridhjen kapakut mbyllur.
Është e gjatë nata pa ty.
Nyjë e mallit lidhur fytit,
Një gur në vend të zemrës.
Shfaqu sonte…
Eja me krahët e erës,
Struku ëndrrës!

Eja me krah fluturash
në frymë të furtunës,
brenda një reje
a në vetull t’ hënës.

Eja,
ngrohja zemrën tinëz nënës…
E pastaj shko
Ndriço ndër yje
E kur rrebesh i lotit të mbarojë,
me ylberë qiejtë lyej!

VEÇ E VETES

Muzgut që errej çapitej ngadalë,
pasqyrave të thyera.
Kërcisnin këpucët nën hapin e saj,
trupi shkundej si brymë nën qepallë…

Dëgjoi t’a thërrasin në emër…
Iu shtang fryma nën vellon e bardhë:
A thua do të humbte një ditë,
apo ata do ta braktisnin,
siç bënë me qenin,
që dhimbshëm kuiste asfaltit të ftohtë…

Kur të rritej,
veç e vetes do të ishte.
Kështu askush s’ do e braktiste…

MBRËMË DHE SOT

Përkundej ndenjëses së rehatshme…
Gjithçka përgjumur përreth.

Shpupuriti xixat e zjarrit flakërues
nga xham i dritares sodiste yjet,
me shpirtin kredhur në mendime
Dhe para se ëndrrave të strukej,
mërzinë e shkundte.

Mëngjesit në vijim,
dielli linte kreshtën e thepisur…
Avitur ishte tehut të çatisë,
njëmijë rreze mbi të kishte zbritur,
të ngrohta, po aq sa zjarri i mbrëmshëm

Ia mori ngrohtësinë,
vezullimi rreze,
e nisi rrugëtimin trenit të jetës,
në vagonin e një dite tjetër.

Cikël poetik nga Agron Shele

Viti i Ri

Shkoi dhe një vit
me një gjurmë thinje më tepër
e një rrudhë të shtuar
në rrathët e një lisi që e kanë rrahur stuhitë dimrit të acartë
por dhe pëkundur flladet në pranverë
për ta zhuritur dielli më pas
e zverdhur më shumë për çdo vjeshtë.

Shkoi dhe një vit
ashtu sikurse erdhi mes festës së përvitshme
me një gotë më tepër
e sytë mbetur tek i njëjti rrëzëllim
i pemës që ndriçon të njëjtin shesh
të njëjtën dritë mbi statujat e qytetit
që ardhur nga shekujt
mërmërijnë ndoshta të njëjtat lutje
për bekimin e Ri të vitit që po vjen.

Shkoi dhe një vit
e tjetër shëmbëlltyrë ndoshta sjell
në fasadat e shndritshme që gëlojnë poshtë këmbëve nga ata që rritin një shpresë,
se tjetër portë do hapet
e braktisja e fatit më nuk do i përndjekë,
por ashtu të lirë
përbrenda lirisë aq të munguar
do rendin sërish
ëndrrave plot jetë.

Shkoi dhe një vit
me më shumë detra që tajfunet trazojnë
e më shumë zogj që migrojnë
drejt një bote
që zë fill pëherë pas horizontesh,
tutje Perëndimit,
e ata me sy e mendje mbërthyer,
presin t’u çelet një derë
që nga pafajësia e tyre përjetë ti mbrojë!

Bekim i rrjedhës Vjosë
(Poetit Dhimitër Miti)

Ai është poet
poet në të tëra kuptimet e fjalëve
duke filluar nga thinjat e flokëve
që një rrëzëllim të palexueshëm ka
tek mendimet që prekin kostelacione të tjera qiejsh
dhe duhet të rilexosh,
si shkon një ditë nëpër atë qerthull jete
e si ringrihet pastaj vëshimit përtej shpërthimeve.

Ai është një poet
harruar atje në një kënd të largët,
por qytet që vishet me magji,
se ka një rrjedhë që i trazon shpirtin
e një mal që ngrihet lartësi,
ka një vrull që ndal dhe kohën
dhe sytë i kthen në vibrim,
të asaj ngjyre që të tjerët se shikojnë
e ai përherë në udhëtim.

Ai është poet
dhimbje dhe trazim në shpirt
është njeriu që e njoh
dhe lexoj kur një gotë verë pimë
nga mushti i vreshtit të tij
pjekur në diell e lagur në shi,
atij kryqëzimi, ku qëndon
të arrijë në bekimin e tokës
e vlagun të kthejë sërish.

Ai është poet
lot i kthyer bulëzim
tek lexon kërkimin e njeriut
e tek fsheh të etshmen dëshirë,
se një kohë tjetër do shkojë
në limfa trungjesh që gjelbërojnë
e ai mbetur mes tyre
si bekim i rrjedhës Vjosë.

Gjurmë

E brishta magji fle nën qerpik
e aty shtrihet ëndrrave të bardha
të një hapësirë që ndërron pas stinëve
në farfurimë lulesh
çelur mëngjeseve që mbështjell
agut të porsardhur e fashitjes dritë mbetur shkëlqim
tek një hap që mendjes troket
e për çdo ditë mëngjesin e parë zbardh
mbi kulme e shpirtra
që përherë nxitojnë.

Ndoshta nuk është vagëllim
i rënur mbi të kthjelltin liqen,
as dallgë e një kthjelle lumi
që një jetë të tërë trazon,
as hënë e këputur në mes
që me gjuhë fëshfërimash prek,
tek një pyll i harruar asaj kodrine,
ku kreshtat zbardhin përjetë.

Kapërcen nëpër shtigje që i njoh
e çdo gjurmë di ta lexoj,
si shenjë e vetme e atij eliksiri
që shkrihet me botën njësoj,
se në një stacion treni
apo metro ti pret
me një libër që faqet s’ mbarojnë kurrë
e tjetër rresht kërkon.

Pastaj ajo largësi
dhe mërmërimë e përzishme,
që arrin gjer tek unë
ardhur përherë beftas
është më shumë se një flakë
që ndrin natën e vonë
teksa paqja vjen me krahë engjëjsh
e në sytë e tu lundron!

Çast

Ndoshta kalon përrmes atij prizmi
që tërë ngjyrat i përthyen
të kaltrën e kthen në peisazh,
të atij vështrimi,
që derdh dallgën flokë
e trazon të prekshmet mendime.

Pastaj bëhet velë e bardhë
përkundur detit trazim
në ata sy që bëhen të thellë
me blu se vetë ujërat në shpirt
e një botë veshur magji
për të ngelur përjetë atje,
në një ankorim që s’ dihet nëse do mbrrijë
mbetur përherë në një breg.

Ndoshta zbret nëpër natë
në një dritare që qëndron e hapur
me të dy kanatet
të presë vezullimin yje
e bashkë me të
dhe ëndrrat që një shpirt i njeh
sjellë nga duar vegjëlie
e ndezur altar dlirësie.

Ndoshta është një mirazh
përulur asaj lartësie
ku Hëna nis vallëzimin
e dielli tret shkëlqimin,
përhumbur në ato gjurmë
ku e nesërmja kalon sërish,
në krahë të hapur engjëjsh
ku zotat preken drithërimë.

Ti më fole…!

Ti me fole për ëndrra të bardha
për ato vegime që unë s’ mund ti shoh,
por që zbresin nga kanatet e qiellit
e veshur janë në një vezullim,
shkrirë në re të gjitha
sikur bulëzimet e shiut
që shformësojne njëlloj si vera në gotë
e unë që pi këtë turbullirë
të ngelem përjetë zbrazëtisë.

Pastaj ti më rrëfeve për botën,
si shfaqet ajo në magji
pasqyrë e një Eve në kopshtin e Edenit
dhe një Adami që kthehet në vdekshmëri
e tëra në një mollë të kafshuar
tokës bërë fli
gazit të kthyer në përvuajtje,
me të vetmen buzëqeshje në fytyrë,
të një çasti që shkon si vetëtimë
dhe një paqeje që kthen në pluhur.

Kur ti më fole për dashurinë
hapat e mi ndaluan,
se e dija që portat e qiellit do hapeshin
e në to do shfaqej një Venus,
ajo ndjenjë flakëronjëse që ndez kandilin e shpirtit
dhe Hënën e rrëzon në tokë,
mbi të lashtat fëshfërima të largëta,
oshëtimës së jehonës jetë.

Muzgut…!

Muzgut pashë engjëllin të zbriste
ashtu sikurse zbret vetëm ai
krahë të bardhë që verbonte natën
e tis i ndritshëm qiellit errëti,
formë fosforeshente, si vetë shpirti pezull
e zjarr i rrëmbyer në gji,
që digjej kudo në sy shkrepëtimash,
e derdhur rrufe detit trazim.

Ndoshta ish magjia e jetës
që zbret nga vetë fronet perëndi
për të falur të vetmin çast
e përhumbur perëndimit të diellit,
në direkë anijesh rrethuar nga pulëbardhat
që rrethin e padukshëm përshkojnë
regëtimave tashmë në kore të mistershme
mbetur tek unë përherë një vegim.

Muzgut pashë të vetmen dritë
ndriçuar kurmit të një sirene
që flokët dallgë përhapte ujërave
e zhytej më pas pëfund thellësive,
si një pasqyrim i vetë madhështisë
të atij krahu që vishte në smerald
për të thyer koloritët ngjyra
e tërhequr pas sharmit të kuq.

Muzgut pashë vështrimin e pafajshëm
të asaj që jetën e lind
e ngre një përmendore njerëzimi
epokës që botën shndrit,
për të ndezur tjëtër dëshirë
të së nesëmes përjetësi
përulur në gjunjë altareve
e marrë të vetmin bekim.

Zemra ime çmendurake

Videopoezi nga Kolec P. Traboini